Hoofdstuk 06 Hoeveel heb je nog nodig?

Nadat hij Julia had uitgezwaaid, draaide Antony zich met een brede glimlach naar William. "Meneer Brown, je bent er eindelijk! Ik heb eindeloos op je gewacht."

William was een beetje verrast door Antony's enthousiasme, maar begreep al snel de situatie. Alles wat Antony nu had, was te danken aan The Browns' Property. Bovendien waren zijn kansen op een promotie op zijn vijfenveertigste niet groot. Maar als hij dicht bij William, de erfgenaam van The Brown Group, bleef en zijn vertrouwen won, zou zijn toekomst verzekerd zijn. The Browns' Property was wereldwijd enorm, en The Brown Group behoorde tot de top.

De voorzitter had Antony gebeld om hem te laten weten dat William in Azure was en dat hij hem moest helpen. Dus had Antony vol spanning gewacht tot William zou verschijnen. Nu hij er was, was Antony klaar om zijn charme in de strijd te gooien, wetende dat zijn toekomst ervan afhing.

"Meneer Jones..." begon William. Maar voordat hij verder kon, onderbrak Antony hem: "Meneer Brown, noem me maar Antony. Wat kan ik voor je doen?"

"Goed, Antony, ik heb je hulp nodig met twee dingen," zei William kalm.

"Meneer Brown, zeg het maar. Ik zit al decennia in Azure, heb overal connecties—onderwereld, autoriteiten, noem maar op. Ik kan bijna alles aan," zei Antony, een beetje trots. Antony had de Power Group tot een van de topspelers in Azure gemaakt, wat liet zien dat hij zijn vak verstond.

William zei: "Ik wil dat je me helpt om High Culture & Entertainment Co. over te nemen. En ik wil dat David Hughes uit het bestuur verdwijnt."

High Culture & Entertainment Co. was Williams oude bedrijf, en David had wat aandelen. Voor William om terug te keren, moest David weg.

"Laat dat maar aan mij over. De Power Group heeft ook aandelen in High Culture & Entertainment Co. Ik zal iemand erop zetten en de volledige overname financieren," stemde Antony toe, alsof het niets was.

William wist niet dat de Power Group aandelen had in High Culture & Entertainment Co., wat de zaken makkelijker maakte. Met dat geregeld, voelde William zich geweldig en zei: "Zoek ook een betere plek voor me om te verblijven. Mijn huidige plek is een troep."

"Er zijn twee onverkochte villa's in het Crown Villa-gebied van Oak Bay, meneer Brown. Als je het niet erg vindt, kan ik je daar onderbrengen," zei Antony met een glimlach.

Oak Bay was een project van de Power Group, en elke villa in het Crown Villa-gebied was meer dan twintig miljoen dollar waard. Maar Antony vond het nog steeds een beetje armoedig voor de toekomstige erfgenaam van The Browns' Property.

"Dat is prima. Ik verhuis mijn spullen daar later naartoe," zei William, tevreden met Antony's snelle werk.

"Goed, meneer Brown, laat me je erheen brengen!" Antony wilde meer tijd met William doorbrengen om een betere relatie op te bouwen.

"Niet nodig. Ik pak een taxi zodra ik ingepakt heb. Zorg er gewoon voor dat de plek klaar is," zei William, terwijl hij opstond om te vertrekken. Bij de deur herinnerde hij zich iets en zei: "Oh, en houd mijn identiteit voorlopig geheim."

"Begrepen, meneer Brown." Antony knikte serieus, gaf William zijn nummer en beloofde 24/7 beschikbaar te zijn.

Na zijn vertrek hield William een taxi aan. Antony wilde hem persoonlijk uitzwaaien, maar William weigerde, omdat hij het liever discreet hield.

Toen William vertrok, keek de beveiligingsbeambte die eerder onverschillig was geweest nu met het grootste respect naar hem en verontschuldigde zich nerveus: "Meneer Brown, het spijt me echt. Ik deed gewoon mijn werk. Vergeef me alstublieft."

Voordat hij verder kon, onderbrak William hem met een glimlach: "Het is goed, ik maak me er niet druk om. Ga maar terug aan het werk."

William koesterde geen wrok; de man deed gewoon zijn werk. Maar de jonge beveiliger die ontslagen was, had zich onbeschoft en arrogant gedragen, dus hij verdiende het.

William sprong in een taxi en ging terug naar zijn huurappartement om zijn spullen in te pakken voor de verhuizing. Na een drukke halve dag kreeg hij honger en was hij van plan een plek te vinden om te eten toen er op de deur werd geklopt.

William vroeg zich af: 'Wie zou me op dit moment kunnen bezoeken?' Nieuwsgierig opende hij de deur en zag een gezette man buiten staan. "Liam, wat brengt jou hier vandaag?"

William was een beetje verrast. Liam Coleman was zijn studievriend die na hun afstuderen in Azure was gebleven om hard te werken. Hij was Williams beste vriend in de stad. Maar vandaag was het geen weekend, dus Liam zou eigenlijk aan het werk moeten zijn.

"Kom op, ik heb een dag vrij genomen om met jou te chillen, wat te drinken en wat te barbecueën," zei Liam opgewekt, terwijl hij zijn arm om Williams schouder sloeg.

William was geraakt. Liam moest hebben geweten van zijn breuk met Madison en vermoedde dat hij zich misschien down voelde, dus had hij de dag vrij genomen om hem op te vrolijken. Echt attent.

"Oké, laten we gaan. Het is niet elke dag dat jij trakteert," stemde William meteen in, aangezien hij ook honger had. Ze gingen naar een barbecueplek beneden, bestelden een paar biertjes en veel barbecue, en begonnen vrolijk te eten.

Na het kauwen op een spies vlees troostte Liam William, "Vriend, ik wist altijd al dat er iets niet klopte met Madison. Ze geeft alleen om geld. Het was de juiste beslissing om het uit te maken."

"Ik ben er allang overheen. Hoe is het trouwens met je vriendin?" vroeg William bezorgd.

Liams vriendin, Daria Bennett, was al sinds de universiteit bij hem. Hoewel ze niet erg knap was, konden ze goed met elkaar opschieten. Helaas was ze gediagnosticeerd met nierfalen en had ze een transplantatie nodig om te overleven.

"Ze heeft een niertransplantatie nodig. De dokter zei dat het minstens 300.000 dollar zou kosten," zei Liam met een bitter lachje.

"En haar ouders?" kon William niet nalaten te vragen.

"Haar ouders hebben dat soort geld niet. Ze heeft zelfs leningen afgesloten voor haar studie, die ze pas vorig jaar heeft afbetaald." Liam nam een slok van zijn bierfles.

"Wat ben je van plan te doen?" William dacht dat als Liam bij Daria wilde blijven, hij zou kunnen overwegen financieel te helpen.

Liam antwoordde: "Ik heb besloten met haar te trouwen. Ik wilde wat geld lenen van mijn ouders, maar zij keuren mijn relatie met Daria niet goed en willen me geen geld geven. Dus moet ik zelf de medische kosten regelen. Gelukkig heb ik door de jaren heen een paar duizend dollar gespaard." Liam was een goede kerel, loyaal in zowel vriendschap als liefde.

"Liam, hoeveel heb je nog nodig? Vertel het me, ik help je," bood William aan, denkend dat hij een beetje kon helpen. Tenslotte waren er steeds minder mensen die nog in ware liefde geloofden.

"Dank je, maar jouw spaargeld is niet genoeg en je hebt niet eens een baan op dit moment. Bewaar het voor jezelf," zei Liam, terwijl hij een glimlach forceerde.

"Ik meen het. Ik heb de loterij gewonnen," zei William, wetende dat hij zijn ware identiteit niet kon onthullen zonder Liam te shockeren.

"De loterij? Hoe kan dat mogelijk zijn?" zuchtte Liam.

Maar William legde het niet verder uit. In plaats daarvan pakte hij zijn telefoon en maakte 300.000 dollar over naar Liam, zeggend: "Kijk maar op je bankrekening."

Liam controleerde toen zijn telefoon. Hij was verbijsterd, zijn uitdrukking veranderde drastisch toen hij het grote bedrag en de afzender zag.