Hoofdstuk 1 The Jerk Husband

"Nee. Niet doen." Een geluid weerklonk vanuit de chique badkamer.

Emily Johnson zat op haar knieën, naakt in bad, haar hoofd naar beneden gehouden door de grote hand van James Smith, die haar in een gelijkmatig ritme naar zijn kruis duwde.

Zijn grote lul deed pijn aan haar mond, en ze probeerde hem weg te duwen, maar James werd alleen maar ruwer. "Niet wat? Je wist dat Sophia Brown last had van claustrofobie, toch heb je haar in de lift gelokt om haar te vangen zodat je haar plek kon innemen en van mij kon genieten, toch? Ik geef je wat je wilde. Wat wil je nog meer?"

Emily hoestte een paar keer.

Na wat aanvoelde als een eeuwigheid, spoot zijn warme zaad haar keel in en kon ze zich niet langer staande houden, waardoor ze opzij viel terwijl het sperma uit haar mond liep.

James keek naar haar, zijn lust alleen maar sterker wordend.

Hij pakte haar kin met één hand vast en liet zijn andere hand vanuit de hoek van haar mond naar beneden glijden. "Is je mond vol? Waar wil je mijn zaad nog meer hebben?"

Zijn vingers bewogen snel naar haar onderbuik, met de intentie om verder naar beneden te gaan.

"James." Emily pakte zijn hand vast, tranen stroomden over haar gezicht.

De klootzak voor haar, die al vijf jaar haar man was maar haar nooit liefhad. Nu vernederde hij haar op de ergst mogelijke manier, keer op keer, voor een andere vrouw.

"Het was niet ik. Ik heb haar niet opgesloten in de lift. Toen ik daar aankwam, zat ze er al in," probeerde Emily uit te leggen.

"Niet jij?" James's hand, die naar haar onderbuik was gegleden, greep onmiddellijk haar nek vast. "Op dat moment waren jij en Sophia de enige in de hele villa. Als jij het niet was, wie dan wel? Zeg me niet dat Sophia zichzelf in de lift heeft opgesloten, de stroom heeft afgesneden en zichzelf heeft opgesloten alleen om jou te beschuldigen. Sophia zou haar leven niet riskeren om af te rekenen met iemand onbelangrijks."

Ze dacht, 'Iemand onbelangrijks?'

In haar vijf jaar huwelijk met James, door zijn kilte en onverschilligheid, was Emily's hart ontelbare keren gebroken, en vele malen voelde ze de pijn niet meer.

Inclusief zojuist, dacht ze dat vernederd worden op die manier de ultieme pijn was.

Ze had niet verwacht dat James haar nog meer pijn kon bezorgen.

Tranen stroomden opnieuw oncontroleerbaar over haar wangen.

James, de man op wie Emily tien jaar verliefd was en met wie ze vijf jaar getrouwd was.

Hij zei dat Sophia, die vastbesloten was om zich met hun huwelijk te bemoeien, geen reden had om zich bezig te houden met Emily, zijn 'onbelangrijke' vrouw.

Als ze echt onbelangrijk was, waarom trapte Sophia, toen ze werd gered en in de armen van James werd gedragen, 'per ongeluk' Emily, de 'onbelangrijke' persoon, in de nog steeds defecte lift?

Wist hij dat Emily ook last had van claustrofobie?

Zes jaar geleden waren Emily, James en Sophia betrokken bij een aardbeving toen ze buiten de stad waren.

Destijds was Emily bij James in een kamer.

Toen het huis instortte, zat ze vast in een hoek en was James buiten bewustzijn.

Om James eruit te krijgen, begon Emily met haar blote handen te graven, haar vingers bloedden als een gek, en ze maakte uiteindelijk een weg om hem eruit te krijgen.

Net toen Emily eruit wilde kruipen, volgde er een naschok en werd ze opnieuw bedolven.

Toen ze haar twee dagen later redden, had Emily vastgezeten onder de grond zonder eten, water of enig besef van tijd, bijna haar verstand verliezend.

Gelukkig werd ze gered voordat ze helemaal gek werd. Maar sindsdien kon ze niet meer omgaan met kleine ruimtes.

Toen ze eruit kwam, zocht ze als eerste naar James, maar hij begon haar te ontwijken en wilde haar niet zien.

Ze begreep het niet. Ze had hem immers gered.

Ze wilde alles uitzoeken, maar James gaf haar die kans niet.

Later vroeg James Emily ten huwelijk.

Niemand wist hoe gelukkig ze op dat moment was.

Pas nadat ze getrouwd waren, ontdekte ze dat James door zijn grootmoeder, Ava Davis, gedwongen was om met haar te trouwen. Degene die hij echt wilde was Sophia.

Ze wist niet precies wanneer, maar James, die in de basisschool had gezegd dat hij met Emily wilde trouwen, was gevallen voor haar goede vriendin Sophia.

Een unieke beltoon klonk.

De volgende seconde veranderde James, die haar eerder met een moorddadige blik aankeek, plotseling in een zachtaardig persoon. "Sophia, ben je wakker? Wees niet bang, ik kom er meteen aan. Ik ben er over tien minuten."

Na het telefoongesprek gooide James nonchalant Emily in het bad, zonder haar zelfs maar aan te kijken, trok zijn broek omhoog en maakte zich klaar om te vertrekken.

Denkend aan zijn vriendelijke houding zojuist, dacht Emily aan de James die haar voor de aardbeving teder had behandeld.

Ze wist dat ze zichzelf voor de gek hield, maar ze wilde het toch proberen. Wat als hij van gedachten veranderde?

"James, ik heb ook last van claustrofobie, ik ben ook heel bang. Kun je bij me blijven?"

"Jij?" James lachte spottend en draaide zich naar haar om. "Is geestesziekte tegenwoordig zo normaal? Of denk je dat door Sophia na te doen, je me voor je kunt winnen? Maak jezelf niets wijs, Emily, ik zal nooit iets voor je voelen. Nooit."

Op dat moment zat ze ineengezakt in het bad, maar haar lichaam trilde nog steeds. "James, hebben we elkaar echt meer dan twintig jaar gekend en vond je me echt nooit leuk? Zelfs niet een beetje?"

"Nee," antwoordde James.

"Waarom zei je dan dat je met me wilde trouwen toen we kinderen waren?" vroeg ze.

"Moet je kinderwoorden serieus nemen? Bovendien, welke man zou een vrouw afwijzen die zich aanbiedt?" zei James.

Emily's tranen vielen direct.

Was dat het? Ze dacht dat hij echt van haar hield en voor altijd bij haar wilde zijn, maar het bleek dat hij gewoon met haar gevoelens speelde.

Emily beet hard op haar lip en veegde de tranen van haar wangen. "James, laten we scheiden. Ik wil niet langer de vrouw zijn die zich aan je opdringt."

Toen ze van hem hield, deed ze dat met heel haar hart.

Als er geen liefde meer nodig was, kon ze weglopen zonder om te kijken.

James zijn adem stokte plotseling, alsof een hand aan zijn hart trok.

Ze wilde hem verlaten?

Dat was onmogelijk.

Ze had zoveel doorstaan om met hem te trouwen, zich vernederd voor zijn familie om zijn gunst te winnen, vriendelijk te zijn tegen het personeel, kleine cadeautjes te geven en bang te zijn om hem boos te maken.

Ze kon het niet aan om hem te verlaten.

Wat ze nu zei was gewoon een tactiek om zijn aandacht te trekken.

Ze was zo sluw.

Hij zou haar zin niet krijgen.

"Blij dat ik van je af ben, Emily. Zorg er gewoon voor dat je je woord houdt." Met die woorden liep James weg, sloeg de badkamerdeur dicht.

Emily's tranen vielen onbeheersbaar.

Ze had hem net verteld dat ze claustrofobie had, en hij sloot nonchalant de badkamerdeur, wat liet zien dat het hem niet kon schelen en haar zelfs liet stikken.

Emily kroop in elkaar in het bad. Voordat ze helemaal instortte, belde ze.

"Mam," zei ze, haar stem trillend. "Ik wil naar huis komen. Wil je me nog steeds?"

Toen Emily voor het eerst besloot bij James te zijn, was de familie Johnson erg blij.

Omdat Emily en James samen waren opgegroeid, hadden de twee families een goede relatie en kenden ze elkaar goed.

Een verbintenis tussen de twee families was een goede zaak voor hen.

De familie Johnson begon bezwaar te maken na de aardbeving, toen James koud werd tegenover Emily en warm tegenover Sophia.

Toen James Emily ten huwelijk vroeg maar weigerde om een bruiloft te houden, aandrong op een geheime bruiloft, en zelfs niet naar het stadhuis wilde gaan, ontplofte de familie Johnson.

Emily's ouders waren hier sterk op tegen. Haar grootouders waren woedend, maar legden nog steeds vriendelijk alle nadelen uit van trouwen met een man die niet van haar hield.

Maar op dat moment kon Emily niet luisteren naar enige bezwaren.

Ook al merkte ze dat James anders was, wat deed het ertoe? James vroeg haar ten huwelijk.

Dat bewees dat James van haar hield.

Ze dacht niet te veel na over wie van hen meer van de ander hield en waarom James van warm naar koud ging en toen plotseling ten huwelijk vroeg.

Ze hield van hem.

Ze hield zoveel van hem.

Ze geloofde dat zelfs als hij helemaal niet van haar hield, zolang zij van hem bleef houden en hem oprecht behandelde, hij uiteindelijk voor haar zou vallen.

Daar was ze zeker van.

Ze geloofde dat alleen een vrouw die zo volhardend in de liefde was als zij, het verdiende om de vrouw van James te zijn en zijn liefde verdiende.

Haar grootmoeder was zo boos op haar koppigheid dat ze ziek werd.

Haar ouders, teleurgesteld en boos, waarschuwden haar dat als ze bleef aandringen op trouwen met James, ze haar hele familie zou verliezen en niet langer erfgenaam van de familie Johnson zou zijn.

Tegen de dreiging van haar moeder in, liep Emily vastberaden haar nieuwe huis binnen met James, zonder achterom te kijken.

En toen eindigde ze zo.

Vernederd door James met zijn geslachtsdeel, opgesloten in een afgesloten badkamer, opnieuw claustrofobie ervarend. Opnieuw de angst voor naderend dood voelend.

Emily stierf niet.

Omdat claustrofobie niet doodt, het alleen maar angst aanjaagt.

Toen de angst zijn hoogtepunt bereikte, ebde hij langzaam weg.

Toen ze niet meer zo bang was, kon ze zelf de deur openen en naar buiten lopen.

En eenmaal uit de afgesloten ruimte, was ze weer normaal.

Emily stond bij de badkamerdeur, keek naar de plek waar ze vernederd en gemarteld was, vervolgens naar de trouwfoto met James op het bed in de slaapkamer. Ze pakte een ongeopende fles rode wijn uit de kast en sloeg die stuk.

Vervolgens ging ze naar de logeerkamer, waste haar lichaam, poetste haar tanden meerdere keren en gooide al haar spullen in de prullenbak.

Uiteindelijk ging ze naar de studeerkamer en haalde de echtscheidingspapieren die James vijf jaar geleden had voorbereid uit zijn bureaulade.

Na het aanzoek vertelde James haar niet alleen over het geheime huwelijk en geen bruiloft, maar ook over deze echtscheidingspapieren.

Nauwkeuriger gezegd, niet alleen deze, maar identieke exemplaren.

Na het verkrijgen van de trouwakte dacht ze dat ze voor altijd gelukkig zou leven met James. Ze scheurde stiekem de echtscheidingspapieren kapot, alleen om later te ontdekken dat James vele kopieën had voorbereid.

Hoeveel ze er ook vernietigde, James kon altijd een nieuwe set echtscheidingspapieren produceren.

Emily draaide naar de laatste pagina van de echtscheidingspapieren en zette haar naam onderaan.

Nadat ze dit alles had gedaan, liep Emily naar de ingang van de villa.

Voordat ze vertrok, keek ze naar de schone villa die geen enkel spoor van haar meer had.

"James, ik zal niet meer aan je vastklampen. Jij kunt bij degene zijn van wie je houdt. Wat ons betreft, hoop ik dat we elkaar nooit meer zullen zien."

Emily draaide zich om en stapte de villa uit.

Op dat moment stopten een dozijn luxe auto's, zich opstellend voor Emily.

De autodeur zwaaide open en uit de tweede auto stapte een chic gekleed middelbaar stel, gevolgd door een ouder echtpaar met grijzend haar uit de derde auto. De rest van de auto's zaten vol met bedienden en bodyguards.

"Emily, ben je eindelijk tot bezinning gekomen? Mama is hier om je mee naar huis te nemen," zei haar moeder.

"Emily, heeft die eikel James met je lopen rotzooien? Ik zal hem eens flink de waarheid vertellen," mengde haar vader zich.

"Emily, mijn lieve kleindochter, waarom ben je zo dun? Heeft iemand je lastiggevallen? Ook al ben ik oud, ik kan nog steeds voor je opkomen," zei haar opa.

"Emily, mijn schat, kom bij oma. Oma zal je beschermen," voegde haar oma toe.

De tientallen bedienden en bodyguards die uit de andere auto's stapten, bogen allemaal respectvol.

Tranen welden weer op in Emily's ogen.

Emily groeide op in een liefhebbend gezin. Ze leidde een bevoorrecht leven, beschermd tegen tegenspoed.

In de familie Smith moest ze James' was doen, voor hem koken, op haar knieën de vloeren en trappen schrobben, en dag en nacht voor zijn ouders zorgen toen ze ziek waren. Ze werd behandeld als een dienstmeid - zelfs erger dan een dienstmeid.

Dienstmeiden worden betaald, maar zij deed het gratis.

Toen ze haar familie naar haar toe zag rennen, knielde Emily neer en huilde. "De afgelopen vijf jaar waren mijn fout. Het spijt me."

Emily's grootvader, Aiden Johnson, haar grootmoeder, Mia Wilson, haar vader, Chase Johnson, en haar moeder, Isabella Taylor, hielpen haar omhoog.

"Dwaas kind, je hebt niets verkeerd gedaan. Het is mijn fout als vader dat ik je niet heb geleerd slechte mannen te herkennen," zei Chase.

"Je hebt niets verkeerd gedaan. Het is mijn fout als moeder dat ik te haastig was en dingen niet goed aan je heb uitgelegd. Als ik dat had gedaan, was je niet met James getrouwd," zei Isabella.

"Het is allemaal de schuld van James. Jij hebt niets verkeerd gedaan. James is de dwaas," zei Mia.

"Klopt, het is de schuld van James. Jij hebt niets verkeerd gedaan," zei Aiden.

Skyline Villa - de tweede villa die James weelderig had gekocht voor Sophia.

Sophia, gekleed in een sexy kanten hemdje, lag op het grote bed, voorover leunend om haar weelderige borsten te laten zien, terwijl ze zielig naar James keek, die naast haar zat. "James, ik weet dat je boos bent omdat Emily heeft geprobeerd me te vermoorden. Maar je kunt Emily niet volledig de schuld geven. Het is mijn fout. Ik had niet voor jou moeten vallen, ik had niet aan je moeten vastklampen. Als ik niet bij je was geweest en je huwelijk niet had verpest, had Emily me niet geprobeerd te vermoorden."

"Sophia, dit is niet jouw schuld." James pakte Sophia's schouders vast. "Jij bent niet de ander; Emily wel. Vijf jaar geleden wilde ik met jou trouwen, maar Emily heeft mijn oma overgehaald om mij met haar te laten trouwen."

"Sophia, in mijn hart ben jij mijn vrouw," zei James gepassioneerd, hoewel hij niet kon helpen dat hij aan Emily dacht.

Juridisch gezien was Emily zijn vrouw.

Toen Emily hem om een scheiding vroeg, was zijn eerste gedachte om te weigeren.

Hij wilde niet scheiden van Emily.

"James." Sophia keek hem aan met tedere ogen, leunde weer naar voren, wreef met haar weelderige borsten tegen zijn arm en tilde haar kin op om haar rode lippen dichter bij de zijne te brengen.

In zo'n teder moment wilde ze de liefde bedrijven met James en zijn vrouw worden.

Hoewel James vijf jaar geleden had gezegd dat hij met haar zou trouwen, had hij nog nooit de liefde met haar bedreven, haar zelfs nooit gekust.

Ze verlangde ernaar de liefde met James te bedrijven, gelovend dat het hun band zou versterken en zijn toewijding aan haar zou verzekeren.

James dacht aan Emily toen Sophia plotseling naar voren leunde, hem verraste en hem instinctief achteruit deed deinzen.

"James." Sophia keek gekwetst. "Vind je me niet meer leuk? Ik bedoelde er niets mee; ik wilde je gewoon kussen."

"Nee," weerlegde James onmiddellijk. "Het is gewoon dat je vandaag geschrokken was en je niet lekker voelt. Je moet rusten. Ik kan je gezondheid niet in gevaar brengen."

Sophia glimlachte liefelijk. "Ik wist het wel, James, jij houdt het meest van mij."