253. Ons wonder

Christopher stormt binnen, buiten adem, met zijn colbert over één arm gedrapeerd. Zijn gezicht is lichtelijk rood, misschien van het rennen of van de hitte. Zijn wijd opengesperde ogen verzachten wanneer hij mij in de fauteuil ziet zitten, met Dr. Hensley naast me.

"Ben ik heel laat?" vraagt hij, t...

Log in en ga verder met lezen