169. Tranen die ik een leven geleden heb vergoten

Ik sla de deur van het trappenhuis snel open, maar verstijf zodra ik Sebastians verheven stem hoor, waardoor mijn hand zich om de deurknop klemt—

“Dat portret, Christopher… Martha… zeg me niet dat je je niet misselijk voelde... zeg me niet dat je maag niet omdraaide!”

Hun gesprek stijgt op vanaf...

Log in en ga verder met lezen