Hoofdstuk 4

Nicolas

Ik dacht dat deze avond leuk zou zijn, maar ik had de hele nacht zoveel pijn. Ik dacht dat de eindeloze vrouwen die ik elk weekend in mijn bed had, me van Nicol hadden genezen, maar terwijl ze in dezelfde kamer was als ik, kon ik niet anders dan alle pijn voelen die ik 12 jaar geleden voelde. Het ergste van alles was dat ik haar kon voelen wanneer ik naar iemand toe liep, ik kon haar voelen dichtbij me, mijn lichaam wist altijd waar ze was. Ik haatte elke minuut dat ik eraan dacht mijn regel te breken en Karen mee terug te nemen naar mijn appartement en haar weer te neuken, alleen om Nicol te vergeten, maar duidelijk deed ik alles verkeerd. Toen de presentator me naar het podium riep om me te bedanken voor mijn bijdragen aan het Bellevue ziekenhuis, kon ik niet eens kijken naar de tafel waar Nicol zat, en dat was waar alle dokters zaten. Ik moest hen bedanken voor hun harde werk, maar dat kon ik niet met Nicol daar. Het idee van Nicol aan een dokters tafel maakte ook helemaal geen zin. Ik bedoel, het is niet alsof ze een trouwring droeg. Ja, dat was het eerste waar ik naar keek. Dus, ze is niet getrouwd met een dokter, betekent dit dat ze uiteindelijk dokter is geworden? Nou, na mijn speech slikte ik mijn trots in en liep naar de tafel om elke dokter die daar zat te bedanken, toen keek ik naar Nicol en zei: "Ik wist niet dat je dokter was, Nicol." Voordat ze kon antwoorden, zei een andere dokter: "Oh nee, ze is geen dokter, ze is een verpleegster in ons ziekenhuis, de meest hardwerkende verpleegster die je ooit zult vinden." Verrast was een understatement, ze had nooit gesproken over het worden van een verpleegster. "Een verpleegster?" Was alles wat ik zei voordat ik wegliep, ik liet haar niet eens praten, ik bedoel, duidelijk kende ik haar niet zo goed als ik dacht.

Ik ging terug naar mijn tafel waar Karen kleine praatjes maakte met alle techneuten van mijn bedrijf, er waren er een paar die duidelijk kwijlden over haar, maar het kon me niets schelen. Ze kunnen haar hebben als ze willen, ik ben klaar met haar. We aten ons diner, ze praatten over ik weet niet eens wat, mijn gedachten waren niet bij deze tafel, ze waren bij de tafel met de roodharige en alle dokters. 'Een verpleegster?' Zei ik keer op keer in mijn hoofd. Ik ben er zeker van dat Karen aan het praten was, maar ik kon haar niet horen met alles wat er in mijn hoofd gaande was. "Nicolas!" Ze schreeuwde bijna naar me en geloof me, als er één ding is dat je niet doet, is het je stem verheffen tegen mij, vooral niet in het openbaar. "Wat?" "Waar was je?" "Ik ben hier en alsjeblieft, hef nooit meer je stem tegen mij of wacht, dat zal je niet kunnen omdat ik je niet meer ga zien." "Wat zei je net?" Vroeg ze. "Ik weet dat je blond bent, Karen, maar kom op, je begrijpt Engels, ik ben klaar met je." Iedereen aan de tafel kreeg ogen zo groot als schoteltjes, ze konden niet geloven wat ik recht voor hun ogen deed. Maar ik had genoeg, ik had genoeg van Karen en haar klefheid en zeker haar constante gepraat. "In dat geval ga ik weg." Ze zei. Ze dacht waarschijnlijk dat ik haar zou smeken om te blijven. "Zoals je wilt." Ze pakte haar tas en liep erg boos het museum uit. Om je de waarheid te zeggen, het kon me echt niets schelen, mijn aandacht was bij de roodharige en wat ze met me deed en het feit dat ik er duidelijk nog niet overheen was. Plotseling begon het praten weer onder de anderen aan de tafel en toen hoorde ik de band beginnen te spelen met Elvis' lied 'I can't help falling in love with you'. Het was altijd ons lied, van mij en Nicol, mijn lichaam bewoog zonder dat ik het vertelde. Ik tikte haar op de schouder. "Mag ik deze dans?" Ze draaide zich om en gaf me haar hand. Ik kon zweren dat ik tranen in haar ogen zag, maar dat was onmogelijk, ik bedoel, ik was niet degene die haar pijn deed, zij was degene die mij pijn deed.

Zodra we op de dansvloer stonden, was het alsof we nooit uit elkaar waren geweest. We begonnen te dansen op ons nummer, net zoals vroeger. Ik wist precies wat haar lichaam ging doen en zij wist precies wat ik ging doen. Terwijl we dansten, had ik een innerlijke strijd met mezelf. Ik wilde zo graag weten waarom ze me twaalf jaar geleden had verlaten, maar mijn hoofd zei me: 'Als ik het haar vraag, zal ze weten dat ik daar nog steeds pijn van heb.' Het nummer kwam tot een einde en ik had nog steeds niets gezegd. Net voor het einde vroeg ik haar: "Waarom heb je me verlaten?" Ze stopte plotseling met dansen. Toen ik naar haar keek, zag ik dat ze huilde; de tranen stroomden over haar gezicht. Dit keer kon ik het niet missen. "Dit is niet de plek om hierover te praten," zei ze. "Wanneer dan? Ga je gewoon weer verdwijnen?" "Je weet waar ik werk, dus nee, ik verdwijn niet." Toen liet ze mijn hand los en rende letterlijk de balzaal uit. De tweede keer dat ze van me wegrende. 'Verdomme Nicolas, is dit geen teken?' vroeg ik mezelf terwijl ik alleen op de dansvloer stond en zag hoe haar lichaam door de deuren verdween.

Ik ging terug naar onze tafel en probeerde me te mengen in het gesprek. Gelukkig vroeg niemand me naar die vrouw die zojuist van me was weggerend; ik had misschien ontploft. Toen het dessert op was, kon ik de small talk niet meer aan. Ik verontschuldigde me en liep naar de deur om mijn jas te halen. Mijn chauffeur stond binnen enkele seconden bij de ingang. "Ik ga lopen, Geoffrey." "Weet u het zeker, meneer? Het is koud." "Ik weet het zeker. Jij kunt alvast gaan." Geoffrey wist dat hij niet met me moest discussiëren, dus liet hij me teruglopen naar mijn appartement. Het was niet ver, en ik genoot van de kou; het was iets anders dat ik voelde, behalve mijn hart dat opnieuw brak. Ik dacht de hele weg terug naar mijn appartement aan Nicol. Ze had gelijk; ik wist waar ze werkte. Als ik wilde, kon ik naar haar toe gaan, haar uitvragen en praten. Misschien had ik afsluiting nodig, maar aan de andere kant, ze rende vanavond weer van me weg. Wil ik mezelf echt weer door al dat gedoe laten gaan, vooral in deze tijd van het jaar?