Eén om lief te hebben, één om te misbruiken 6.
Hoofdstuk 6.
Emily's POV trigger warning
Ik word alleen wakker in het donker en zucht van opluchting. Tenminste als ik alleen ben, word ik niet mishandeld. Ik moet een manier vinden om hier weg te komen voordat ze me uiteindelijk vermoorden. Ik probeer me om te draaien, maar realiseer me hoeveel brandende hitte door mijn lichaam straalt. Ik kreun van de pijn terwijl mijn handen, nog steeds boven me vastgebonden, gevoelloos aanvoelen door het bloed dat eruit wegvloeit.
Ik probeer mijn vingers te bewegen, maar dan hoor ik de deur opengaan en mijn hart stopt. Ik verstijf en probeer mijn lichaam niet te bewegen terwijl ik een klein stemmetje hoor.
"Bent u wakker, mevrouw?" vraagt het kleine stemmetje. Ik blijf stil en beweeg geen spier.
"We brengen u alleen eten, we zullen u geen pijn doen." zegt ze weer terwijl de vermelding van eten mijn maag doet knorren. Ze komt binnen en doet het licht aan, waardoor ik wegschuif.
"We zullen u geen pijn doen, het is oké." zegt ze. Ik kijk omhoog en zie twee kleine meisjes die identiek aan elkaar zijn. Ze hebben prachtig lang zwart haar en zien er niet veel ouder dan 16 uit. Ze lopen naar me toe en sluiten de deur achter zich. Het ene meisje reikt naar boven en ik deins terug, maar ze vertraagt en kijkt me verdrietig aan terwijl ze een van mijn handen losmaakt en deze naast me valt, tintelend terwijl het bloed terugkeert.
"Wie zijn jullie?" vraag ik.
"Mijn naam is Pepper, en dit is mijn zus Poppy." zegt de een terwijl ze naar het andere meisje wijst dat precies op haar lijkt.
"Wij zijn dienstmeisjes in het roedelhuis, we behoren tot Alpha Romeo van het bloedsteenroedel." zegt Pepper zachtjes.
"Omega-kinderen in het roedel zijn dienstmeisjes tot ze 18 worden. Zodra we volwassen zijn, worden de vrouwen gebruikt om de niet-gebonden mannen tevreden te stellen en de mannen worden intensief getraind en vechten. Onze wolven zijn enkele van de sterkste in het land, het roedel heeft sterke wolven maar een zwakke leider." zegt ze stilletjes terwijl ze een doek en een kom warm water uit een klein mandje met EHBO-benodigdheden haalt.
"We gaan je schoonmaken, en je kunt iets eten." zegt ze liefjes, haar best doend om een glimlach te faken. Ik draai me weg terwijl ze beginnen het opgedroogde bloed van mijn huid te vegen. Mijn lichaam brandt terwijl ze de open wonden schoonmaken, ik kan niet eens tellen hoeveel het er zijn terwijl de pijn zich met elke veeg verspreidt. Ze smeren crème op elke snee en wikkelen ze in gaas.
"Het spijt ons heel erg dat je in deze situatie zit." zegt het andere meisje zachtjes, zonder haar ogen naar mij op te heffen.
Geen van beiden sprak nog terwijl ze in de kamer bij me waren, de sfeer veranderde in een sombere triestheid. Net toen ze klaar zijn, zwaait de deur agressief open en twee enorme mannen komen binnen.
"ERUIT!" bevelen ze terwijl de tweeling snel hun spullen pakt en in paniek de deur uit rent, mij hulpeloos achterlatend voor de hongerige wolven.
Ik voel mijn hart sneller kloppen terwijl ze naar me toe lopen, hun broeken losmakend, ze staren me aan met een duivelse glimlach. Ik voel de tranen achter mijn ogen opbouwen terwijl ik mijn hoofd van hen afwend, proberend niet te huilen. Ik hoor het bed bewegen terwijl de ene man naast me klimt en mijn lichaam verstijft van angst terwijl hij me op mijn zij duwt. Ik houd me vast aan mijn kettingen terwijl hij zijn harde, gezwollen lid in me duwt, ik kreun en de tweede man staat voor me, zijn hoofd langs mijn lippen strijkend terwijl ik weiger mijn mond te openen.
"Openen, slet!" beveelt hij.
Ik sluit mijn ogen en blijf weigeren mijn mond te openen. Hij slaat me hard in het gezicht, ik hijg terwijl hij zichzelf diep in mijn mond duwt en ik hard bijt, hij krijst en slaat me opnieuw in het gezicht. Hij grijpt mijn gezicht vast, houdt me stil voor zich, zonder dat ik me kan afwenden, mijn huid brandt onder zijn aanraking terwijl hij mijn gezicht kneust. Ik kan het niet laten om te glimlachen om zijn pijn, wat hem alleen maar bozer maakt.
"Stomme trut." schreeuwt hij tegen me en slaat me in mijn buik, de volgende slag treft mijn ribben en ik begin te huilen. De eerste wolf trekt zich terug en dringt zonder waarschuwing mijn anus binnen, waardoor ik schreeuw terwijl hij me op zich trekt. Mijn rug tegen zijn borst, hij trekt mijn benen naar zich toe en klemt ze naast zich op het bed, mij openhoudend voor zijn vriend.
Diep in mij bonkend, geeft hij toegang tot de andere wolf. Hij lacht luid terwijl hij zijn klauwen in de achterkant van mijn dijen graaft, waardoor ik schreeuw wanneer het bloed begint te druppelen uit de nieuwe wonden die hij heeft gemaakt. Degene die ik beet, hangt boven me en slaat me opnieuw terwijl ik schreeuw. Hij beeft van woede terwijl ik mijn ogen sluit, verlangend om te ontsnappen aan deze hel waarin ik gevangen zit. Hij duikt in mij terwijl hij tegelijkertijd in mijn buik slaat, tranen stromen uit mijn ogen terwijl de pijn door mijn lichaam pulst bij elke stoot.
"Domme teef!" zegt hij en slaat me weer in het gezicht.
"Wil je me bijten!" schreeuwt hij terwijl hij naar beneden leunt en me zijn tanden laat zien voordat hij ze in mijn borst steekt terwijl ik harder schreeuw en smeek dat ze stoppen.
"Alsjeblieft, nee!" gil ik. "Stop! Laat me gewoon met rust." probeer ik te zeggen terwijl mijn stem zachter wordt en ik het opgeef.
Hij trekt zich snel terug en dwingt zich in mijn kont, samen met zijn vriend, ze rekken me verder uit terwijl ik huil van pijn en ik hen duivels hoor lachen om mijn pijn. Degene bovenop me slaat me weer en ik blijf huilen, niet in staat om te bewegen of terug te vechten.
"Hou je bek!" beveelt hij terwijl hij zijn hand op mijn keel slaat en me wurgt. Degene achter me glijdt zijn hand naar voren en knijpt scherp in mijn clitoris terwijl ik wegdeins, beiden kreunen luid terwijl ze krachtig in mij bonken en hun ritme behouden.
Alles begint te vervagen terwijl hun gelach in mijn gedachten brandt en ik vastzit in een eindeloze lus. Degene laat mijn keel los zodat hij een mes in mijn dij kan steken dat hij van het nachtkastje heeft gepakt, terwijl mijn schreeuwen door de kamer echoën. Ik voel ze samen klaarkomen terwijl degene bovenop in mijn gezicht spuugt en me op de vloer gooit, degene trapt me in de ribben voordat hij me daar achterlaat, amper ademend terwijl het bloed uit de wond in mijn been gutst.
Met mijn handen nog steeds vastgebonden, zit ik op de vloer met mijn gezicht tegen het bed gedrukt, snikkend. Pijn verspreidt zich door mijn lichaam bij elke ademhaling, terwijl mijn kont bonkt. Langzaam trek ik mezelf weer op het bed terwijl een scherpe pijn door me heen schiet. Mijn rib is gebroken, denk ik bij mezelf terwijl ik worstel om op te staan. Voordat ik weer op het bed kan komen, hoor ik de deur opnieuw opengaan, oh nee, nee, nee herhaal ik tegen mezelf terwijl een lange donkere man binnenkomt.
"Nee, nee, nee," zeg ik terwijl ik probeer weg te kronkelen terwijl hij me vastpakt waardoor ik in pijn krimp, hij dwingt me om naar hem op te kijken.
"Alsjeblieft, nee," smeek ik. "Alsjeblieft, doe me geen pijn," zeg ik steeds weer terwijl mijn stem breekt.
"Blijf smeken, klein meisje," zegt hij terwijl hij dichter bij me komt.
"Het enige wat het doet, is me nog meer zin geven om je helemaal kapot te neuken!" zegt de man terwijl ik mijn ogen sluit en tegen mijn tranen vecht.
"Alsjeblieft..." zeg ik nog steeds huilend.
"Mmm," kreunt hij. "Ik stop pas als je benen beven en je mijn naam schreeuwt, smekend om door te gaan." Hij maakt zijn rits los, zonder zijn broek uit te trekken, trekt hij mijn kont op gelijke hoogte met het bed.
"Alsjeblieft, niet," herhaal ik zachtjes nog een laatste keer voordat ik mijn ogen sluit en toegeef. Hij lacht alleen maar terwijl hij zijn gezwollen lid over mijn natte spleet glijdt en ik hem tegen me voel kloppen. Er is geen zin meer in smeken, het maakt ze niet minder wreed of stopt ze niet. Hun enige doel is om mij te gebruiken voor hun eigen genot en als ze me pijn doen in het proces, des te beter. De meesten van hen komen eigenlijk klaar door mijn pijn alleen al.
Hij duikt diep in mij terwijl hij me bij mijn keel vasthoudt. Hij ranselt me af terwijl ik levenloos lig, niet in staat om te bewegen, niet in staat om te smeken en zonder tranen meer om te laten vallen. Mijn brein wordt gevoelloos terwijl mijn lichaam niet meer bestaat en hij blijft harder in mij stoten bij elke stoot totdat hij eindelijk tevreden is en in mij klaarkomt. Hij trekt zijn broek op en laat me daar achter zoals alle anderen.
Ik lig daar zonder tranen, alleen maar verdoofde duisternis die me opslokt in een eindeloze spiraal, ik heb ze allemaal voor niets gehuild. Biddend om te vergeten, biddend om gewoon te sterven. Misschien maakt dat het makkelijker, ik wil gewoon dat het eindigt.
