42

RAINA

Ik deed niet eens moeite om een glimlach te forceren. Mijn geduld was veel te dun en mijn humeur te zuur om enige schijn van beleefdheid op te houden. "Hoi, en doei," zei ik kortaf, hopend te ontsnappen zonder verdere interactie.

Maar natuurlijk, ze greep mijn arm.

"Raina, wacht," zei Alex' m...

Log in en ga verder met lezen