Hoofdstuk 3 Ben je verliefd geworden op dat meisje?

Allison sprong zonder aarzelen uit de auto, waardoor James een beetje verbijsterd achterbleef.

"Mevrouw Bennett is echt iets anders," mompelde hij, onder de indruk van haar zelfvertrouwen en uiterlijk. "Meneer Carter, denkt u dat ze serieus was?"

Alexander keek Allison na terwijl ze wegliep, met een lichte grijns op zijn gezicht. "Wat denk jij?"

Bij het zien van die grijns kreeg James een rilling. "Meneer Carter, u bent toch niet... geïnteresseerd in haar, hè? Ze is pas achttien."

Alexander wierp hem een kille blik toe. "Is dat jouw zaak?"

James zuchtte, zich afvragend of Alexander iets voor Allison voelde, maar hij wist beter dan er verder op in te gaan.

De volgende dag, zodra Allison op school aankwam, vertelde een klasgenoot haar dat adjunct-directeur Elliot Sullivan naar haar op zoek was en dat ze meteen naar zijn kantoor moest gaan.

"Allison, wat heb je nu weer gedaan? Meneer Sullivan zag er echt boos uit," zei de klasgenoot.

Ondanks de geruchten dat Allison een onruststoker was met slechte cijfers en een talent voor vechten, was ze meestal vrij rustig in de klas, meestal gewoon slapend tijdens de lessen zonder veel problemen te veroorzaken.

In een klas vol met luilakken was haar gedrag niet zo ongewoon.

"Het is niets. Ik ga wel even kijken wat hij wil," zei Allison, terwijl ze haar tas in het klaslokaal liet en naar het kantoor ging.

Binnen in het kantoor van de adjunct-directeur keek Elliot haar streng aan. "Allison, wat is er met jou aan de hand? De decaan, mevrouw Kate, heeft weer over je geklaagd. Ze dringt aan op je schorsing."

Elliot keek teleurgesteld naar Allison, spijt hebbend dat hij haar ooit had toegelaten.

"Ik heb je ouders gebeld. Je gedrag verstoort de sfeer op school. Slapen in de klas, leraren disrespecteren, en je cijfers... Het is niet oké. Je moet overgeplaatst worden. We kunnen je hier niet houden," zei Elliot.

Allison hield haar hoofd naar beneden, zonder de moeite te nemen zichzelf te verdedigen.

'Wat heeft het voor zin?' dacht ze met een grijns.

Al snel stormde een vrouw op hoge hakken binnen, zichtbaar gehaast. "Meneer Sullivan, wat is er gebeurd? Heeft Allison weer problemen veroorzaakt?"

Blair Bennett, Allisons moeder, vroeg niet eens of Allison in orde was; ze ging er gewoon van uit dat het haar schuld was.

Allison bleef stil, haar gezicht uitdrukkingsloos.

"Allison is buiten onze hulp," zei Elliot. "Ze is storend, respectloos, en haar cijfers zijn verschrikkelijk. Het beïnvloedt de school. Regel alsjeblieft haar overplaatsing. We kunnen haar hier niet houden."

Blairs gezicht werd rood van woede en bezorgdheid. "Meneer Sullivan, ze is nog maar een kind. Ik zal haar laten verontschuldigen. Geef haar alsjeblieft nog een kans. Waar moet ik nu een andere school voor haar vinden? Als ze deze school verlaat, zal geen enkele andere middelbare school haar aannemen."

"Mevrouw Bennett, we hebben alles gedaan wat we konden. De decaan heeft meerdere keren haar schorsing geëist. Allison heeft zelfs enkele kwetsende opmerkingen tegen haar gemaakt. Het is te veel. U moet haar overplaatsen," zei Elliot resoluut.

Blair, woedend, trok Allison het kantoor uit.

Zodra ze buiten waren, sloeg Blair Allison hard in het gezicht. "Allison, hoeveel problemen ga je deze familie nog bezorgen?"

Allisons wang werd rood van de klap. Ze keek Blair met kille onverschilligheid aan. "Mevrouw Bennett, ik ben al lang geleden uit de Bennett-familie gezet. Wat er met mij gebeurt, gaat u niets aan."

Blair trilde van woede en leek Allison te willen wurgen.

Allison grijnsde. Vijf jaar geleden had de Bennett-familie haar verstoten. Toen ze ervoor kozen om de leugens van Yasmin Bennett te geloven, hielden ze op haar familie te zijn.

"Allison, voel je geen schuld? Ik ben je moeder. Jouw daden hebben de Bennett-familie te schande gemaakt. Weet je hoe beschamend het voor ons is in Skycrest? Je hebt zoveel problemen veroorzaakt, maar je voelt geen enkel berouw. Je bent een schande."

Dit was haar moeder, die nooit enige zorg toonde. Zodra Blair Allison zag, sloeg ze haar. Ze geloofde alles wat anderen zeiden, maar vertrouwde nooit haar eigen dochter.

Allisons lippen krulden in een spottende glimlach. "Als ik zo'n schande ben, waarom bemoei je je dan met mij? Mevrouw Bennett, wij hebben geen relatie. Bemoei je niet met mijn leven en doe niet alsof je om me geeft."

Met die woorden pakte ze haar tas en liep weg.

Blair keek woedend naar haar koppige figuur. "Je grootvader is terug uit het buitenland. Hij is ziek en wil je zien. Dat is de enige reden waarom ik hier ben!"

Allison verstijfde. De enige persoon in de Bennett-familie om wie ze gaf, was haar grootvader, Hayden Bennett.

Als Hayden terug was en ziek, kon ze dat niet negeren. "Ik zal hem gaan zien. U hoeft zich geen zorgen te maken, mevrouw Bennett."

Ondertussen kreeg Alexander een update over Allison.

"Meneer Carter, mevrouw Bennett is van school gestuurd," rapporteerde James. "En we hebben ontdekt dat ze de jongste dochter is van de Bennett-familie uit Skycrest, degene die vijf jaar geleden werd verstoten!"

Skycrest, de Bennett-familie?

"Jaspers zus?" vroeg Alexander.

De Bennett-familie was enigszins bekend in Skycrest, hoewel niet onder de elite. Alexander kende Jasper Bennett.

"Ja, dat klopt. Blijkbaar veroorzaakte mevrouw Bennett destijds een groot schandaal op de middelbare school. Er gaan geruchten dat ze samenwoonde met een crimineel en een abortus heeft gehad," zei James.

Alexander snoof. "Geruchten? Sinds wanneer vertrouwen we op roddels als bewijs?"

Het idee dat een middelbare schoolleerling als Allison, met haar kille houding, zou samenwonen met een crimineel en een abortus zou ondergaan, was absurd. Toch geloofden mensen het.

James haalde hulpeloos zijn schouders op. "Die geruchten zijn verspreid door haar zus, Yasmin."

"Yasmin?" Alexander herkende de naam niet. Weinig mensen waren voor hem memorabel.

"Meneer Carter, wilt u zich bemoeien met de situatie van mevrouw Bennett?" vroeg James.

Alexander dacht even na. "Ze is interessant. Breng haar naar mij. Ze zou nuttig kunnen zijn."