Hoofdstuk 9 Elegance Group gecontacteerd voor een interview

Quinn schrok wakker en riep: "Ga weg! Raak me niet aan! Mijn man laat je hier niet mee wegkomen!"

Ze ging rechtop in bed zitten, haar handen wild om zich heen slaand. Het duurde even voordat ze kalmeerde en haar omgeving herkende.

"Hoe ben ik hier teruggekomen? Heeft Clementine me gered?"

Net toen ze naar haar telefoon reikte om Clementine te sms'en, kraakte de deur open.

Carl kwam binnen met een kom dampende champignonsoep, ging naast haar zitten en zette de kom op het nachtkastje.

"Mevrouw Ward, bent u vergeten wie u bent? Wat zei ik voordat ik vanmorgen wegging?"

Quinn was sprakeloos. Ze had nog steeds niet door wat er aan de hand was en wist niet hoe ze moest reageren.

Carl gooide een tablet naar haar toe, waarop een video van de beveiligingscamera van de fabriek te zien was. De camera schudde, filmde van achteren, dus het liet Quinn's verwarde staat niet zien, maar het gaf een ruw idee van de situatie.

Na het bekijken ervan voelde Quinn een koude rilling over haar rug lopen. Ze had Jake's slechtheid ernstig onderschat.

Carl pakte de soep, blies op een lepel en voerde het haar. Quinn voelde een warmte door haar borst verspreiden.

Na een paar lepels zette Carl de kom neer en vroeg kil: "Hoeveel probeer je uit dit contract met mij te halen? Noem je prijs. Dit is je laatste kans."

Quinn was verbijsterd. Geen van beiden sprak enkele minuten totdat Carl's telefoon ging. Hij wierp haar een blik toe voordat hij opnam.

"Begrepen! Bereid de documenten voor; ik ben er zo."

Na het ophangen vroeg Quinn: "Ga je zo laat nog naar kantoor?"

"Ik moet een spoedvergadering bijwonen."

Toen Carl opstond om te vertrekken, voelde hij haar zachte, koude handen zijn vastpakken. Hij draaide zich om en zag Quinn zijn mouw oprollen, waarbij littekens op zijn arm zichtbaar werden.

"Wat is er met jou gebeurd?"

Carl fronste en trok zijn arm weg. "Stel geen vragen die je niet zou moeten stellen! Ik hoop dat je, als ik terugkom, je ware bedoelingen voor het benaderen van mijn grootvader zult opbiechten, mevrouw Ward!" Zijn toon was scherp, bijna boos.

Nadat hij vertrokken was, deed Quinn hem speels na: "Ik hoop dat je, als ik terugkom, eerlijk zult zijn, mevrouw Ward! Wie kan dat wat schelen!"

Ze pakte haar telefoon en belde Clementine. "Clementine, bedankt dat je me hebt teruggebracht!"

"Huh? Quinn, waar heb je het over? Heb je me niet gevraagd om dat nummer te bellen en hem over je situatie te vertellen?"

Ze vervolgde: "Ben je goed teruggekomen? Ik dacht dat je een spelletje waarheid of durf had verloren."

Quinn herinnerde zich dat ze Clementine een bericht had gestuurd met Carl's nummer, maar het was destijds een noodgeval.

Ze dacht dat Clementine haar zou komen zoeken, maar ze had alleen een telefoontje gepleegd. Hoe onverantwoordelijk. "Oh. Het is goed. Hij is mijn man, dus het is hetzelfde."

"Wat? Ben je getrouwd? Wanneer is dat gebeurd?"

Quinn realiseerde zich dat ze zich had laten ontvallen en legde alles uit aan Clementine, die drie volle minuten verbijsterd was voordat ze reageerde.

"Je bent echt iets bijzonders. Je moed verdient een duim omhoog."

Ze kenden elkaar al tien jaar. Zelfs op school was Quinn anders dan de andere meisjes, altijd strevend om de beste te zijn.

Ze was altijd aan het concurreren—voor cijfers, beurzen, zelfs bij spreekwedstrijden.

Op de universiteit was ze een ster in de studentenraad, clubs, academische prestaties, en prijzen. Als haar familie het had toegestaan, had ze door kunnen gaan naar de graduate school.

"Wat is nu je plan?"

Quinn had een plan, maar recente gebeurtenissen en haar plotselinge huwelijk hadden het in de war gegooid. "Ik wil gaan werken, maar ik weet nog niet waar ik mijn cv naartoe moet sturen."

"Ik ben net zelf weer aan het werk gegaan. Het is zo bekrachtigend voor vrouwen om te werken. Zolang je je geen zorgen hoeft te maken over je huwelijk, ben je geweldig. Ik ga de boel voor je verkennen en je rolmodel zijn," zei Clementine.

Voordat Quinn kon reageren, hing Clementine op. Quinn schudde haar hoofd met een wrange glimlach, wetende hoe Clementine in elkaar zat. Ze pakte de champignonsoep en begon te drinken.

Ze had een week geleden weer cv's verstuurd.

Ze had twee sollicitatiegesprekken gehad, maar de bedrijven zochten geen ontwerpers. Ze wilden haar alleen als receptioniste vanwege haar uiterlijk. Quinn was woedend.

Wat Jake betreft, zijn plan moest zijn blootgelegd. Ze kon even ontspannen.

In deze tijd moest ze Emily overtuigen om te scheiden en dit probleem voor eens en altijd oplossen. Ze kon werken en Alan door school ondersteunen.

Terwijl ze nadacht, ging haar telefoon. Zonder te kijken, nam ze aan dat het Clementine was.

"Mevrouw Bennett is weer eens efficiënt."

"Hallo! Spreek ik met mevrouw Sullivan? Ik bel van de HR-afdeling van Elegance Group. Gefeliciteerd met het doorstaan van onze eerste selectie. Heeft u morgen tijd voor een tweede gesprek? Als u materialen of hulpmiddelen nodig heeft, zullen we die van tevoren voorbereiden."

"Is dit de beroemde Elegance Group in de industrie?"

De persoon aan de andere kant was even verbaasd maar antwoordde beleefd en speels, "Het is de Elegance Group waar je aan denkt."

Quinn's ogen werden groot. Dit was het bedrijf waar ze het liefst bij wilde werken. Hoewel het pas een paar jaar op de markt was, had het een uitstekende reputatie. Ze was al tijdens haar studie begonnen met onderzoek naar Elegance Group en had altijd gedroomd om er te werken.

Het was bijna drie maanden geleden. Ze had de hoop verloren, denkend dat haar cv niet goed genoeg was. Bedrijven gebruiken immers vaak stilte om kandidaten af te wijzen.

Maar nu was ze uitgenodigd voor een gesprek. Ze was vol opwinding, zonder na te denken over de reden.

De persoon aan de andere kant riep meerdere keren zonder een reactie te horen.

"Mevrouw Sullivan, bent u er nog? Laten we het gesprek inplannen! Mevrouw Sullivan?"

"Ah! Sorry, ik zal er op tijd zijn."

"Geweldig. Heeft u iets nodig dat wij moeten voorbereiden?"

"Nee, dank je."

"Oké, tot morgen. Fijne avond!"