Laten we kennismaken

De volgende dag voelde de geur die me wakker maakte uit mijn intens diepe slaap onwerkelijk omdat het heerlijk was. Ik kon ruiken dat het eten was, maar er was geen manier dat het uit mijn keuken kwam, omdat de enige andere persoon die daar kon zijn Kendra was, en zij kon niet koken. Toch?

Ik stond op uit mijn bed en ging kijken. Wat ik zag was werkelijk het meest schokkende dat me ooit was overkomen.

"Ken, wat doe je hier?" vroeg ik slaperig, bijna helemaal zeker dat ik aan het dromen was.

"Wat lijkt het, slaapkop? Ik maak ontbijt voor je," zei ze ondeugend.

"Wanneer heb je leren koken, want dit ruikt allemaal geweldig?" Ik nam plaats op een van de krukken in de keuken.

"Ik heb altijd kunnen koken, Cher, ik vind het gewoon niet leuk om te doen."

"Waarom doe je het dan nu?" Goede vraag!

"Beschouw het als een vredesoffer. Mijn manier om mijn excuses aan te bieden voor Lardon gisteravond."

Ze plaatste een bord met pannenkoeken, worstjes en eieren voor me en ik kon mijn ogen niet geloven. Het rook goed, en het zag er ook goed uit; ik kon het gewoon niet geloven.

"Ga je gang! Smullen maar," zei Ken met een rare glimlach op haar gezicht, en toen wist ik dat ze iets van plan was.

Ik wilde haar aanspreken en vragen wat ze echt wilde, maar ik had te veel honger om dat te doen, en het eten rook te verdomd goed. Ik pakte een vork en dook met zoveel toewijding in dat bord, je zou denken dat ik aan het verhongeren was.

"Het is lekker, toch?" vroeg Ken en leunde dichterbij.

"Het is geweldig! Nu, zeg het maar. Wat wil je?"

"Wat?!" Kendra trok zich terug en begon nerveus te lachen, "Ik heb gewoon ontbijt voor je gemaakt, schat. Waarom denk je dat ik iets wil?"

Ik staarde haar ongeveer tien seconden zonder te knipperen aan en dat slappe gedoe brak zoals het slappe gedoe dat ze was.

"Goed! Als je het echt moet weten, ik wil graag je hulp bij iets kleins."

"En wat is dat?" vroeg ik met een mond vol worstjes.

"Tweehonderd dollar," zei ze en hield mijn portemonnee omhoog.

"Wat doe je met mijn portemonnee?" Ik griste hem uit haar handen.

"Ik keek gisteravond naar je terwijl je sliep, en ik merkte dat hij een beetje open was, dus ik hielp je hem dicht te doen en tijdens dat proces zag ik het geld. Ik neem aan dat je een hele goede avond op kantoor had," ze wiebelde haar wenkbrauwen naar me.

"Ja, ik had een goede avond en mijn portemonnee was niet een beetje open. Waar heb je die tweehonderd dollar eigenlijk voor nodig?"

"Het is niet voor drugs, oké. Nou, technisch gezien wel, maar het is voor de drugs die ik al gebruikt heb. Mijn dealer vraagt me om te betalen wat ik verschuldigd ben en hij wordt een beetje te gespannen en ik wil hem afbetalen zodat het niet rommelig wordt."

"Goed," zei ik, zelfs mezelf verrassend, "Ik geef je het geld zodat je je schuld kunt afbetalen, maar God helpe je, Ken, als je meer drugs op krediet krijgt, dan ga ik je niet nog een keer uit de problemen helpen, meid. Ik meen het, Ken, je moet met die troep stoppen."

"Dat zal ik, ik beloof het en bedankt."

Ik haalde het geld uit mijn portemonnee en gaf haar tweehonderd dollar. Ken nam het geld opgewonden aan en omhelsde me alsof ik haar leven had gered of zoiets.

"Geniet van je eten, en ik ga een douche nemen zodat ik hier weg kan."

"Vergeet niet je tanden heel goed te poetsen. Je hebt een adem als een rokersmond," plaagde ik haar terwijl ze naar de badkamer ging.

Ik ging verder met het eten van mijn ontbijt en net toen ik een andere hap wilde nemen, begon mijn huistelefoon te rinkelen. Ik vroeg me af wie me zo vroeg in de ochtend belde en liep naar de lijn in de keuken en nam op.

"Hallo."

"Hallo, goedemorgen. Spreek ik toevallig met mevrouw Cherilyn Michaels?" vroeg de persoon aan de andere kant.

Cherilyn Michaels! Het is letterlijk een decennium geleden dat iemand me bij mijn volledige naam noemde; mijn echte naam. Een naam die ik niet wilde veranderen, maar ook niet wilde dragen. Die naam was een herinnering aan een verleden dat ik achter me had gelaten; een leven dat ik wanhopig wilde vergeten dat ik ooit geleefd had. Sinds ik in New York ben, heb ik niemand die naam verteld. Zelfs voordat ik begon te strippen in Cookie's club, vertelde ik mensen dat mijn naam Cherry was, dus hoe in hemelsnaam wist deze persoon wie ik was?

"Dit is zij. Met wie spreek ik?"

"Mijn naam is Beatrice. Ik ben de persoonlijke assistente van meneer Balogun, en hij vroeg me om je te bellen en een afspraak met je te maken voor het zakelijke voorstel dat hij met je wil bespreken," zei de vrouw.

"Ik begrijp het."

Om eerlijk te zijn, had ik bijna helemaal vergeten over de man in de club en die naam, Balogun, had ik nog nooit eerder gehoord. Ik vroeg me af hoe hij mijn nummer en volledige naam had gekregen, maar ik denk dat als je rijk bent, je alles kunt uitvinden wat je wilt. De assistente vertelde me dat er om twaalf uur een auto zou komen om me op te halen en me naar het Wallace Hotel in Manhattan zou brengen waar meneer Balogun op me zou wachten.

Nadat ik had opgehangen, wist ik niet goed wat ik moest denken van deze vreemde man die zomaar met mij zaken wilde doen. Wat zou een zakenman anders van een stripper willen dan seks? Maar, ik ben er zeker van dat hij op de hoogte is van mijn beleid, en hij had gezegd dat dat niet was wat hij van me wilde, dus wat wilde hij dan? De spanning maakte me gek en ik voelde dat ik het moest weten.

.

.

.

Ik had me al een half uur voor 11:30 aangekleed en wachtte op de auto die me zou ophalen. Kendra was al vertrokken om haar eigen zaken te regelen, maar ik had haar niets van dit alles verteld omdat ik niet wilde dat ze met haar gekke theorieën zou komen en me zou ontmoedigen om te gaan.

De auto arriveerde eindelijk en toeterde bij de oprit. Ik ging naar buiten en de meest chique chauffeur die ik ooit had gezien hield de deur voor me open.

"Mevrouw Cherilyn..." zei hij terwijl hij zijn hoed lichtjes kantelde.

"Zeg maar Cherry."

"Mijn excuses, mevrouw Cherry."

Ik stapte in de auto en de chauffeur reed weg, en we waren onderweg. Het was de soepelste rit, maar er was niets soepel aan de manier waarop mijn hart bonkte. Waarom was ik zo nerveus? Ik ga gewoon naar hem luisteren en zien wat hij te bieden heeft. Er was niets om nerveus, bezorgd of bang voor te zijn, dus ik kalmeerde mezelf en oefende in stilte hoe ik zou spreken en handelen zodra ik oog in oog met deze man zou staan.

We bereikten het hotel en de chauffeur opende de deur voor me om uit de auto te stappen. Ik liep het hotel binnen en zodra ik binnen was, kwam een vrouw naar me toe met haar hand uitgestoken.

"Hallo, mevrouw Cherilyn. Ik..."

"Zeg maar Cherry," onderbrak ik haar. Ik hou er echt niet van om Cherilyn genoemd te worden. De klank van die naam doet me elke keer pijn als hij wordt uitgesproken.

"Mevrouw Cherry... Welkom bij het Wallace Hotel. Ik ben degene die je vanmorgen aan de telefoon sprak. Beatrice."

Ik knikte alleen maar naar haar.

"Als je me wilt volgen. Meneer Balogun wacht op je in een van de privévergaderzalen," zei ze, en leidde me verder het hotel in.

We kwamen bij een chique uitziende deur, en ze opende deze voor me en gebaarde dat ik naar binnen ging.

"Wil je iets te drinken? Water of sap?"

"Nee, ik ben in orde. Dank je," zei ik voordat ik de vergaderzaal binnenstapte.

De deur sloot achter me en ik keek op naar hem, zittend aan de andere kant van de grote tafel met dezelfde blik op zijn gezicht als gisteravond toen ik aan het optreden was. Zijn ogen waren zo gefocust op mijn lichaam en ik voelde me net zo zelfbewust als gisteravond.

Het leek alsof hij me met zijn ogen aan het uitkleden was, maar misschien was ik de enige die het zo zag. Zelfs terwijl ik mijn hakken droeg, voelde ik dat deze man, zittend, nog steeds boven me uittorende omdat zijn aanwezigheid zo gigantisch en intimiderend was. Mijn korte rode jurk leek ineens nog korter, en ik voelde me niet zo op mijn gemak dat ik iets had aangetrokken dat zoveel van mijn decolleté liet zien. Het was een vreemd gevoel omdat ik een stripper ben. Ik word betaald om mijn kleren uit te trekken voor mannen en ik hou ervan om het te doen, dus waarom voelde ik me zo?

Wat voor zakelijk voorstel hij ook voor me heeft, het had beter de moeite waard moeten zijn voor al deze problemen en het zelfbewustzijn dat hij op de een of andere manier in me had wakker gemaakt.

"Welkom, Cherilyn," zei hij met zijn handen op de tafel en zijn vingers in elkaar gevouwen, "Neem alsjeblieft plaats!"