Hoofdstuk 35

Molly

Het duurt een paar seconden voordat ik mezelf genoeg kalmeer om te kunnen functioneren, maar ik tril nog steeds als een rietje. Het horen van Tom die mijn naam roept was een enorme hulp, te weten dat hij oké is geeft me wat broodnodige rust. Hij rent in onze richting vanuit de schuilkelder, ...

Log in en ga verder met lezen