121. Een onschuldige jongen

Edith’s ogen verzachten bij mijn vraag, ondanks de licht geamuseerde glinstering, vol begrip, alsof ze erop had gewacht.

“Ja, Chris voelt zich beter. Hij heeft de medicijnen ingenomen die de dokter hem gaf, hoewel hij een beetje klaagde. Je weet hoe koppig hij is.”

De hoek van mijn mond trekt omhoog...

Log in en ga verder met lezen