Honderd en elf

Ik zat aan de houten cafétafel, mijn vingers tikten gedachteloos op het notitieboekje voor me terwijl ik de regels van het raadsel hardop las:

“Bij het maanverlichte meer, leiden reflecties,

Symbolen verborgen in rimpelingen, waar geheimen verblijven.”

Ik fronste. “Een meer…?”

Isaiah leunde acht...

Log in en ga verder met lezen