250. “Bizi korkuttun.”

Sebastian'ın gözlerinin açıldığını gördüğümde içime dolan rahatlamayı tarif edecek kelime yok. Solgun, evet, ama canlı—hastane yatağında oturmuş, yorgun bir gülümsemeyle bizi selamlıyor.

Grant, onun yaşayacağını söylemişti ama acı hala kemiklerime işlemişti, korku ikinci bir kalp gibi atıyordu. Anc...

Anmelden und weiterlesen