Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 7

Adelaide

Beck nam een omweg door de stad. Hij dook een steegje in bij mijn appartement en ik keek omhoog naar mijn slaapkamerraam. Een prachtige vaas met lelietjes-van-dalen stond in het raam. Die was er niet toen ik vertrok. Ongetwijfeld hadden ze een visitekaartje achtergelaten toen ze het verlaten appartement vonden. Het kostte ons twee uur om via de achterafweggetjes de stad uit te komen. Nog 450 mijl te gaan. De buitenwijken maakten plaats voor het platteland en ik keek naar het landschap dat aan ons voorbij trok terwijl we over de weg reden.

Een uur later stopte hij om te tanken. Ik sprong af, zette mijn tas op de stoel om naar het damestoilet te gaan, maar in plaats daarvan bevond ik mezelf verlamd van angst. Het was een armoedige plek, maar de parkeerplaats stond vol vreemde auto's. Ik herinnerde me hoe klein en onbeduidend ik was. Ik had mezelf gedwongen om eerder vandaag te overleven, maar nu ik niet langer in de vecht- of vluchtsituatie zat, bevond ik me in onbekend gebied met angst die me in zijn greep hield.

Beck's aanwezigheid doemde achter me op, zijn lange gestalte boog zich naar beneden om in mijn oor te fluisteren. "Maak je geen zorgen, schat, ik houd een oor voor je open. Vertrouw me, mijn oude oren zijn scherper dan de meeste." Hij drukte iets kouds en metaalachtigs in mijn hand. Ik klemde de mes. Het was geen klein dingetje, maar iets dat bedoeld was om schade aan te richten. "Weet je hoe je hiermee om moet gaan?" Ik knikte. Hij gromde goedkeurend. "Pak wat water en wat snacks voor ons," voegde hij eraan toe, terwijl hij een versleten leren portemonnee in mijn andere hand stopte. Ik keek over mijn schouder naar hem voordat hij naar het gebouw knikte en zijn kaart in de benzinepomp stak. Ik haalde diep adem en dwong mezelf om te lopen, met opgeheven hoofd.

Ik vond het toilet zonder problemen, mijn hand nog steeds om het mes geklemd. Ik voelde me kwetsbaar terwijl ik naar de vergrendelde deur staarde terwijl ik mezelf ontlastte. Alles daar beneden deed pijn en brandde ook. Als die klootzak me een ziekte had gegeven, zou ik teruggaan en zijn ballen eraf snijden. Ik klapte het mes een paar keer gemakkelijk open voordat ik klaar was en stopte het in mijn laars om mijn handen te wassen. Het gaf me op een of andere manier een beter gevoel, het koude metaal als een beschermende talisman tegen alles wat op me drukte. Ik schudde mijn handen droog voordat ik het toilet verliet en door de schappen dwaalde, op zoek naar snacks. Ik pakte zure snoepjes, jerky, een paar zakken chips en een doos HoHos. Ik vond het water in de koeling en laadde alles bij de kassa uit.

Ik keek achter de kassa, wees naar een pakje rode en zwarte sigaretten, en gooide een paarse aansteker op de stapel. De kassière bekeek me terwijl ik ze op de toonbank legde. Ik haalde het wisselgeld uit mijn USB-sticks en voegde een tientje uit Beck's portemonnee toe. Ze keek naar de motor die kwam aanrijden en weer naar het ID dat zichtbaar was in de open portemonnee, die ik onmiddellijk sloot voordat ze het totaal intikte. Ik stopte de paar dollar wisselgeld terug in Beck's portemonnee en griste de zakken snacks van de toonbank. Toen ik naar buiten liep, deponeerde ik de zakken in het compartiment dat hij voor me opende onder de stoel. Daarna sprong ik weer achterop bij Beck en hij reed weg.

Twintig minuten later reed hij een schimmelig motel op met een Denny’s aan de voorkant. Ik keek hem vragend aan, maar hij stak gewoon zijn hand uit, en ik gaf hem zijn portemonnee terug, begrijpend. De advocaat zou toch pas 's ochtends op kantoor zijn, dus wat slaap pakken was logisch. Toen Beck het kantoor binnen glipte, keek ik paranoïde om me heen en betrapte mezelf erop dat ik mijn hand in mijn laars schoof om het mes te omklemmen. Het gaf me een gevoel van veiligheid. Waarom gaf een scherp stuk metaal me zoveel meer zekerheid? Ik kon het alleen toeschrijven aan de lessen die oom Jake me had geleerd. Ik wist hoe ik met een mes om moest gaan. Ik zou er zo snel mogelijk een voor mezelf kopen. Beck kwam naar buiten en sprong weer voor me. Hij reed ons naar de achterkant van het motel en parkeerde.

Ik stapte af en hij haalde een sleutel uit zijn zak, tilde de zitting op, haalde een kleine tas tevoorschijn en gooide de tas met mijn geld over zijn schouder. Ik pakte de snacks. Ik volgde de reus van een man naar de deur, waar hij achterom keek naar het vlakke land vol met vlierbessenstruiken. Hij gromde weer voordat hij de deur opendeed en naar binnen duwde. Hij deed het fluorescerende licht aan, dat een motelkamer uit de jaren 80 verlichtte, met twee tweepersoonsbedden. Ik zette de tassen op de tafel en liet mijn schouders zakken terwijl ik mijn rugzak in een stoel legde. Mijn lichaam voelde zwaar. Ik duwde de capuchon van mijn sweatshirt naar achteren en hij keek naar me, de hoek van zijn mond trok omhoog. "Wat?" vroeg ik.

Hij schudde zijn hoofd. "Ik had je niet voor een natuurlijke blondine aangezien." Ik snoof en rolde met mijn ogen.

"De meeste mannen zien het verschil niet," antwoordde ik droog. Hij haalde zijn schouders op, pakte de met plastic zak beklede ijsemmer tussen de plastic bekers op het wastafelmeubel. "Ik ga wat ijs halen. Ik ben zo terug. Doe de deur niet open. Vier keer kloppen en je weet dat ik het ben," zei hij, voordat hij me de sleutelkaart overhandigde.

Beck leek een goede vent, een harde man, maar ik voelde me veilig bij hem. Terwijl ik daar zat, alle pijn en ellende van mijn gebroken en geschonden lichaam voelend, haalde ik een pakje sigaretten tevoorschijn en stak er een op, terwijl ik de asbak naar me toe trok. Ik moest alles goed overdenken. Ik zou zien wat oom Jake voor me had achtergelaten en dan verdergaan, maar één ding was zeker, ik moest zo snel mogelijk zo ver mogelijk weg van de oostkant van het land en onderduiken. Ik kon mijn tweede naam gebruiken. Ik wist niet hoe ik een rijbewijs of een voertuig zou krijgen zonder enige papieren, laat staan een baan; misschien iets zwart? Ik moest contact opnemen met Misty. Ik wilde niet dat ze een welzijnscontrole bij me ging doen.

Ik had een auto en een computer nodig. Ik kon ook geld verdienen via het internet, klusjes doen voor kleine bedrijven. Ik kon dit wel. Ik had al verschillende sigaretten opgerookt en was de tijd uit het oog verloren. Ik was doodmoe, maar er was geen manier waarop ik zou slapen totdat Beck terugkwam. Hij moest verdwaald zijn bij het zoeken naar de ijsmachine. Dat was toen een schaduw langs het raam van de kamer gleed. Ik spande me, reikte naar het mes. Ik legde mijn sigaret in de asbak en klikte het mes open. Ik bleef stokstijf zitten, mijn oren gericht op het geschuifel van voetstappen op het trottoir.