Hoofdstuk vijf: Een zwakke hartslag

Hoofdstuk 5:

Ik liep over de weg. Het regende hevig. Ik stopte en keek omhoog naar de donkere grijze luchten. Ik was mijn pad een tijdje geleden kwijtgeraakt. Nu weet ik niet waar ik op dit moment sta. Grappig toch?

De regen viel op mijn gezicht en bedekte de tranen die uit mijn ogen rolden. Maar dat betekende niet dat ik ze niet kon voelen. Elke traan deed pijn.

Na een tijdje vond ik mijn richting weer en liep naar huis, terwijl de flashbacks van eerder weer naar boven kwamen. Is dit hoe pijn voelt? Is dit hoe het voelt om afgewezen te worden? Ik wil het niet meer.

Mijn sleutels rinkelden toen ik de deur opende. Ik stapte binnen, doorweekt en koud. Terwijl ik de deur sloot, hoorde ik moeders zachte stem vanuit de slaapkamer.

Ik liep naar haar kamer en dwong een glimlach op mijn gezicht. Ik wilde niet dat mijn moeder pijn voelde vanwege mij. Maar ik kon mijn façade niet volhouden, ze had er al doorheen gekeken op het moment dat ik de kamer binnenkwam.

"Meisje, wat is er aan de hand?" vroeg ze met haar kalme, geruststellende stem.

Ik glimlachte terwijl de tranen uit mijn ogen rolden. Ik wilde niet instorten, maar ik kon het niet inhouden. Dus dat deed ik. Ik huilde.

Ik legde mijn gezicht op haar schoot terwijl ik erin huilde. Mijn gedempte snikken werden stiller, maar de tranen namen toe. Mam aaide mijn hoofd geruststellend en suste me. Het voelde fijn, maar ik had te veel pijn om het te beseffen.

"Lieve schat, wat is er aan de hand?" vroeg ze met een vleugje pijn in haar ogen.

"Mama, hij heeft me afgewezen. Hij deed het zo erg," begon ik weer te huilen bij mijn laatste woorden.

"Wie heeft je afgewezen, lieverd? Waarom?" vroeg ze gekwetst.

Een brok vormde zich in mijn keel en ik had dorst en mijn hart bleef zich pijnlijk samentrekken.

"Mijn partner, mama, hij wees me af en zei dat ik hem had verleid. Ik wist niet dat Lilly aan hem gekoppeld was, en hij deed alsof ik dit allemaal expres had gedaan," snikte ik. "En wat nog erger is, mama, hij heeft het van me afgenomen." Ik brak weer in tranen uit. "Alsjeblieft, wees niet boos op me, mama," zei ik terwijl ik naar haar uitdrukking keek.

"Oh lieverd, ik ben niet boos, alleen teleurgesteld, en dat is niet alles, ik ben boos dat zo'n persoon überhaupt kan bestaan. Maar maak je geen zorgen, schatje, we hebben elkaar. We hebben niemand anders nodig," zei ze en ik was het met haar eens. Ze heeft gelijk. Mensen zijn gewoon de oorzaak van pijn. De oorzaak van lijden.

En ik zal mezelf niet langer laten lijden. "Wat ga je eraan doen?" vroeg ze me. Ik keek haar verward aan.

"Waarover?" vroeg ik onbegrijpend.

"Wat ga je doen met je zwangerschap?" vroeg ze.

"Welke zwangerschap?" vroeg ik.

"Oh, dat weet je niet, je bent zwanger, en ik kan de zwakke hartslag horen, hoor je het niet?" Op dat moment hoorde ik het. Hoe kon ik het gemist hebben? Hoe kon ik het niet gevoeld hebben?

"Mam, ik wil niet dat hij het weet! Ik wil niet dat mijn baby hetzelfde doormaakt als ik," smeekte ik. Mam tilde haar broze handen trillend op en raakte mijn gezicht aan.

"Maak je geen zorgen, je kunt het gewoon verdoezelen met parfum, maar het zal moeilijk zijn om het voor altijd te verbergen. Tegen de laatste twee maanden van je zwangerschap zal ik je wegsturen, en je komt terug nadat de baby is geboren, dan houden we haar verborgen. Weg van je partner, weg van de slechte mensen in deze wereld," beloofde mam. Ik knikte en we praatten nog wat meer om mezelf de dag te laten vergeten.

Na een paar uur praten viel mam in slaap, en ik, ik ging naar mijn kamer en ging liggen om wat rust te krijgen. Maar alles wat ik kon doen was naar het plafond staren. Ik legde mijn hand op mijn buik en zuchtte. Ik dacht na over wat er van mijn baby en mij zou worden, en gerustgesteld viel ik in slaap terwijl ik luisterde naar zijn zwakke en langzame hartslag, die me vrede bracht.