Hoofdstuk 7 Een openbare vernedering

Renee hoorde Rachel's woorden en greep de kans om haar in een goed daglicht te stellen. "Rachel, deze meid is altijd aan het lanterfanten en maakt constant fouten! De laatste keer heeft ze bijna meneer Howard verbrand!"

"Wat?" Alice hapte naar adem. Had Natalie eerder in de buurt van Adrian geweest?

Ze stormde naar Natalie toe en gaf haar een klap in het gezicht, schreeuwend: "Natalie, je deed dit expres, nietwaar? Als je Adrian of Rachel pijn doet, word je eruit gegooid! Denk niet dat we je hier houden uit medelijden."

De kamer viel weer stil. Niemand had verwacht dat Alice Natalie zou slaan.

Natalie liet haar hoofd hangen, stil snikkend. Haar wang brandde en haar pols voelde alsof die in brand stond, maar ze kon niet terugvechten.

In het volgende moment stapte een figuur voor haar. Daniel keek boos naar Alice en zei: "Genoeg. Het was een ongeluk. Geen reden om zo hard te zijn, mevrouw Cullen."

"Meneer Murphy, Alice was gewoon te bezorgd om Rachel, en daarom verloor ze haar geduld," onderbrak Avery.

Bij het horen van Avery's woorden knikte Alice snel instemmend, haar kalmte herwinnend. "Ja, ik maakte me gewoon zorgen om haar... Gelukkig gaat het goed met Rachel."

Rachel trok een wenkbrauw op. Alice gebruikte haar als een schild, om haar eigen harteloze acties goed te praten.

Avery draaide zich toen naar Natalie en berispte haar: "Rachel zal het je deze keer misschien niet kwalijk nemen, maar als je simpele taken niet aankunt, is dit niet de plek voor jou. Ga naar Renee en haal drie maanden salaris op."

Natalie verstijfde. Als ze de familie Cullen zou verlaten, hoe zou ze dan omgaan met de ziekte van haar moeder?

Wanhopig negeerde ze de pijn in haar hand en smeekte: "Mevrouw Cullen, ik weet dat ik fout zat. Alsjeblieft, ontsla me niet."

Daniel begon te spreken: "Mevrouw Cullen, Natalie—"

"Meneer Murphy, wilt u zeggen dat de familie Cullen niet het recht heeft om een dienstmeid te ontslaan?" onderbrak Avery hem.

Elke keer dat ze Natalie's gezicht zag, voelde ze een golf van afkeer. Ze vermoedde zelfs dat Natalie misschien Curtis' buitenechtelijke dochter was. Nu ze de kans had om dit moeder-dochter duo voor Curtis te verdrijven, zou ze die niet laten schieten.

Op dat moment stond Adrian, die stil was gebleven, op. "Rachel zei dat het goed met haar gaat. Laten we het hierbij laten."

Hij wierp een blik op Natalie, zijn blik afstandelijk maar beleefd. "Sorry voor de overlast vandaag. Ik breng Rachel nu naar huis."

Toen hij op het punt stond te vertrekken, greep Alice angstig zijn arm. "Adrian, blijf voor de lunch."

Adrian keek naar haar hand, en Alice voelde een vreemde druk, waardoor ze instinctief losliet. Adrian zei met een kalme stem: "Ik zal iemand de details van de verloving met je laten bespreken."

Zijn woorden stelden Alice gerust.

Wetende dat ze niet moest aandringen, glimlachte ze warm. "Zorg goed voor jezelf. Rachel, het spijt me echt dat dit gebeurde tijdens je eerste bezoek aan mijn familie."

Rachel draaide zich om en liep weg zonder haar een blik waardig te keuren. Alice was te nep.

Eenmaal in de auto kon Rachel het niet laten om te spreken: "Adrian, je gaat toch niet echt met Alice trouwen, of wel?"

Adrian zei vlak: "Ze is je toekomstige schoonzus. Toon wat respect."

Hoe kon Adrian van zo'n neppe vrouw houden?

Rachel wilde Adrian overtuigen dat Alice niet bij hem paste, maar toen merkte ze dat zijn blik op Daniel buiten de auto gericht was, die met een tedere uitdrukking naar de jonge meid keek.

Zou Daniel echt van die meid houden?