Hoofdstuk 3

Molly

Kamer 309 van het hoogland motel is mijn thuis geweest voor de afgelopen week. Na de brand heb ik een week in het ziekenhuis doorgebracht, en toen ik eruit kwam mocht ik terug naar het huis om mijn spullen te halen, maar het is niet veilig genoeg om in te wonen en eerlijk gezegd wil ik daar niet zijn en ben ik er sinds die nacht niet meer geweest.

Ik probeer mezelf los te schudden van de herinneringen, maar het maakt niet uit wat ik doe, ze blijven me elke dag en nacht achtervolgen. Ik ga de badkamer binnen, zet de douche aan en kleed me snel uit voordat ik onder het stomende hete water stap, hopend en falend om deze pijn weg te wassen.

Als ik gewassen en gedroogd ben, trek ik mijn pyjama aan, poets mijn tanden, kruip in bed en pak mijn mobiel om mijn gebruikelijke avondroutine te beginnen. Mijn mobiel werd vernietigd in de brand, maar door een wonder overleefde mijn geheugenkaart, en daarvoor ben ik echt dankbaar, want ik heb een leven vol foto's en herinneringen erop die ik niet kan vervangen.

Ik hield altijd een kopie van mijn foto's op mijn laptop, maar ik dacht niet na over wat er zou gebeuren als we een huisbrand zouden hebben en het is veilig om te zeggen dat mijn laptop de brand niet heeft overleefd, dus de foto's op mijn telefoon zijn momenteel de enige die ik nog heb.

Ik ben net klaar met het bekijken van de foto's, precies op tijd voor Thomas om aan te komen. Hij is elke avond bij me geweest sinds de brand. Toen ik in het ziekenhuis lag, kwam hij 's nachts en bleef tot de ochtend, en hij doet nog steeds hetzelfde nu, zelfs al ben ik nu in een hotel; hij laat me nog steeds niet alleen de nachten doorbrengen, en eerlijk gezegd ben ik daar dankbaar voor.

Thomas was niet alleen Archie's beste vriend, hij is ook de mijne. Ik ontmoette hen beiden op de eerste dag van de middelbare school en vanaf die allereerste dag waren we met z'n drieën. Ik was nieuw in de stad en kende niemand, had geen vrienden, maar Archie en Thomas lieten me nooit alleen en 13 jaar later zijn we nog steeds met z'n drieën, nou ja, nu zijn we met z'n tweeën.

Mijn vriendschap met Archie ontwikkelde zich tot meer toen we 16 waren en hij is sindsdien de liefde van mijn leven geweest. We trouwden op 18-jarige leeftijd, net voordat hij en Thomas bij het leger gingen, en ik mocht met hen mee verhuizen en lokaal bij hun basis wonen vanwege ons huwelijk, natuurlijk woonde Thomas ook bij ons, maar we zouden het niet anders hebben gewild.

Beiden hebben twee keer opnieuw ingeschreven, maar acht maanden geleden, toen het tijd was om te beslissen of ze opnieuw wilden inschrijven, besloten ze beiden dat het tijd was om te vertrekken en hun leven te beginnen. Archie en ik wilden allebei kinderen en op 26-jarige leeftijd en na acht jaar huwelijk was ik klaar om een gezin te stichten en Thomas was klaar om de man van zijn dromen te ontmoeten.

Archie wilde naar Florida verhuizen, zijn familie verhuisde hier drie jaar geleden en hij wilde dicht bij hen zijn en ik was meer dan blij om hem hierheen te volgen. Eerlijk gezegd zou ik hem overal gevolgd hebben omdat hij mijn hele wereld was en er is niets dat ik niet voor hem zou hebben gedaan, wat de reden is dat ik dit doe... en ondanks dat Thomas' familie in Texas woont, wilde hij met ons mee en we waren eerlijk gezegd verheugd, na zo lang samen te hebben gewoond kon ik me niet voorstellen in Florida te zijn zonder hem.

De deur kraakt als Thomas binnenkomt en zoals altijd begroet hij me met zijn warme glimlach, ook al weet ik dat hij van binnen pijn heeft. Hij probeert al die tijd sterk voor me te blijven, maar ik weet dat dit hem van binnen kapot maakt. We hielden allebei van Archie en we zijn allebei verloren zonder hem.

Zodra hij binnenkomt, gaat hij naar de kleine kast die we delen en haalt een grote sporttas tevoorschijn en zet die op de grond. Ik ben meteen in de war. We verloren al onze kleren in de brand, dus Tom ging winkelen om wat basisdingen te halen, maar ik had de sporttas nog nooit eerder gezien.

"Wat is er aan de hand, Tom?" Hij loopt naar het bed en gaat naast me zitten, en een vreemd gevoel komt over me.

"Toen we voor het eerst in Florida aankwamen, begonnen Archie en ik te praten over wat we wilden van het leven. We hadden zoveel tijd besteed aan het krijgen van te horen wat we konden doen en waren opgekropt in vreselijke omstandigheden. Arch, hij wist dat hij klaar was om een gezin te stichten met jou en ik wist dat ik mijn ridder op het witte paard wilde." Hij knipoogt naar me, waardoor ik glimlach voordat hij verder gaat.

"Hoe dan ook, zoals ik zei, we wisten wat we wilden, maar na alles voelden we dat we eerst iets anders nodig hadden, en dus kregen we deze." Hij geeft me een envelop en kijkt een beetje nerveus terwijl ik weet dat ik er verward uitzie.

"Het zijn tickets, tickets om de wereld rond te reizen. Ze vertrekken morgen en komen over een jaar terug. Hij wilde je verrassen op je verjaardag, maar toen..." Ik knik, wetende wat hij bedoelt, maar volledig geschokt door wat hij me net heeft gegeven.

"Hoe de... Wat de... Huh?" Ik ben nu compleet sprakeloos, wat een eerste keer voor me is.

"Ik heb veel nagedacht over deze reis de afgelopen dagen en ik besloot dat ik niet zou gaan, maar hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik besefte dat hij me een schop onder mijn kont zou geven als hij dacht dat ik niet ging vanwege hem!" Voor het eerst sinds zijn dood lach ik, een echte lach, omdat ik weet dat hij gelijk heeft.

Hij is een ongelooflijke vriend geweest voor zowel mij als Archie sinds de dag dat we elkaar ontmoetten, maar hij is ook mijn reddingslijn geweest sinds Archie's dood en ik zou liegen als ik zei dat ik verloren zal zijn zonder hem. Ik weet niet eens zeker hoe ik het zal redden, maar ik zal hem dat niet laten weten en ik zal hem niet tegenhouden om te gaan, omdat hij dit meer verdient dan wie dan ook die ik ken.

Thomas is zonder twijfel de vriendelijkste man die ik ken, hij stelt altijd iedereen boven zichzelf en ik weet dat als ik hem zou vragen te blijven, hij dat zonder nadenken zou doen, en dat is één van de vele redenen waarom ik hem dat niet zal vragen.

Ik schud mijn hoofd om mezelf terug naar het heden te brengen en voel de tranen prikken aan de achterkant van mijn ogen bij de gedachte dat ik mijn beste vriend een heel jaar niet zal zien, maar ik duw ze terug omdat hij zijn plannen zou laten vallen zodra hij ze ziet en ik wil niet verantwoordelijk zijn voor het weerhouden van hem van deze unieke kans.

"Hij zou dat zeker doen en je hebt gelijk, je moet gaan, Tom. Dit is een kans die je maar één keer in je leven krijgt en je zult er spijt van krijgen als je niet gaat, dat weet ik zeker." Hij knikt instemmend, wat me blij maakt.

"Molly... Ik wil dat je met me meegaat."