Hoofdstuk 5 Susanna's rijke broer

Susanna schudde haar hoofd. "Nee, bedankt, ik ben tevreden met mijn oude plek. Daar ben ik opgegroeid, en geen enkel luxe huis kan dat vervangen. Al die spullen interesseren me niet!"

Edward stond op het punt om tegen te spreken, maar slikte zijn woorden in en stemde met tegenzin toe: "Goed, we doen het op jouw manier."

De groep liep de grote hal binnen. Edward wierp een blik op zijn telefoon. "Susanna, je schoonzus heeft net gebeld. Jullie kunnen alvast gaan zitten."

Edward stapte opzij, en een opgewekte vrouwenstem klonk door de telefoon. "Liefje, ik heb een stapel eigendomsaktes, sieraden, limited edition tassen en een hoop cadeaus meegenomen. Laten we kijken wat Susanna leuk vindt."

Hij zuchtte, "Wacht maar even met de cadeaus."

De vrouw klonk verward. "Waarom?"

Edward antwoordde met een vleugje frustratie, "Ze is niet zo makkelijk te winnen, zeker niet met geld."

De vrouw barstte los. "Edward, ik zei toch dat je op me moest wachten, maar jij moest haar per se vroeg ophalen. Hoeveel lieve woorden kun je eigenlijk zeggen? Dit arme meisje was jarenlang verloren, leefde een zwaar leven. Ze heeft vast wat wrok. En nu, bij haar eerste kennismaking met de familie, loopt ze iemand als jij tegen het lijf. Het is een ramp!"

Edward, zich bedreigd voelend, durfde niet tegen te spreken. Hij vroeg nederig om advies, "Dus, wat moeten we nu doen?"

De vrouw snauwde, "Wat kunnen we anders doen? Je hebt het al verpest. We moeten drastische maatregelen nemen."

Edward was verbijsterd. "Welke drastische maatregelen?"

De vrouw antwoordde, "Ik weet het niet, verzin maar iets. Maar zorg ervoor dat Susanna niet ontdekt dat terwijl zij worstelde, wij een luxe leven leidden."

Edward voelde zich overweldigd, maar kon het niet toegeven aan zijn vrouw. Hij was volledig de weg kwijt.

Ondertussen liepen een nerveuze Susanna en Madison de weelderig ingerichte eetkamer binnen, beiden vol ontzag.

Madison fluisterde, "Je broer lijkt goed in de slappe was te zitten. Misschien hoef je niet meer te ploeteren."

Susanna antwoordde, "Madison, uit een rijke familie komen is niet makkelijk. Ik weet niet eens waarom ik in de steek ben gelaten. En Edward praat niet veel; hij is misschien moeilijk mee om te gaan. Wie weet wat er zal gebeuren?"

Madison stelde haar snel gerust, "Doe niet zo gek. Alles komt goed."

Susanna klampte zich vast aan Madisons arm. "Hij stuurde een rij luxe auto's om me op te halen. Weet hij van Aaron?"

Madison zei, "Nee, ik heb alleen gezegd dat je bij die villa werkte. Ik weet dat je niet publiekelijk wilt maken dat je met Aaron getrouwd bent, dus ik heb niemand iets verteld."

Susanna zuchtte opgelucht. "Fijn."

Plotseling verschenen Susanna's adoptieouders uit het niets en schreeuwden tegen haar, "Susanna, ondankbare meid! Je was een ongewenst weeskind en wij namen je uit goedheid in huis. Nu je je rijke familie hebt gevonden, wil je ons dumpen? De familie Miller is je weldoener!"

Toen ze Andrew Miller en Grace Miller zag, verdween Susanna's glimlach. Met woede in haar stem antwoordde ze, "Jullie adopteerden me alleen om me te laten werken. Jullie hebben me nooit als familie behandeld! En nu durven jullie jezelf mijn weldoeners te noemen? Het was Madison die me heeft grootgebracht, niet jullie!"

Madison was ook geschokt. "Hoe hebben jullie deze plek gevonden? Ik heb niemand iets verteld."

Grace, met haar handen in haar zij, antwoordde bits, "Madison, hoe durf je dat te zeggen? Wij hebben Susanna legaal geadopteerd. Probeer je de eer te stelen? Geen sprake van!"

Andrew stapte naar voren en spuugde op de grond. "Inderdaad. Waar is Susanna's echte familie? Ze moeten ons compensatie betalen."

Susanna stond beschermend voor Madison en keek Andrew en Grace kil aan. "Ik geef jullie geen cent. Vincent raakte in dat gevecht door jullie, en hij belandde in dat auto-ongeluk door jullie schuld. Jullie hebben niet eens het geld terugbetaald dat jullie ons schuldig waren. Als het niet door de vertraging in de behandeling was, zou Vincent nu niet als een kasplantje in het ziekenhuis liggen."

Madison's ogen vulden zich met tranen terwijl ze aan het verleden dacht. Als het allemaal anders was gelopen, had Susanna niet met een stervende man hoeven trouwen om de ziekenhuisrekeningen te betalen.

Andrew keek schuldbewust, maar Grace stond klaar om Susanna aan te vallen. "Je bent te ver gegaan! Ik ga je vandaag een lesje leren!"

"Wie durft Susanna aan te raken!" Een scherpe stem sneed door de spanning. Edward kwam naar voren, geflankeerd door een groep bodyguards, zijn aanwezigheid intimiderend.

Grace deinsde terug maar probeerde stoer te doen. "Ze is mijn dochter. Wat gaat het jou aan?"

Edward's gezicht was koud. "Ze is mijn zus. Sinds wanneer is ze jouw dochter?"

Andrew's ogen glinsterden van hebzucht terwijl hij in zijn handen wreef. "Dus, jij bent Susanna's familie. Wij hebben haar opgevoed, en dat was niet makkelijk. Je zou ons moeten compenseren."

"Hoeveel wil je?" vroeg Edward.

"Niet veel, slechts vijf miljoen euro," antwoordde Andrew.

Edward keek naar het verachtelijke paar en stond op het punt te spreken toen Madison boos onderbrak, "Ben je gek geworden? Vijf miljoen euro? Geen denken aan! Zelfs als we het hadden, zouden we het jullie niet geven! Jullie verdienen geen cent! Jullie hebben Susanna in een schuur opgesloten en haar niet gevoed. Als ik haar niet bijna uitgehongerd had gevonden en meegenomen, was ze nu dood! En nu durven jullie om geld te vragen? Dat is gewoon walgelijk! Absoluut schaamteloos!"

Susanna probeerde Madison tegen te houden, die klaar was om te vechten. "Word niet boos. Ze zijn het niet waard."

Andrew, vernederd en woedend, sprong naar voren. "Susanna, ondankbare trut! Ik durf Madison misschien niet aan te raken, maar ik aarzel niet om jou te slaan."

Edward stapte snel voor Susanna, zijn uitdrukking ijzig. "Genoeg! Ga weg! Ik geef jullie het geld. Praat met mijn assistent. Zolang de informatie klopt, krijgen jullie wat je wilt." Edward wees naar een man in het zwart achter hem en gaf enkele instructies. Andrew en Grace werden vervolgens door verschillende mannen weggevoerd.

Susanna, die zich ongemakkelijk voelde, vroeg Edward, "Edward, ze zijn geen goede mensen. Geef ze geen geld."

Edward glimlachte zachtjes. "Maak je geen zorgen, Susanna. Zolang het redelijk is, vind ik het eerlijk om ze iets te geven. Ze hebben je tenslotte opgenomen."

"Maar—"

"Het is goed. Laten we naar de privéruimte gaan. Mijn assistent regelt Andrew en Grace. Vertrouw me, je was eerst alleen, maar nu heb je mij."

Susanna's wimpers fladderden terwijl ze zich een beetje geraakt voelde. Was dit hoe het voelde om beschermd te worden door familie? Ze bleef stil en liep gehoorzaam met Madison mee. Zonder dat ze het wist, gaf Edward een seintje aan een andere bodyguard die vervolgens Andrew en Grace uit het hotel volgde. Het leek erop dat dit stel geen problemen meer zou veroorzaken.

Edward draaide zich om en liep naar de eetkamer, zijn uitdrukking verzachtend toen hij naar Susanna keek. "Bestel wat je maar wilt."

Susanna knikte, voelde haar weerstand tegen Edward afnemen. Ze opende de menukaart, keek naar de dure gerechten en vroeg, "Ben je rijk?"