Hoofdstuk 3 Heb er geen spijt van

"De nieuwe vriend van je ex-vriendin!" De hospita had geen zin om verder uit te leggen en draaide zich om om weg te gaan, maar William hield haar tegen.

"Ik betaal mijn eigen huur. Je kunt het geld beter aan hem teruggeven," zei William met een koele blik, terwijl zijn wenkbrauwen fronsten.

"Iemand heeft je huur al voor je betaald, waarom maak je dan nog zo'n ophef? Heb je zelf wel het geld om de huur te betalen?" De hospita werd onwillig. William had haar twee maanden huur verschuldigd, en nu iemand eindelijk had betaald, kon ze het niet zomaar teruggeven.

Terwijl William en de hospita luid aan het ruziën waren, kwamen er twee mensen uit het huis. Een van hen was Williams ex-vriendin, Madison, en ze hield de arm vast van haar nieuwe vriend, Daniel. Zijn ingevallen ogen en bleke teint maakten duidelijk dat hij een hedonistische playboy was, verloren in een leven van overdaad.

Ze kwamen hier om Madisons bagage op te halen en stuitten toevallig op de hospita, die de huur kwam innen.

"William, doe niet alsof je geld hebt. Iemand heeft je huur betaald, en toch waardeer je het niet. Je hebt niet eens een baan op dit moment," rolde Madison met haar ogen naar William, vol minachting voor hem.

William grijnsde en haalde tienduizend euro uit zijn zak, die hij in de hand van de hospita gooide. Hij zei kalm: "Beschouw het als betaling voor de huur die ik je verschuldigd ben. Ik heb niemand anders nodig om mijn huur te betalen."

Tienduizend euro betekende niets voor William op dit moment.

Terwijl de hospita het geld vasthield, waren zowel Madison als Daniel verrast. Madisons mond viel zelfs open van ongeloof. Ze kon niet geloven dat William zo gul was, tienduizend euro voor twee maanden huur.

"Moet ik je uitleggen wat je nu moet doen?" herinnerde William haar koud.

Nadat ze de tienduizend euro zorgvuldig had geteld, wreef de hospita er met haar vingers over. Toen ze bevestigde dat het echt geld was, glimlachte ze onmiddellijk, "Meneer, ik weet nu wat ik moet doen."

De hospita gaf de drieduizend euro die Daniel haar net had gegeven meteen terug. "Sorry, ik moet het aan je teruggeven!"

Daniel voelde zich beledigd toen zijn geld werd teruggegeven, vooral in het bijzijn van zijn nieuwe vriendin.

"Die kerel doet echt alsof hij rijk is!" Daniel negeerde William volledig, die hij als een arme man beschouwde.

Daniel wilde William ondermijnen en indruk maken op Madison, dus zei hij tegen Madison naast hem: "Schat, wat dacht je ervan als ik morgen een huis voor je koop in Wassenaar? Iemand zoals hij, die in zo'n armoedig pand huurt, zal nooit iets bereiken in het leven."

"Echt waar? Daniel, je bent zo goed voor me!" Madison werd meteen enthousiast en voelde nog meer minachting voor William, denkend dat hij echt nutteloos was.

"Weet je wel hoeveel een huis in Wassenaar kost? Je zult in je leven nooit een huis kunnen betalen! Hoe durf je op te scheppen in mijn bijzijn?" bespotte Daniel William met minachting.

"William, die tienduizend euro moet wel geleend zijn, toch? Nu je zonder werk zit, kan ik me niet eens voorstellen hoe je toekomst eruit zal zien. Ik ben zo blij dat ik het met je heb uitgemaakt, anders zou ik met je moeten lijden," spotte Madison ook.

William fronste en trok zich niets aan van hun spot. Hij herinnerde zich dat Wassenaar onder een deel van de Power Group's vastgoed viel, dat van zijn vader was. De algemeen directeur, Antony, was zijn assistent.

Met dit in gedachten glimlachte William lichtjes en zei: "Madison, ik hoop dat je je keuze van vandaag niet zult betreuren."

"Betreuren? Hou op met grappen maken. Het was de verstandigste, beste beslissing die ik ooit heb genomen om jou te verlaten," zei Madison meedogenloos.

Na dat gezegd te hebben, hield Madison Daniels arm stevig vast en verliet snel de gang met haar spullen.

William schudde zijn hoofd. Hij gaf niet langer om Madison; hij was meer opgewonden over zijn verloofde, Sophia.