Hoofdstuk 10 Een studievriend ontmoeten tijdens het kopen van een limo
De volgende ochtend, na het ontbijt dat Wendy had klaargemaakt, ging William op pad. Hij wilde een auto kopen. Eerder kon hij het zich niet veroorloven, maar nu hij geld had, mikte hij op een luxe auto, in ieder geval duurder dan een BMW.
'Wat is er zo speciaal aan een BMW? Ik ga voor een Ferrari,' dacht William. Hij wilde een auto kopen die tien keer duurder was dan die van Daniel, gewoon om hem te overtreffen.
Met geld op zak had hij een opvallende wagen nodig om zijn nieuwe rijkdom te laten zien. Bovendien was er morgen een reünie van zijn klas, en met een limo aankomen zou hem zeker respect opleveren. Met deze gedachte belde William een taxi en ging rechtstreeks naar Azure, een winkel die gespecialiseerd is in limousines.
Maar vandaag was William super casual gekleed, in goedkope kleren en schoenen van de markt, waardoor hij er armlastig uitzag. Gelukkig werd hij deze keer niet door een beveiliger weggestuurd, maar geen van de verkopers kwam hem helpen. Ze negeerden hem gewoon.
William zag een stel verkopers die niets deden, maar ze deden alsof hij onzichtbaar was, waarschijnlijk omdat hij er niet uitzag alsof hij een limo kon betalen. "Hé, ik wil een auto kopen, de duurste die jullie hebben," zei William duidelijk geïrriteerd.
"Die kost meer dan zes miljoen euro. Kun je dat wel betalen?" Eindelijk kwam er een jonge man in een strak pak naar hem toe, maar zijn toon droop van sarcasme.
"Let op je woorden, anders dien ik een klacht in. Haal een echte verkoper," reageerde William koel. Toen hij het woord "klacht" hoorde, keek de man een beetje bang en trok zich snel terug.
De andere verkopers wilden ook niet met William te maken hebben. Hij zag er arm uit maar had een slechte houding, en als hij een klacht indiende, zouden ze een boete krijgen.
Een verkoper fluisterde: "Wat doen we? Laten we Ella het maar laten doen. Ze is in de wc en weet niets van deze man."
Een andere verkoper knikte. "Ja, goed idee."
"Oké, dat is geregeld." Nadat de senior verkopers hun overleg hadden afgerond, kwam Ella Powell uit de wc.
"Ella, er is een nieuwe klant die naar auto's kijkt. Je hebt je verkoopdoel deze maand nog niet gehaald, dus we hebben hem aan jou toegewezen. Ga hem de auto's laten zien. Succes!" De verkopers deden alsof ze aardig waren en droegen William aan haar over.
"Echt? Dat is geweldig, bedankt!" Ella leek onschuldig en had niet door dat ze haar in de val lokten. Ze streek haar kleding glad, toverde een glimlach op haar gezicht en liep naar William. "Hoi! Ben je auto's aan het bekijken? Is er iets dat je bevalt?"
William stond naar een witte Ferrari te kijken toen hij een vriendelijke stem hoorde en zich omdraaide. Hij zag een verbluffende jonge vrouw in een zwarte professionele rok, wat een vleugje allure toevoegde. Maar er was iets vertrouwds aan haar, alsof hij haar eerder had gezien.
Terwijl hij probeerde haar te plaatsen, herkende Ella hem als eerste. Hoewel het jaren geleden was, aarzelde ze en vroeg: "Ben jij William?"
"Ja, en jij bent Ella, toch?" William herinnerde zich haar meteen zodra ze zijn naam zei. Ze was de vicevoorzitter van de literatuurclub op de universiteit. William was lid geworden vanwege zijn interesse in literatuur en had een goede band met Ella opgebouwd. Ze hadden een goede relatie gedurende hun studietijd.
"Ja, wat is de wereld toch klein!" straalde Ella. Tijdens hun studie was William haar vertrouwenspersoon, en ze spraken vaak over literatuur en zelfs hun toekomstplannen.
"Werk je hier als verkoopster? Was je niet een tijdschriftredacteur?" William herinnerde zich dat ze na haar afstuderen een baan als tijdschriftredacteur had gekregen en daar erg blij mee was, omdat het bij haar studie en interesses paste. Maar nu, drie jaar later, verkocht ze auto's, wat hem verbaasde.
"Begin er niet over. Tegenwoordig zit iedereen op sociale media. Tijdschriften zijn niet meer zo populair als vroeger. Om rond te komen, moest ik overstappen op de verkoop." Ella zuchtte, gedwongen om zich aan te passen aan de harde realiteit van het leven.
"Ja, sociale media zijn nu de norm." William voelde een steek van nostalgie. De tijden veranderden zo snel dat het gemakkelijk was om achter te blijven.
"En jij? Ben je producer geworden?" Ella herinnerde zich Williams droom op de universiteit om een beroemde producer te worden en de markt te zuiveren van slecht gemaakte films, met de focus op kwaliteitsproducties.
"Ik kreeg net als jij een reality check." William glimlachte bitter. Hij had keihard gewerkt bij zijn bedrijf en was zelfs programma-productiesupervisor geworden, maar al zijn inspanningen van drie jaar waren voor niets omdat hij de manager tegen zich in het harnas had gejaagd.
"Het komt wel goed, blijf volhouden. Zolang je leeft, is er hoop. Ben je trouwens hier om een auto te kopen?" Ella probeerde hem te troosten en vroeg vervolgens nieuwsgierig.
"Ik wil een Ferrari kopen. Wat is het prijskaartje van de duurste die jullie hebben?" vroeg William zonder erbij na te denken.
Ella was verbaasd, haar mond viel een beetje open. Ze had niet verwacht dat William na drie jaar zo goed in de slappe was zou zitten.
