1- Wijn en heksen

Ik pauzeer even om mijn ongemakkelijke hoge hak te verstellen. Het is zwart om bij mijn serveerstersuniform te passen, wat ik eerlijk gezegd te provocerend vind voor wat zogenaamd een chique restaurant is. Seks verkoopt, denk ik, maar ik zou nooit een klant op die manier laten aanraken.

Borderline is een van de weinige plekken in de stad die zowel normale klanten als Magiërs toelaat, dus ondanks de lange uren, het nauwelijks toereikende loon en het ongemakkelijke uniform, is het perfect voor mij als een van de weinige plekken die iemand wil aannemen die gemarkeerd is maar geen verhandelbare magische vaardigheden heeft.

Zoals alle kinderen werd ik getest op magie toen ik nog maar een paar dagen oud was. Aangezien mijn specifieke bloedlijn onbekend is en mijn magie onidentificeerbaar, werd ik gemarkeerd met een delicaat kronkelend patroon rond mijn bovenarm. Hoewel het labelen van iedereen volgens hun soort zorgwekkend lijkt, redt het eigenlijk veel levens. De meeste soorten hebben zwakheden die veel gemakkelijker te vermijden zijn als ze niet in je gezicht worden geduwd door een onwetend persoon die geen idee heeft van de schade die ze aanrichten.

Ik weet niet veel over de markeringen zelf, alleen dat ze magisch worden aangebracht en dat iedereen er een heeft, tenzij ze honderd procent normale mens zijn. Normale mensen vormen ongeveer vijftig procent van de bevolking in grote steden zoals deze.

Sommige magiërs zijn gemakkelijk te identificeren. Veranderaars erven hun vaardigheden van hun ouders, dus ze worden vanaf hun geboorte gemarkeerd als Veranderaars op hun armen met verschillende markeringen, afhankelijk van hun individuele soort. Heksen en Tovenaars erven ook hun krachten van hun ouders en zijn gemakkelijk te identificeren. Mensen zoals ik zijn echter moeilijker te categoriseren.

Ik werd buiten het ziekenhuis voor magische wezens achtergelaten toen ik nog maar een paar uur oud was. Na dagen van tests om te bevestigen dat ik geen van de bekende soorten was, maar wel magie had, werd ik gemarkeerd als een onbekende. Dat klinkt misschien cool en mysterieus, maar geloof me, dat is het niet. Mensen en Magiërs kunnen niet zo goed met elkaar opschieten. Geen enkele mens accepteert me omdat ik gemarkeerd ben als een Magiër, en geen enkele Magiër accepteert me omdat ik niet in een van hun groepen pas.

Ik kan zelfs geen andere onbekenden in deze stad vinden, omdat de meeste mensen hun markeringen laten aanpassen zodra ze oud genoeg zijn om hun krachten zelf te identificeren. Mijn leven is niet zo eenvoudig. Ik heb wel magie, zoals de tests aantoonden, maar het heeft nooit overeen gestemd met enige bekende magische soort. Om deze reden heb ik mijn markering niet kunnen laten aanpassen. Dit zou geen probleem zijn als mijn magie iets dramatisch en krachtigs was dat respect afdwingt, maar dat is niet het geval.

Ik kan geen vuur spuwen zoals een drakenshifter, of mensen vervloeken die me irriteren zoals heksen dat doen. Ik kan geen toverdrankjes maken zoals een alchemist of mensen verleiden zoals een succubus. Nu wil ik niet ondankbaar zijn voor de kracht die ik wel heb, het is interessant en zo, maar het maakt echt niet veel indruk en de meeste tijd is het gewoon behoorlijk nutteloos.

Mijn speciale magische vaardigheid is het vermogen om de draden van het lot te zien. Wanneer mensen aan de draden van het lot denken, denken ze altijd aan de rode draad die hen zou verbinden met hun voorbestemde zielsverwant en blablabla. Ja, ik kan ze zien. Maar er zijn ook andere draden, in verschillende kleuren met verschillende betekenissen.

Er zijn blauwe draden die mensen verbinden en die lijken te betekenen dat het paar voorbestemd is om vrienden te worden. Dit betekent niet dat ze geen andere vrienden zullen hebben of zoiets. Alleen dat deze specifieke mensen voorbestemd zijn om elkaar te ontmoeten en uiteindelijk goede vrienden te worden.

Een andere draad is de zwarte. Deze verschijnt tussen mensen die voorbestemd zijn om vijanden te zijn. Ik vermijd meestal mensen die te veel van deze draden vertonen. Als iemand veel voorbestemde vijanden heeft, is het waarschijnlijk niet het soort persoon waar ik in de buurt wil zijn.

Af en toe kom ik andere draden tegen, maar ik weet niet altijd wat ze betekenen, en aangezien ik niet precies een gids heb met kleurgecodeerde schema's, heb ik geen idee hoe ik het moet uitzoeken, tenzij ik van plan ben mensen en hun vrienden te stalken en de relaties tussen hen allemaal te begrijpen.

Ik vermoed dat groene draden voor voorbestemde mentor/leerling relaties zijn. Ik zie ze vaak jonge mensen met ouderen verbinden, studenten met leraren of kinderen met grootouders. De enige andere draad waarvan ik redelijk zeker ben, is wit. Ik zie zelden mensen met witte draden, en als ik dat doe, zijn het meestal dokters, brandweermannen of andere weldoeners. Mijn beste gok is dat ze voorbestemd zijn om de mensen te redden aan wie ze verbonden zijn met witte draden.

Ik zie deze draden constant en het is een verwarrende wirwar, al die draden die om elkaar heen draaien. Soms verwarren mensen hun blauwe draden met hun rode draden en belanden ze in relaties die gedoemd zijn te mislukken. Veel mensen hebben maar één of twee draden, of soms helemaal geen. Niemand heeft ooit meer dan één rode draad. Eén zielsverwant per persoon, geen reden om hebzuchtig te zijn.

Mijn redding is dat ik de draden tussen mensen niet zie, tenzij de twee mensen redelijk dicht bij elkaar zijn, laten we zeggen een paar straten verderop misschien. Ik weet niet of ik mijn eigen draden kan zien. Dat heb ik nog nooit gedaan, maar dat betekent niets. Misschien heb ik er geen, of misschien ben ik nooit dicht genoeg bij iemand geweest om mijn draden zichtbaar te maken.

Ik ben er vrij zeker van dat iedereen een rode draad heeft, zelfs als ze de persoon nog niet hebben ontmoet. Ik kan ook zien of de mensen waarvan het lot door de draad wordt voorspeld elkaar al hebben ontmoet. Als de draad licht en zweverig is, alsof hij in een briesje gevangen zit, weet ik dat ze elkaar nog niet zijn tegengekomen en de relatie nog niet hebben verstevigd. Als het meer solide is en de draad strak staat, weet ik dat ze dat wel hebben gedaan.

Dit klinkt misschien als een coole gave. Dat is het echt niet. Het lot weet wat het doet en heeft geen hulp van mij nodig, dus eigenlijk kan ik alleen maar naar de draden kijken en mensen in stilte beoordelen om dingen waarvan ze niet eens weten dat ze bestaan. Afgezien van het feit dat het nogal nutteloos is als het om gaven gaat, is het ook behoorlijk afleidend.

Het is moeilijk om op iemands gezicht te letten als je druk bezig bent met staren naar de glanzende draden die uit hun harten komen en die niemand anders kan zien. Meestal probeer ik ze te negeren. Omdat ik een beetje een sociale verschoppeling ben, doen de meeste mensen geen moeite om met mij te praten als ze het kunnen vermijden. Vanwege de draden heb ik op mijn werk een beetje een reputatie als een dromer.

De mouwen van mijn werkshirt zijn lang en bedekken mijn merkteken. De kronkelende patronen in mijn merkteken zouden de draden van het lot moeten voorstellen; er zijn er drie in rood, zwart en wit. Het merkteken is eigenlijk best mooi, maar het is niets vergeleken met het zien van de echte draden. Toch houd ik het op het werk bedekt en zolang mensen niet te nauw naar me kijken, kan ik meestal als een gewone mens doorgaan, wat het bedienen van menselijke klanten veel gemakkelijker maakt dan het bedienen van de Magische wezens die meestal neerbuigend zijn tegenover mensen.

Ik heb nogal een bleke huid en ik ben vrij gemiddeld in lengte en postuur. Mijn haar is steil en lang, tot voorbij mijn taille. Het is donker middernachtblauw van kleur, wat de meeste mensen aannemen dat het geverfd is, maar bij nadere inspectie is het duidelijk dat ik nooit uitgroei of iets dergelijks heb, omdat het in feite mijn natuurlijke haar is. Mijn bijpassende wenkbrauwen zijn een andere aanwijzing.

Mijn ogen zijn ook blauw, maar ze zijn zo bleek dat de meeste mensen denken dat ze kleurloos zijn. Als ik geen pupillen had, zou ik er waarschijnlijk helemaal blind uitzien. Ze maken mensen ongemakkelijk omdat ze een beetje onnatuurlijk lijken. Daarom heb ik de gewoonte ontwikkeld om naar de grond te staren wanneer ik klanten begroet. Dit zou een probleem kunnen zijn in een gewone zaak, maar op een plek waar Shifters en andere Magische wezens vaak komen, wordt het bijna verwacht als een manier om confrontaties of machtsstrijd te vermijden.

Een paar maanden geleden probeerde ik contactlenzen te dragen, maar ik vond ze te oncomfortabel. Bovendien zou het te duur zijn om ze te onderhouden. Een keel schrapen achter me haalt me uit mijn gepeins en ik struikel bijna terwijl ik me omdraai op mijn hoge hakken. Ik mis duidelijk de gratie die sommige Magische wezens van nature hebben.

Ik krimp een beetje ineen onder de strenge blik van mijn ploegbaas Anthony. Ik moet langer gepauzeerd hebben dan ik dacht. Ik recht mijn rug, pak het dienblad met vuile vaat dat ik een minuut geleden had neergezet en ga verder naar de keuken om het te ruilen voor een dienblad met eten voor tafel twintig.

Ik zet net het laatste glas wijn neer voor een coven van Heksen die midden in hun maandelijkse 'meidenavond' zitten, wanneer ik voor het eerst een blauwe draad zachtjes uit mijn eigen borst zie zweven. Ik glijd uit met het glas en mors per ongeluk een beetje wijn. Gelukkig zijn de Heksen al zo aangeschoten dat ze mijn fout niet opmerken.

Ik veeg subtiel de gemorste wijn weg voordat ik haastig van hun tafel wegloop. Ik volg met mijn ogen de draad. Hij leidt de deur van Borderline uit en de straat op. Ik verlang ernaar hem te volgen en degene te ontmoeten aan wie hij vastzit. Vanwege mijn vreemde markeringen heb ik nooit echt goede vrienden gehad, althans niet sinds ik een kind was. Een voorbestemde vriend is zo'n beetje mijn droom die uitkomt.

Even overweeg ik om de laatste paar uren van mijn dienst te laten voor wat ze zijn en toch te gaan. Maar het is zaterdagavond en we zijn pas halverwege de drukte van het diner. Ik zou mijn baan verliezen en die heb ik echt nodig. Ik haal diep adem en herinner mezelf eraan dat de draad betekent dat het voorbestemd is. Ik zal de persoon uiteindelijk ontmoeten en bevrienden, zelfs als ik niet naar hen op zoek ga.

Ik berust erin te wachten en hoop dat de persoon niet te lang op zich laat wachten. Ik ben al heel lang eenzaam. Naast het feit dat ik geen echte vrienden heb, date ik ook niet. Sterker nog, het idee is lachwekkend. Zelfs als er iemand bereid zou zijn om met me te daten, zie ik dat er geen rode draad tussen ons is, wat in feite betekent dat de relatie uiteindelijk gedoemd is te mislukken. Nog erger, ik kan hun werkelijke rode draad zien, wat betekent dat ik weet met wie ze eigenlijk zouden moeten zijn.

Nee, daten is zeker onmogelijk. Ik zal gewoon moeten wachten tot mijn rode draad verschijnt.