Hoofdstuk één: Colleen Anderson
Hoofdstuk 1
"Colleen!" Lillian botste tegen me aan. Ik glimlachte naar haar terwijl ze eruitzag als een bezeten aap, met wilde bewegingen. Iedereen staarde even naar haar, voordat ze weer doorgingen met waar ze mee bezig waren.
"Wat is er?" vroeg ik aan het doorgedraaide meisje voor me.
"Doen alsof je het vergeten bent. Ik weet dat je het weet," zei ze met een sluwe glimlach.
Ik dacht even na, maar er kwam niets in me op. "Nee, ik weet het echt niet," bevestigde ik terwijl ik mijn kluisje opende.
"Urghhhhhhhh," kreunde ze geïrriteerd. "Overmorgen? Gaat er een belletje rinkelen?" vroeg ze, duidelijk gespannen wachtend op mijn antwoord.
"Zou je het me gewoon kunnen vertellen? Ik ben echt slecht in raden, zoals je kunt zien," zei ik eerlijk. Ja, ik ben slecht in raden, omdat ik het heel onnodig vind, dank je wel.
"Het is je VERJAARDAG!!!" schreeuwde ze luid van opwinding, echoënd door de gangen. Weer stopte iedereen en keek naar haar.
Mijn mond viel open. Hoe kon iemand zo luid zijn? Ik sloot mijn kluisje en liep weg van mijn beste vriendin. Ik zou daar niet blijven staan na die scène.
"Hééé!" ze kwam naast me lopen. "Wat ben jij voor vriendin," zei ze duidelijk van streek.
"Het spijt me, Lilly, maar je weet hoezeer ik een hekel heb aan aandacht. En jij lijkt dat maar niet te begrijpen," lachte ik.
Ze glimlachte naar me, knikkend. "Je moet eraan wennen! Je bent mijn beste vriendin. Je zou denken dat je er al aan gewend zou zijn." Ze begon toen door te praten over iets met eten. Ratelend verder.
We gingen het wiskundelokaal binnen en namen onze plaatsen in. De leraar kwam binnen en begon meteen met de les.
"Wat wil je voor je verjaardag?" vroeg ze me, duidelijk verveeld door de les.
"Ik weet het niet," zei ik tegen haar.
Lilly staarde me met afschuw aan. "Hoe kun je niet weten wat je wilt! Dat is een belediging voor mijn gezicht." Ik lachte om haar domheid.
"Er is geen tijd voor mij om aan verjaardagen te denken. Ik moet na school werken en bovendien moet ik mijn cijfers hoog houden voor de beurs die ik vorig jaar heb gekregen." Ik ben niet rijk, als je het mij vraagt. Helemaal niet. Ik werk hard voor wat ik wil, en om dat te doen heb ik geen tijd voor plezier en spelletjes.
"Kom op Colleen, doe voor een keer in je leven geïnteresseerd. Alsjeblieft, voor je beste vriendin!" zeurde ze, afleidend.
"Ja, ja," zei ik terwijl ik haar afwimpelde. Ze vierde het stilletjes en glimlachte vrolijk, de hele les door, waardoor ik met mijn ogen rolde. Typische middelbare school idioot.
Toen de dag eindigde, pakte ik snel mijn tas en haastte me naar de schoolpoort om de bushalte te bereiken. Toen ik daar aankwam, gaf ik mijn kaartje en liep naar achteren. De rit voelde zowel lang als kort aan.
Ik stopte voor het herenhuis van de alfa en zijn zus. Ik haastte me door de deuren en liep naar de keuken, waar Mary, de kok, een pot roerde.
"Hallo Mary," hijgde ik van de marathon die ik had gelopen.
"Hallo, Colleen liefje. Je bent best vroeg, je kunt nu met je klusjes beginnen," zei ze. Ik werk als dienstmeid voor de alfa. Voor de weerwolfgemeenschap ben ik een omega, maar voor mezelf ben ik een normale wolf. Ik pakte het schort en de bezem en begon te vegen.
Na 3 uur het hele herenhuis van top tot teen te hebben schoongemaakt, was het tijd om naar huis te gaan. Ik pakte mijn schooltas uit de keuken en hing het schort op. Ik liep de keuken uit naar de woonkamer en botste tegen de alfa aan.
"Sorry Alfa, vergeef me," verontschuldigde ik me, en om eerlijk te zijn was dit de eerste keer dat ik oog in oog stond met de alfa zelf. Meestal kom ik Helen, zijn zus, tegen, maar nooit hem.
Hij negeerde me gewoon en liep weg. Eikel. Hij mag dan mijn alfa zijn, maar de houding die hij vertoont is echt onbeleefd en horkerig.
Ik schudde mijn hoofd en rende het herenhuis uit naar de bushalte. Ik ging door de deur van het appartement.
"Ik ben thuis, mam," zei ik, terwijl ik haar slaapkamer binnenliep. Mijn moeder was bedlegerig door een ziekte die we nog nooit eerder hadden gezien, en naar het ziekenhuis gaan was duur en moeilijk. Wat is er met mijn vader? Nou, hij heeft mijn moeder een paar jaar geleden afgewezen en is vertrokken.
Mam keek me aan met doffe ogen en een kleine glimlach.
"Welkom terug, meisje," kraakte ze, waardoor ik glimlachte. Die zin elke dag horen, is als ademen voor mij, ik kan niet zonder. Mijn moeder.
Ik liep naar mijn kamer na een kort gesprek met mijn moeder. Ik sloot de deur en liet mijn tas op de grond vallen. Voelend hoe vermoeid ik was, ging ik op mijn bed liggen.
Ik keek naar het plafond. Mijn hart trok samen.
Ik weet niet zeker of ik depressief ben over wat er in mijn leven gebeurt, ik bedoel, ik ben niet verdrietig, maar ook niet echt gelukkig. Ik kan lachen, grappen maken en glimlachen overdag, maar soms als ik alleen ben, vergeet ik hoe ik me moet voelen. Waarom?
Hé, eerste hoofdstuk jongens! Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben.
Wat vinden jullie van Colleens gedrag?
Wat vinden jullie van haar band met haar moeder?
Vonden jullie dit hoofdstuk interessant?
Vergeet niet te reageren en te stemmen op het verhaal!
-Rama✌
