169

Eira's perspectief

“Nooit meer,” fluisterde ik tegen de spiegel.

De woorden waren nog maar net uit mijn mond of het beeld flitste.

Geen waarschuwing.

Geen genade.

Mijn kleine zusje... mijn kleine Nyla.

Haar lichaam vouwde als een papieren pop. Die karmozijnrode vlek die zich verspreidde over h...

Log in en ga verder met lezen