Hoofdstuk 232: Penny

Ik wilde het appartement niet verlaten.

Boomer vroeg niet.

Hij beval me. Zonder omwegen. Met die stille, kalme stem die niet als een eis klinkt totdat ik besef dat ik precies doe wat hij zegt. Hij gaf me schone kleren, gaf me twintig minuten, en kondigde aan: "We gaan eten. Echt eten. Eten dat i...

Log in en ga verder met lezen