Hoofdstuk Honderd en twee

De bomen om ons heen bleven fluisteren, maar hun gefluister was veranderd.

Ze spraken niet langer over vergeten geheimen en diep begraven zonden.

Nu... spraken ze rechtstreeks tot ons.

Tot mij.

—Je was nooit gewenst.

Mijn adem stokte.

—Je zult ze allemaal teleurstellen.

Ik balde mijn vuisten,...

Log in en ga verder met lezen