Hoofdstuk 2 Zijn mond maakte hem moeilijk leuk te vinden

Toen ze haar hoorde schreeuwen, versnelde het konvooi van Mercedes-Benz auto's en omsingelde de bestelwagen van alle kanten.

De mensen die uit de auto's stapten, waren allemaal hetzelfde gekleed, wat duidelijk maakte dat ze niet zomaar willekeurige voorbijgangers waren. Ze bewogen naar voren en drukten Daniel en zijn bemanning tegen de bestelwagen.

Daniel gromde, "Willen jullie idioten hier sterven door met mij te sollen?"

Ze negeerden hem en richtten hun aandacht op Quinn.

Zij was net zo verbaasd. De lijfwachten stelden zich op aan weerszijden, alle ogen gericht op de auto achteraan.

De man die uiteindelijk uitstapte, liet haar sprakeloos achter. Het was Carl Ward, de man met wie ze die ochtend getrouwd was!

Carl trok zijn pak recht, wierp haar een snelle blik toe en liep naar Daniel toe. "Je hebt één minuut om uit te leggen wat hier aan de hand is."

Daniel werd woedend. "Hier in de buurt zou je moeten weten wie ik ben. Ik ben..."

Voordat hij kon uitpraten, knielde de lijfwacht die hem vasthield hem in de taille.

De lijfwacht snauwde, "Beantwoord de vraag."

Daniel had geen andere keuze dan het hele verhaal te vertellen.

Na het aanhoren van het verhaal, zwaaide Carl met zijn hand, en de lijfwachten duwden Daniel en zijn bemanning de bestelwagen in alsof ze dozen inpakte, voordat ze ermee wegreden.

Carl haalde een zakdoek uit zijn mouw en overhandigde die aan Quinn.

"Dank je!" Quinn voelde zich een beetje ontroerd toen ze de zakdoek aannam.

Dit was pas de tweede keer dat ze Carl ontmoette. Vergeleken met de ongemakkelijkheid van hun huwelijksregistratie die ochtend, voelde het nu wat meer ontspannen.

Het begon allemaal een half jaar geleden toen ze een oude man, Steven Ward, redde tijdens haar ochtendloopje in het park.

Terwijl ze elkaar beter leerden kennen tijdens hun loopjes, vertelde Quinn Steven over Jake's plan om haar te gebruiken om schulden af te betalen.

Steven stelde zijn kleinzoon voor, zeggend dat hij een goed humeur had, niet gokte, een stabiele baan, een huis en een auto had. Hij had alleen een langeafstandsrelatie gehad maar had die persoon nooit ontmoet. Hij was momenteel van huwbare leeftijd.

Onder Steven's dwingende regelingen, trouwden Quinn en Carl uiteindelijk in haast.

"Hoeveel geld wil je? Zeg het maar in één keer. Ik heb genoeg goudzoekers zoals jij gezien, die alleen in de buurt van mijn grootvader komen voor persoonlijk gewin," net toen ze zich geroerd voelde, sprak Carl plotseling.

Quinn keek naar hem op. Zowel qua uiterlijk als houding viel hij zeker op. Maar zijn harde woorden maakten het echt moeilijk om hem aardig te vinden.

Carl vervolgde, "Mijn tijd is beperkt. Kom met me mee!"

En zo, voor de eerste keer in haar leven, zat Quinn in een luxe auto. Het konvooi draaide om en reed weg.

Nieuwsgierige toeschouwers kwamen naar buiten.

"Is dat niet de dochter van Jake?"

"Hoe kan zo'n eikel zo'n mooie dochter hebben? Ze moet wel geadopteerd zijn! Die auto ziet er duur uit; ze moet een goede echtgenoot hebben gevonden."

Het konvooi stopte voor een villa.

Twee rijen bedienden en butlers stonden bij de ingang. Een man aan het einde rende naar voren, opende de autodeur en zei respectvol, "Mevrouw Ward, stapt u alstublieft uit de auto!"

Quinn wees verbaasd naar zichzelf en keek naar Carl, twijfelend of ze het goed had gehoord.

Carl stond op het punt uit de auto te stappen toen zijn telefoon trilde. Hij zei koeltjes: "Die gasten zijn al op het politiebureau. De politie neemt het vanaf hier over. Doe maar niet alsof je een onschuldig meisje bent tegenover mij; ik trap er niet in."

Hij duwde vervolgens de deur open en stapte uit.

"Meneer Ward!" begroette de menigte hem respectvol terwijl hij naar de villa liep.

De man die de deur opendeed, zag haar aarzeling en glimlachte. "Mevrouw Ward, u moet nog wennen aan alles. Meneer Ward lijkt misschien koud, maar als je hem leert kennen, is hij een goede man."

Quinn knikte en rende om Carl in te halen.

Ze liep een halve stap achter hem, zijn perfecte profiel in zich opnemend. Bij het zien van zijn gebeitelde kaaklijn onderdrukte ze het gefladder in haar hart en vroeg: "Wie ben je echt?"

Carl draaide zijn hoofd, zijn ogen straalden een onweerstaanbare charme uit.

"Je echtgenoot!"

Op dat moment kon Quinn niet zoals gewoonlijk weglopen. "Mag ik je om een gunst vragen?"

"Ik heb je al een keer geholpen beneden bij je thuis."

"Kun je me nog een keer helpen?"

Terwijl ze woorden wisselden, draaide Carl zich om en zag de vastberadenheid en hoop in haar ogen.

Quinn realiseerde zich dat hun oogcontact een beetje te intiem werd en keek naar beneden, terwijl ze oprecht sprak: "Help me alsjeblieft mijn moeder te redden. Zonder haar was ik misschien verkocht door mijn harteloze stiefvader! Je kunt dit zelfs beschouwen als mijn verzoek voor het trouwen met jou."

Haar ogen schitterden met tranen, maar Carl gaf haar niet het antwoord dat ze wilde.

"Mijn opa wacht al de hele ochtend. Laten we eerst naar hem toe gaan."

Hij had vandaag al veel tijd besteed en kon niet langer uitstellen.

Terwijl ze een brug overstaken, zei Carl plotseling: "Mijn opa mag je heel graag. Als je hem gelukkig maakt, kan ik je helpen."

Quinn kon het niet geloven. Misschien was hij toch niet zo slecht.

"Dank je!"

Ze liepen door een bamboebos.

"Opa!" riep Carl als eerste.

De oudere man die bij het bamboebos aan het vissen was, draaide zich om en zag de twee van hen, een perfect stel.

Stevens gezicht lichtte op van vreugde.

"Ah! Goed! Ik had nooit gedacht dat mijn wens zou uitkomen. Jullie zien trouwen voor ik sterf. Waar is het huwelijkscertificaat?"

Voor de eerste keer glimlachte Carl bitter. "Hebben we geen vertrouwen in elkaar? Hier heb je het!"

Hij haalde het huwelijkscertificaat uit zijn zak en stond naast zijn grootvader, hem ondersteunend, totaal anders dan zijn eerdere koele houding.

Steven bekeek het huwelijkscertificaat keer op keer.

Terwijl Quinn in een roes was, legde Steven plotseling haar hand en Carls hand samen met het huwelijkscertificaat erbovenop.

Quinn probeerde haar hand weg te trekken maar kon niet, en begon zenuwachtig te worden. Dit was de eerste keer dat ze zo'n nauw contact had met een man.

Steven zei: "Aangezien jullie wettelijk getrouwd zijn en nu een familie, is het tijd dat ik het verzoek uitspreek dat ik al zo lang in mijn hart heb bewaard..."