Hoofdstuk 118

Briar

Ik zat daar zo een lange tijd. Mijn rug tegen de deur, mijn knieën opgetrokken naar mijn borst. De geur van oom Jake’s oude leren jas, mijn enige troost terwijl ik het masker van woede liet vallen en mezelf toestond om te huilen, om het verlies te voelen, om te rouwen. De onoverkomelijke pijn...

Log in en ga verder met lezen