Hoofdstuk 157

Zijn armen zijn nog steeds stevig om me heen geslagen. De enige keer dat hij losliet, was om de beurt om te helpen het shirt over me heen te krijgen. Ik probeer mijn benen vooruit te bewegen om zijn passen te volgen, maar in plaats daarvan schreeuw ik het uit, zowel van de pijn als van de frustratie...

Log in en ga verder met lezen