Hoofdstuk 5

Alexander

Ik parkeerde mijn auto in de ronde oprit van het landgoed van mijn ouders en nam even de tijd om me voor te bereiden op de onvermijdelijke Carter-familiedynamiek.

Zondagseten in het Carter-landhuis, een traditie zo oud als de eikenbomen langs het terrein, was iets waar ik zowel tegenop zag als naar uitkeek.

Het landhuis stond als een monument voor oud geld, met stenen gevels en verzorgde tuinen die schreeuwden: "Wij hebben al generaties lang rijkdom."

Mijn telefoon zoemde met een e-mail van het werk, maar ik negeerde het. Werk kon wachten, maar familieverplichtingen niet, vooral niet als grootvader Harold erbij betrokken was.

Ik streek mijn stropdas glad en ging naar binnen, waar Martha, onze oude huishoudster, me begroette met een warme glimlach.

"Meneer Alexander, iedereen wacht in de salon. Uw grootvader is vroeg aangekomen."

Dat was nooit een goed teken. Grootvader die vroeg arriveerde, betekende dat hij een agenda had.

"Is Victoria hier?" vroeg ik, terwijl ik mijn jas aan Martha overhandigde.

"Ja, meneer. Met haar man. Ze zijn ongeveer een uur geleden aangekomen."

Perfect. Mijn nicht Victoria en haar investeringsbankier-echtgenoot Thomas, het powerkoppel dat nooit iemand liet vergeten hoe perfect hun leven was.

De salon gonste van het gesprek dat stopte toen ik binnenkwam. Moeder stond op uit haar stoel, elegant als altijd in haar parelketting en op maat gemaakte jurk.

"Alexander, lieverd. We begonnen ons zorgen te maken."

Ik kuste haar wang. "Het verkeer was verschrikkelijk. Sorry dat ik te laat ben."

Vader knikte vanuit zijn leunstoel, whisky in de hand. "Zoon."

Dat was vader, een man van weinig woorden tenzij het over zaken of golf ging.

Victoria zat parmantig op de antieke bank, de arm van haar man bezitterig om haar schouder geslagen, iets wat ik irritant vond. Mijn zus Valentina was er ook, scrollend door haar telefoon.

Maar het was grootvader Harold die de kamer commandeerde vanuit zijn rolstoel. Op achtenzeventigjarige leeftijd had hij misschien wat van zijn mobiliteit verloren, maar niets van zijn scherpzinnigheid of zakelijk inzicht.

"Alexander," blafte hij. "Ga zitten. We moeten praten."

Ik nam plaats tegenover hem. "Goed je te zien, grootvader."

"Word niet slim met mij, jongen. Ik heb gewacht."

Victoria grijnsde. "Sommigen van ons slagen erin om op tijd te komen, lieve neef."

Ik negeerde haar. "Waar gaat dit over? Ik dacht dat dit gewoon een diner was."

Grootvader Harold wuifde zijn hand af. "Diner kan wachten. Dit gaat over de toekomst van Carter Enterprises."

De kamer viel stil. Wanneer grootvader over de toekomst van het bedrijf sprak, luisterde iedereen. Hij had Carter Enterprises opgebouwd van een klein familiebedrijf tot een zakelijk imperium en, op achtenzeventigjarige leeftijd, had hij nog steeds de controle.

"Ik ben mijn testament aan het bijwerken," kondigde hij aan.

Moeder slaakte een zachte zucht. Vader zette zijn whisky neer.

"Oh, ontspan je; ik ga nog niet dood," snauwde grootvader. "Ik regel gewoon mijn zaken. En ik heb enkele beslissingen genomen over de bedrijfsaandelen."

Ik boog naar voren. Als CEO had ik een aanzienlijk belang in het bedrijf, maar de controlerende aandelen van grootvader zouden uiteindelijk bepalen wie Carter Enterprises echt leidde.

"Alexander," hij richtte zijn stalen blik op mij. "Je hebt het goed gedaan als CEO. De winsten zijn gestegen. De raad van bestuur is tevreden. Maar er ontbreekt iets."

"Ontbreekt?" Ik fronste. "Ons laatste kwartaal was het beste in vijf jaar."

"Ik heb het niet over zaken." Hij sloeg met zijn stok op de vloer. "Ik heb het over familie. Stabiliteit. Een nalatenschap."

De man van Victoria kuchte discreet. Victoria's glimlach werd breder.

"Wat bedoelt u precies, grootvader?"

Harold Carter leunde naar voren in zijn rolstoel. "Ik bedoel dat je om mijn controlerende aandelen in Carter Enterprises te erven, binnen zes maanden getrouwd moet zijn."

De kamer explodeerde in reacties. Moeder slaakte opnieuw een zucht. Vader zette daadwerkelijk zijn drankje neer. Valentina keek op van haar telefoon. Victoria barstte in een verrukte lach uit.

"Getrouwd?" Ik staarde naar hem. "Dat meent u niet serieus."

"Doodeerlijk." Grootvaders uitdrukking veranderde niet. "Carter Enterprises is altijd door de familie geleid. Familie betekent stabiliteit. Verbintenis."

"Ik ben toegewijd aan het bedrijf!"

"Maar niet aan iets of iemand anders." Grootvader schudde zijn hoofd. "Je bent drieëndertig, Alexander. Je relaties duren korter dan sommige van onze kwartaalrapporten."

Victoria kon zich niet inhouden. "Oh, dit is goud waard. Gaat Alexander trouwen? Hij kan nog geen vriendin langer dan drie maanden houden."

"Dank je voor die scherpe observatie, Victoria," zei ik, terwijl ik een glimlach forceerde. "Altijd een genoegen om je steun te hebben."

Oom Richard, Victoria's vader, lachte vanuit de hoek van de kamer. "De jongen heeft wel een staat van dienst."

"Een staat van dienst?" Mijn vader zette zijn glas met meer kracht neer dan nodig was. "Vorig jaar hebben we een perfect geschikte vrouw voor hem uitgezocht. De verloving werd aangekondigd in de krant, in godsnaam. En wat gebeurde er toen, Alexander?"

Ik maakte mijn stropdas een beetje los. "Pap—"

"Hij annuleerde het twee weken voor de bruiloft," ging vader verder, terwijl hij de kamer toesprak alsof ik er niet was. "De fusie viel bijna uit elkaar daardoor."

Tante Patricia slaakte een dramatische zucht. "Penelope Langford? Zo'n lief meisje en uit een goede familie. Wat zonde."

"Ze was niet de juiste voor mij," zei ik resoluut.

Valentina keek eindelijk op van haar telefoon. "Hij vond haar niet leuk. Hij zei dat ze hem aan een bedrijfs-spreadsheet deed denken – technisch perfect maar oersaai."

"Dank je wel voor het delen, Val," mompelde ik.

Mijn zus haalde haar schouders op en ging terug naar haar telefoon. "Ik vertel het gewoon zoals het is."

Grootvader Harold bonkte weer met zijn wandelstok. "Genoeg! De voorwaarden zijn simpel. Alexander trouwt binnen zes maanden, of Victoria krijgt mijn controlerende belang in het bedrijf."

Victoria liet bijna haar champagne vallen van opwinding. "Echt, grootvader? Zou je mij de controle geven?"

Haar man Thomas ging rechter zitten, dollartekens praktisch zichtbaar in zijn ogen.

"Ik heb dit bedrijf niet veertig jaar opgebouwd om het te zien afbrokkelen door het investeringsbedrijf van je man," snauwde grootvader tegen Victoria. "Maar jij begrijpt tenminste wat toewijding is."

Ik stond op en begon te ijsberen over het Perzische tapijt. "Dit is absurd. Je reduceert de toekomst van ons familiebedrijf tot of ik wel of niet ga trouwen? In welke eeuw leven we?"

"De eeuw waarin daden consequenties hebben," antwoordde grootvader. "Victoria mag dan onuitstaanbaar zijn—"

"Hé!" protesteerde Victoria.

"—maar ze is stabiel. Getrouwd. Toegewijd."

Victoria's grijns keerde terug. "Geef het maar toe, Alexander. Je kon je nog niet aan een vrouw binden als je leven ervan afhing. Nu hangt je carrière ervan af, en we weten allemaal hoe dat zal eindigen."

Er brak iets in mij. Ik had Victoria's steken jarenlang verdragen, maar dit was anders. Dit was mijn levenswerk dat op het spel stond.

"Weet je wat, Victoria? Je hebt ongelijk."

"Heb ik?" Ze draaide haar champagne rond. "Noem één relatie die je hebt gehad die langer duurde dan een kwartaalrapport."

Mijn neef Matthew, die stilletjes de drama had gevolgd, floot zachtjes. "Daar heeft ze je, Alex."

Ik rechte mijn schouders. "Ik doe het. Ik trouw binnen zes maanden."

De kamer viel weer stil.

"Met wie?" vroeg vader sceptisch.

"Dat zoek ik wel uit."

Victoria barstte in lachen uit. "Oh, dit is te mooi! Alexander Carter, CEO en begeerde vrijgezel, wanhopig op zoek naar een vrouw. Moeten we een advertentie in de krant zetten?"

Haar man deed mee. "Misschien moeten we kandidaten gaan interviewen. Een shortlist maken."

"Ik heb geen hulp nodig om iemand te vinden," zei ik tussen opeengeklemde tanden.

Tante Elizabeth, die stilletjes in de hoek aan het breien was, keek op. "Wat dacht je van die aardige PR-directeur bij je bedrijf? Jennifer, iets?"

"Ze is getrouwd, moeder," zei Victoria.

"Oh. Wat dacht je dan van je assistente?"

"Ik ga niet met mijn assistente trouwen, tante Elizabeth."

Grootvader Harold hief zijn hand voor stilte. "De voorwaarden zijn gesteld. Zes maanden vanaf vandaag."

Oom Richard hief zijn glas. "Op Alexanders aanstaande huwelijk! Moge hij een bruid vinden voordat Victoria zijn kantoor krijgt."

Victoria tikte haar glas tegen dat van haar vader. "Ik ben al aan het plannen waar ik mijn nieuwe bureau ga zetten."

Ik klemde mijn kaken op elkaar. "Geniet van de fantasie zolang het duurt, nicht. Ik ga het bedrijf niet verliezen."

"Zes maanden, Alexander," herinnerde grootvader me. "De klok begint nu te tikken."