Hoofdstuk 5

Nicol

Ik huilde de hele weg naar mijn appartement. Als het niet zo koud was, zou ik gelopen hebben, maar ik kon de kou gewoon niet verdragen, niet terwijl ik van binnen ook koud was. De blik die Nicolas me die nacht gaf, was puur haat. Ik wist dat als hij me op de dansvloer zou vragen waarom ik hem had verlaten, ik misschien zou toegeven en het hem vertellen. En dat kan ik niet doen. Als ik hem vertel over Nikki, en dat is een grote als, dan zal het zeker privé zijn, niet tussen veel mensen, omdat ik geen idee had wat zijn reactie zou zijn. Nikki stelde de laatste tijd veel vragen over haar vader. Ik loog tegen haar en vertelde haar dat hij was overleden toen ze nog een baby was. Ik wist niet wat ik moest zeggen: 'Ik ben van hem weggelopen omdat ik hem beschermde en nam je vader van je weg.' Ik denk niet dat dat soepel zal verlopen; ze zal me misschien nooit vergeven. Ze is tenslotte 11 en, zoals ze graag herinnert, bijna 12, en ze komt nu op een leeftijd waarop er vader-dochter dansen zijn op school en ze altijd moet toekijken. Een van de homoseksuele verpleegkundigen die met me werkte, bood aan om met haar te gaan, maar ze vertelde hem dat iedereen zou weten dat hij niet haar vader was. Hij nam het als een kampioen en gaf haar geen enkele schuld. Maar nu begint ze te vragen 'hoe haar vader was toen hij leefde? Wat deed hij? Enzovoort, enzovoort.' Toen ik bij het appartement aankwam, betaalde ik de taxichauffeur en liep naar mijn appartement. Alley, Nikki's oppas, zat nog TV te kijken. "Nicol, je bent vroeg terug." "Ik ben er. Je kunt naar huis gaan. Ik weet dat je de weekenden fijn vindt wanneer je niet voor ons kleine monster hoeft te zorgen," zei ik tegen Alley. We hadden een grapje tussen ons omdat Nicol veel op haar vader kan lijken als ze in een slechte bui is, dan noemen we haar het kleine monster. Alley is mijn redder in nood; ik werk de meeste dagen overuren om Nikki's balletlessen te kunnen betalen, dus zij is degene die Alley naar school brengt en haar thuisbrengt en huiswerk met haar maakt. Ik ben op weekenddienst. Ik maakte een deal met het management van het ziekenhuis dat ik zoveel overuren kan werken tijdens de week, maar ik kan niet in het weekend werken. Ik moest thuis zijn in het weekend om Nikki naar ballet te brengen en haar te helpen met schoolprojecten en gewoon moeder-dochter tijd door te brengen, omdat we door de week die tijd niet hebben. "Dank je, Nicol. Ik zie je maandagochtend." "Tot maandag."

Toen Alley weg was, ging ik Nikki controleren. Ze sliep als een roos. Ik liep dichter naar haar toe en haalde het haar uit haar gezicht. Ze leek zo veel op Nicolas. Dat realiseerde ik me vanavond weer, met haar krullende blonde haar en blauwe ogen. Ze heeft zelfs dezelfde huidskleur als hij; ze zien er natuurlijk gebruind uit. Ik daarentegen ben zo wit als een laken. De vloek van een roodharige zijn. Nikki bewoog en opende haar ogen. "Mama." "Ik ben hier, engel. Slaap maar." "Oké, mama." Ik stopte haar in en ze viel meteen weer in slaap.

Ik ging naar mijn kamer en kleedde me uit, verwijderde mijn make-up en trok mijn pyjama aan. Daarna ging ik naar de koelkast en haalde wat chocolade Ben & Jerry's, het enige dat nu zou helpen, zelfs al sneeuwde het buiten. Ik zat op de bank en dacht aan vanavond en hoezeer Nicolas veranderd was, niet fysiek maar emotioneel. Zijn ogen waren hard, ongeacht naar wie hij keek, er was geen glans meer. Hij was nog steeds fit en mooi, maar deze Nicolas leek zich ervan bewust te zijn en het te gebruiken. Ik weet dat ik hem vroeg of laat over Nikki moet vertellen, want laten we eerlijk zijn, een van hen zal het uiteindelijk ontdekken, maar moet dat nu al? Dat was de vraag die steeds door mijn hoofd ging. Ik wist dat ik een vader weghield van Nikki en een vader weghield van zijn dochter, maar zou hij haar überhaupt willen? Met zijn levensstijl, zou hij een kind willen dat dat verstoort? Ik weet dat ik excuses aan het verzinnen was en ik moest stoppen en gewoon de knoop doorhakken en het hem vertellen, en dan besluiten hoe ik het Nikki zou vertellen, maar ik denk dat ik nog even wacht. Ik ging naar bed met dezelfde gedachten in mijn hoofd: moet ik het wel of niet doen? Zo viel ik in slaap.

Die nacht droomde ik over de eerste nacht dat Nicolas en ik seks hadden, de nacht dat hij mijn maagdelijkheid nam. We hadden er talloze keren over gesproken en Nicolas wilde er zeker van zijn dat ik 100% zeker was dat ik hem de eer wilde geven om mijn eerste te zijn, en dat was ik, ik was zo zeker. Ik kwam terug van de les en ging rechtstreeks naar zijn plek, zijn plek was duidelijk groter dan de mijne. Toen hij de deur voor me opende en ik binnenliep, waren er overal kaarsen in elke hoek en er lagen rozenblaadjes over zijn bed. Hij had zijn dekbed verwijderd, er lag alleen een laken op het bed en hij zorgde ervoor dat het een donkerdere kleur had omdat hij me waarschuwde dat ik misschien zou bloeden. Ik had hem verteld dat ik het niet wilde zien omdat het me zou generen. Hij deed alles goed. Hij zette de sfeer met muziek, champagne en aardbeien. Mijn eerste woorden waren: "Wauw Nicolas, dit allemaal voor mij?" "Ja, engel, dit is allemaal voor jou." Toen begon hij me te kussen. Ik wist altijd al dat ik wilde dat hij mijn eerste zou zijn omdat, wanneer hij me kuste, mijn kutje raar aanvoelde. Ik had hem dat eens verteld en hij zei dat het kwam omdat ik opgewonden raakte. Hij vroeg me of hij zijn vinger in mijn kutje mocht steken om te voelen. Ik zei dat hij dat mocht. Hij duwde zijn vinger in mijn kutje en er gebeurde iets, ik weet niet wat, maar het was fijn. Hij trok zijn vinger eruit en liet me het vocht op zijn vinger zien. 'Zie je dit, engel?' 'Ja.' 'Dit betekent dat je geil bent.' Zo wist ik dat hij mijn eerste zou zijn.