Hoofdstuk 3 Mam, ik ben getrouwd

"Quinn, echt, voel je vrij om verzoeken te doen! De familie Ward zal er alles aan doen om aan al je wensen te voldoen."

Steven voegde eraan toe: "Eén ding - geef me snel een achterkleinkind, oké?"

Quinn en Carl's wangen werden felrood. Ze waren net getrouwd!

Zelfs voor de bruiloft hadden ze elkaar nauwelijks ontmoet. Het onderwerp kinderen krijgen op dit moment ter sprake brengen was ongetwijfeld ongemakkelijk voor hen beiden.

Carl schraapte zijn keel en probeerde het onderwerp te veranderen. "Opa, de bruiloft is voorbij en ik heb haar teruggebracht. Zou u niet naar het ziekenhuis moeten voor behandeling?"

Quinn keek verward bij het horen van het ziekenhuis. "Wat is er met Steven aan de hand?"

Steven wuifde het weg.

"Quinn terugbrengen is het beste medicijn voor mij. Ik ben al voor de helft beter. Zodra je me een achterkleinkind geeft, ben ik volledig genezen."

Hij voegde eraan toe: "Quinn, laat me je meenemen om Carl's grootmoeder te ontmoeten."

Quinn keek naar Carl, en met zijn knikje hielp ze Steven naar binnen. Zodra ze uit het zicht waren, haalde Carl zijn telefoon tevoorschijn en belde iemand.

"Onderzoek iemand genaamd Quinn, en kijk ook naar haar moeder en broer." Hij hing op, terwijl hij hen bedachtzaam wegliep.

Steven leidde hen naar een plechtige kamer gevuld met portretten van de voorouders van de familie Ward, met overal bloemen.

"Quinn, kom op! Dit zijn de voorouders van Carl. Bied hen een boeket aan als een manier van kennismaking."

Nadat ze de bloemen had neergelegd, haalde Steven een oude, rustieke houten doos van onder de tafel tevoorschijn.

"Dit is door Carl's grootmoeder voorbereid voor zijn toekomstige vrouw toen ze nog leefde. Je hebt nu volledig recht om het te dragen."

Hij opende de doos om een armband te onthullen. Hoewel ze niet veel van sieraden wist, zag het er prijzig uit. Met zijn uiterlijk en kleur kon ze het zich nooit veroorloven.

"Dit is een familiestuk van de familie Ward, alleen gegeven aan de kleindochter-schoondochter die ik goedkeur."

"Steven, dit is te waardevol. Bovendien draag ik meestal geen sieraden."

Gezien de situatie van haar familie, droeg ze niet eens een horloge. En Carl's houding tegenover haar leek alsof hij gewoon probeerde Steven tevreden te houden door met haar te trouwen. Ze dacht dat ze waarschijnlijk zouden eindigen met een scheiding.

Toen Steven's ontevreden gezicht zag, stapte Carl in, nam de doos en plaatste het in haar hand.

"Steven, ik moet terug naar kantoor. We komen je een andere dag bezoeken."

Net toen ze op het punt stonden te vertrekken, stopte Steven's autoritaire stem hen. "Wacht even!"

Hij vroeg: "Nu het huwelijk voltooid is, is Quinn al ingetrokken?"

Carl aarzelde even en keek toen naar Quinn. "Ik laat iemand je terugbrengen om je spullen te pakken en in te trekken. Als je iets nodig hebt, laat het ze gewoon weten."

Quinn had niet verwacht dat het zo snel zou gaan, maar ze had geen andere keuze dan te knikken.

Nadat ze de villa hadden verlaten en in de auto zaten, gaf Carl haar een map. Ze opende het en was geschokt door wat ze op de eerste pagina zag. Carl's efficiëntie was iets anders.

De documenten onthulden dat de hebzuchtige Jack haar niet aan slechts één man, Daniel, had verkocht. Hij had Quinn's schoonheid uitgebuit om geld af te troggelen van talloze goedgelovige slachtoffers. Die schokkende contracten van dienstbaarheid stonden allemaal vol met Quinn's naam!

"Je hebt Steven zo gelukkig gemaakt. Ik heb je moeder gered, en nu staan we quitte. Mijn chauffeur, Louis, zal je terugbrengen. Als je iets nodig hebt, laat het hem dan weten."

Hij opende de autodeur en voegde eraan toe: "Houd die illusies van trouwen met een rijke familie onder controle; anders zul je de gevolgen niet aankunnen."

Toen stapte hij uit en reed weg in een andere auto. Nadat hij vertrokken was, sprak de chauffeur, Louis, "Mevrouw Ward, waarheen?"

Ze sloot de map en antwoordde, "Naar Oakridge Springs!"

Dat was het appartement dat ze voor haar werk had gehuurd. Terwijl ze de villa verliet, ving Quinn haar reflectie op in het autovenster, met een bittere glimlach op haar gezicht.

"Mam!"

"Quinn!"

Terug in Oakridge Springs opende ze de deur en vond Emily op de bank zitten. Ze omhelsden elkaar en huilden samen. Nadat ze waren gekalmeerd, begon Emily zich over haar te bekommeren.

"Quinn, die monster heeft je toch geen pijn gedaan?"

"Mam, het gaat goed met me. Ik moet je iets vertellen."

Toen Emily ging zitten, haalde Quinn de huwelijksakte uit haar tas. "Mam, ik ben getrouwd!"

"Wat?" Emily sprong geschrokken op.

Nadat Quinn alles had uitgelegd, veranderde Emily's gezicht in een uitdrukking van hartzeer.

"Als het niet door mij was, had je dit niet hoeven doorstaan."

"Mam, ik moet mijn spullen pakken en bij hem intrekken. Jij blijft hier en zorgt voor Alan. Zijn examens komen eraan. Die vent zal ons hier voorlopig niet vinden. Ik regel de rest."

"Quinn, wat doet je man? Hoe is zijn familie? Hoe heb je hem ontmoet? Weet hij van onze situatie?"

Met Emily's stortvloed aan vragen kon Quinn alleen maar bitter glimlachen. Alles wat ze wist was zijn naam en dat hij een grootvader had die Steven heette.

Ze wist verder niets. "Mam, hij heeft me gered, en dat is genoeg voor mij."

Ze ging toen haar spullen pakken, wat slechts een paar sets tweedehands kleding waren die ze tijdens haar studietijd had gekocht. Alles paste in één koffer.

Ze haalde ook de €3.000 op die Emily voor haar had gespaard en gaf het aan haar. Nu ze niet vaak op bezoek zou kunnen komen, was dit een vorm van zekerheid voor hen.

Wat Jake betreft, zolang hij hen niet kon vinden, zouden er geen problemen zijn.

Na het avondeten vertrok ze met haar koffer. Tegen de tijd dat ze bij Carl's huis aankwam, was het al na 21.00 uur. Ze belde aan, en Carl, gekleed in een badjas en met een koptelefoon op, kwam de deur openen.

"Oké, dit plan is niet perfect, maar de twee belangrijkste punten kloppen. Laat de planningsafdeling coördineren met de marketingafdeling. De grafieken moeten in de prognose staan. Ik wil geen woorden meer zien zoals 'misschien' of 'ongeveer'," ging hij verder op zijn koptelefoon en liep terug naar de bank.

Carl was nog steeds aan het werk met een tablet. Dit tafereel liet Quinn versteld staan.

Zijn natte haar, nog steeds druppelend, maakte hem nog aantrekkelijker. Hij had een lang, gespierd postuur, compleet met een sixpack.

Carl's mannelijke charme was zo overweldigend dat Quinn niet kon anders dan slikken...