Hoofdstuk 10

Ik bleef over mijn schouder kijken, gezichten scannend in het eetcafé. Elke vreemdeling voelde als een potentiële spion, elk stil moment gevuld met het gezoem van ongeziene observatie. Het verdriet om Mama was nog steeds een doffe pijn, maar het werd nu overschaduwd door deze groeiende paranoia. Ik ...

Log in en ga verder met lezen