Hoofdstuk 118

Sophia’s P.O.V.

Ik staarde naar Nadia, mijn mond lichtjes open, mijn hart bonkte zo hard dat ik haar nauwelijks kon horen, maar de woorden bleven komen—scherp, gekarteld, als scherven van glas.

“Wat deed hij?” fluisterde ik, mijn adem stokte in mijn keel.

Ze trok geen spier. Knipperde niet. Haar uit...

Log in en ga verder met lezen