Hoofdstuk 07 We zijn niet langer in dezelfde wereld

Liam was totaal verbijsterd. Hij kon niet geloven dat William niet aan het grappen was en daadwerkelijk geld had. "Waar heb je dat geld vandaan?" vroeg Liam, met ogen wijd van verbazing.

"De loterij gewonnen," zei William opnieuw, terwijl hij nonchalant probeerde te klinken.

"Hoeveel heb je gewonnen?" vroeg Liam, bijna stuiterend van opwinding.

"Slechts 500.000 euro," zei William luchtig. Hij wilde Liam niet afschrikken met de waarheid over zijn eindeloze rijkdom.

"Dat is niet niks. Proost daarop!" Liam hief zijn bierglas en tikte het tegen dat van William voordat hij een grote slok nam.

Met deze 300.000 euro kon Daria eindelijk haar operatie krijgen.

"Voor de duidelijkheid, ik betaal je zo snel mogelijk terug," zei Liam serieus. Ook al was William zijn beste vriend, hij wilde geen misbruik van hem maken.

"Geen haast!" grijnsde William. Voor hem was 300.000 euro nu kleingeld.

Na een tijdje gekletst te hebben, herinnerde Liam zich iets. "Oh, er is dit weekend een klassenreünie. Madison zal er zijn. Ga je ook?"

"Natuurlijk, waarom niet?" William had de reüniegesprekken in de klasgroep al gezien, maar hij had net zijn baan verloren en wilde niet verschijnen en zich ongemakkelijk voelen. Nu hij wist dat hij rijk was, was hij er helemaal klaar voor.

"Heb je trouwens enig idee waar het plaatsvindt? Ik heb het niet echt gevolgd," vroeg William.

"Hotel Sunshine. Ik hoorde dat onze klasbeauty Michelle net terug is uit het buitenland en ze komt ook. En raad eens, ze is nog steeds single," zei Liam, terwijl hij William een veelbetekenende blik gaf.

William begreep de hint. Nu hij single was, kon hij achter Michelle Wilson aan. Op de universiteit had William een oogje op Michelle. Maar net toen ze zouden gaan daten, besloot ze in het buitenland te gaan studeren. Dus begon William met Madison te daten.

"Ach man, ik heb op dit moment niet eens een baan; waarom zou ze geïnteresseerd in me zijn?" lachte William het weg. Er was zoveel tijd verstreken, en de dingen waren nu anders. Bovendien was hij niet meer dezelfde William.

Tegenwoordig was William meer geïnteresseerd in Sophia. Vergeleken met haar kon geen enkel ander meisje concurreren qua uiterlijk of achtergrond.

Na afscheid te hebben genomen van Liam, pakte William, nu volgegeten, zijn twee grote koffers en maakte zich klaar om naar Crown Villa te verhuizen. Hij riep een taxi en ging rechtstreeks naar Oak Bay met zijn bagage.

Oak Bay had zowel gewone appartementencomplexen als luxe villa-achtige tuinwijken. Hoewel ze naast elkaar lagen, waren de prijzen wereld van verschil, net als de bewoners.

De taxichauffeur zette William af bij Oak Bay. Nadat hij was uitgestapt, voelde William zich, met zijn twee grote koffers, een beetje verdwaald en wist niet precies waar hij heen moest. Gelukkig was het gemeenschapscentrum van Oak Bay slechts een paar stappen verderop.

William mompelde tegen zichzelf: "Ik ga even vragen. Hopelijk heeft Antony alles voor me geregeld."

Met zijn koffers slepend, liep William het gemeenschapscentrum binnen, om daar twee bekende gezichten tegen te komen. Het waren Madison en haar rijke vriend Daniel. Ze hadden net wat papierwerk voor de aankoop van hun huis afgerond en waren van plan te vertrekken toen ze William zagen binnenkomen met zijn koffers.

"William, wat doe jij hier?" vroeg Madison, terwijl ze er verward uitzag. Daniel zag echter een kans om zich te laten gelden.

William zag hen en fronste lichtjes. Het leek erop dat Daniel Madison hierheen had gebracht om een huis te kopen. "William, wat een toeval. Wat doe jij in Oak Bay? Heb je Madison gevolgd?" zei Daniel met een grijns.

"Nee, ik ga hierheen verhuizen," antwoordde William kalm. Madison en Daniel zagen toen Williams bagage.

"William, huur je hier een plek? De huur is behoorlijk hoog. Je hebt niet eens een baan; je kunt het je niet veroorloven hier te wonen," spotte Madison.

"Of ik het kan betalen of niet, gaat jou niets aan," kaatste William koel terug.

"Voor de duidelijkheid, ik kom niet bij je terug. We zitten niet meer in dezelfde klasse," zei Madison, denkend dat William hierheen was verhuisd om dicht bij haar te zijn.

Om haar punt te maken, pronkte ze met haar LV-tas en de huisaankoop. "Zie je dit? Een tas van €2.800 en een huis in Oak Bay van €1,8 miljoen. Dit zijn dingen die je me nooit had kunnen geven."

Daniel, die naast haar stond, grijnsde ook. Gisteravond had William opgeschept over een huur van €10.000, wat hem had geïrriteerd. Nu voelde hij zich in het voordeel.

"Dit is wat echte macht is. Probeer niet te pronken als je blut bent," spotte Daniel.

Met die woorden wilde Daniel, met zijn arm om Madisons middel, triomfantelijk vertrekken. Maar op dat moment zag de manager van het gemeenschapshuis, Thomas Barnes, William en voelde zich eindelijk opgelucht.

Antony had Thomas persoonlijk opgedragen goed voor een zekere William te zorgen en hem onder te brengen in de topklasse tuinvilla in Crown Villa. Als Thomas het zou verpesten, zou Antony hem ontslaan. Antony had Thomas zelfs een foto van William gegeven ter identificatie.

Thomas had de hele dag gespannen op William gewacht. Eindelijk verscheen William. Na de foto en Williams gezicht dubbel te hebben gecontroleerd, bevestigde Thomas dat dit de man was waar Antony het over had gehad.

Thomas naderde William respectvol. "Meneer Brown, ik ben de manager van het Oak Bay gemeenschapshuis. Uw Crown Villa is klaar. Wilt u mij volgen?" William knikte, alsof dit allemaal verwacht was.

Bij het horen hiervan waren Madison en Daniel met stomheid geslagen, hun monden vielen bijna open.

"De Crown Villa in Oak Bay? Dat is minstens een villa van €20 miljoen! Gaat William daar echt wonen?" Daniel, die zo zelfvoldaan was geweest, was nu in shock.

Madison kon het ook niet geloven en dacht: 'William is zo blut dat hij zijn huur niet eens kan betalen. Hoe kan hij zich veroorloven in Crown Villa te wonen?'

William negeerde hen volledig. Na een paar stappen draaide hij zich plotseling om naar de verbijsterde Madison en zei: "Madison, er is één ding dat je zei waar ik het mee eens ben."

"Wat is dat?" vroeg Madison, nog steeds in shock.

"We leven niet langer in dezelfde wereld," zei William met een lichte glimlach.