Hoofdstuk 145

Noah

Oudejaarsmorgen kroop langzaam en hol voorbij. Het huis voelde te groot, te gepolijst, te verdomd ver van waar ik thuishoorde. Lexie was beneden, hielp met de laatste versieringen, haar lach weerkaatste tegen het marmer, maar ik bleef boven, deur op slot, starend naar mijn telefoon totdat ...

Log in en ga verder met lezen