Hoofdstuk 3

Zoey hoefde niet lang te wachten voordat er een Mercedes voor haar stopte.

Het raam ging naar beneden en de chauffeur, die twee jonge meisjes zag, keek meteen geïrriteerd. "Waar is je producer?"

Zoey fronste en kaatste terug, "Ben jij van de crew?"

Zijn frons werd dieper. "Wat maakt het uit voor jou? Waarom sleep je met Aurora Cavendish's koffer als je haar niet kent?"

Claire, geïrriteerd door zijn toon, snauwde, "Open je ogen en kijk, dit is Aurora!"

De chauffeur keek Zoey argwanend aan.

Al uitgeput, sloeg Zoey haar ogen neer en zei, "Ik heb ingestemd om de muziek voor 'Rust in Vrede' te doen omdat ik het script leuk vind. Als je twijfels hebt, vraag de regisseur."

De chauffeur staarde haar geschokt aan, veranderde toen snel van toon. "Oh, mevrouw Cavendish, het spijt me dat ik u niet herkende. Ik ben Mike Williams, de assistent-regisseur. U kunt me Mike noemen."

Hij sprong uit de auto, hielp met haar koffer en glimlachte. "De hele crew heeft op u gewacht."

"We zijn allemaal enthousiast dat u ons wilt helpen met de productie!"

Aurora was een grote naam, zelfs Hollywood moest rekening houden met haar schema!

Het was een enorme prestatie voor hun low-budget film om een legendarische producer zoals zij aan boord te hebben.

Oorspronkelijk hoefden alleen de regisseur en het post-productieteam Zoey te ontmoeten. Maar om respect te tonen, wachtte de hele crew op haar.

Mike bleef haar vleien tijdens het rijden, een complete ommezwaai van zijn aanvankelijke houding.

Zoey vond hem irritant en sloot haar ogen, een zucht van frustratie latend.

Mike hield onmiddellijk zijn mond.

Ondertussen, op de bovenste verdieping van het hoofdkantoor van Chase Corporation, bladerde Henry door de nieuwe informatie die John hem had gestuurd, van kaft tot kaft en weer terug.

Geen wonder dat Henry al drie jaar zonder succes had gezocht. Zoey was in de schijnwerpers geweest voor haar werk, maar altijd onder een alias.

Toen ze elkaar op het vliegveld ontmoetten, dacht hij dat ze terug was voor een rechtszaak, maar het bleek dat ze terug was voor muziekproductie.

Henry bekeek haar muziekwerk van de afgelopen jaren, allemaal met indrukwekkende titels; sommige van de pure muziekstukken waren zelfs zijn slaaptracks.

Ze was serieus getalenteerd.

Zijn blik viel op de naam "Aurora," en zijn wenkbrauwen schoten omhoog.

John, die in de buurt stond, voelde een rilling. De persoon die Henry al drie jaar zocht, stond waarschijnlijk een zware tijd te wachten.

John voelde een beetje medelijden met het meisje. Ze was echt getalenteerd. Wat zonde.

Net toen hij dit dacht, hoorde hij Henry vragen, "Wat is het verhaal met 'Rust in Vrede'?"

John was enigszins verbaasd en antwoordde, "Niets bijzonders, gewoon een low-budget film."

Henry tuitte zijn lippen, zijn vingers streken over Zoey's foto, zijn stem werd koud. "Ze kent niemand daar, toch?"

"Nee."

John dacht dat Henry eigenlijk attent was, bezorgd om de onschuldige crew niet in zijn problemen met Zoey te betrekken.

Henry's uitdrukking ontspande een beetje, en hij knikte tevreden. "Investeer honderd miljoen dollar in 'Rust in Vrede' en zorg dat ze het meest geavanceerde muziekapparatuur krijgen."

"Oké, ik doe het meteen... Wacht, wat?"

John keek op, verward. 'Ga je Zoey niet aanpakken? Waarom stuur je apparatuur en investeer je in een middelmatige film? Ook al is honderd miljoen dollar niet veel voor jou, het lijkt onnodig.'

Henry gaf hem een koude blik. "Is er een probleem?"

John schudde snel zijn hoofd. Hij zou het niet wagen om tegen te spreken en volgde gehoorzaam Henry's instructies.

"En houd al haar relaties in de gaten, rapporteer me op elk moment, vooral haar interacties met mannen."

"Okee." John was al verdoofd van de verbazing. Terwijl hij wegliep, realiseerde hij zich plotseling dat Henry eerder had gevraagd of Zoey iemand kende in de crew. Zou het kunnen dat hij dacht dat Zoey zich bij de kleine crew had gevoegd vanwege een romantische interesse?

Ondertussen was Zoey in gesprek met de crew, en moest ze een uur lang eindeloze complimenten doorstaan.

Het was de eerste keer dat ze besefte dat er zoveel manieren waren om iemand te vleien.

De mannelijke hoofdrolspeler was hartstochtelijk aan het verklaren toen de producer plotseling opstond en opgewonden naar zijn telefoon staarde. Hij zette een grote stap naar voren en kondigde luid aan: "Chase Corporation heeft ons zojuist laten weten dat ze bereid zijn honderd miljoen dollar te investeren!"

De hele crew was een seconde stil, en barstte toen uit in gejuich!

"Oh mijn God, honderd miljoen dollar!"

"Betekent dit dat we op locatie kunnen filmen en zelfs naar het buitenland kunnen voor scènes?"

Honderd miljoen dollar zou een bescheiden bedrag kunnen zijn voor een film met speciale effecten, maar voor een gewone verhalende film was het een meevaller die elk aspect van de productie kon verbeteren!

De producer, te midden van het gejuich, liep naar Zoey toe, pakte haar hand met tranen in zijn ogen. "Mevrouw Cavendish, u bent echt onze geluksbrenger!"

Zoey was verward, lachte ongemakkelijk terwijl ze haar hand terugtrok. "Wat heeft dit met mij te maken?"

De producer zei onmiddellijk: "Natuurlijk! De enige voorwaarde voor de investering van Chase Corporation is dat de hele crew onder uw coördinatie valt. Het moet zijn dat ze uw capaciteiten waarderen en niet willen dat u slecht behandeld wordt in de crew! Wees gerust, als u iets nodig heeft, laat het ons weten!"

Zoey was nog meer in de war. Ze had geen enkele connectie met Chase Corporation, maar waarom zouden ze investeren vanwege haar?

Maar het was goed. Met de crew die zich aan haar schema aanpaste, hoefde ze geen vrij te vragen.

Zoey maakte van de gelegenheid gebruik om te zeggen: "Nu we de investering hebben, laten we een nieuwe locatie zoeken. Ik heb wat persoonlijke zaken te regelen."

De producer stemde onmiddellijk toe en begeleidde haar respectvol naar de deur. "Laat het ons weten wanneer u klaar bent."

Zoey stapte in de auto en zuchtte diep.

Claire merkte haar vermoeidheid op en voelde een beetje medelijden met haar. "Neem wat rust. Je bent niet gestopt sinds je uit het vliegtuig bent gestapt."

Zoey keek op haar horloge, haar ogen koud. "Het echte werk begint nu pas. Zijn de jurken klaar?"

Vandaag was het verlovingsfeest van de jongste dochter van de familie Spencer en de oudste zoon van de familie Brown—Catherine Spencer en Alexander Brown. De eerste was Zoey's halfzus, en de andere was Zoey's jeugdvriend.

De vrouw op het verlovingsfeest van vandaag had Zoey moeten zijn.

Wat belachelijk was, was dat Alexander, die had gezworen dat hij met Zoey zou trouwen, onmiddellijk een relatie begon met Catherine. Toen Zoey hen in bed betrapte, had hij zelfs het lef om haar de schuld te geven omdat ze geen seks met hem wilde hebben.

Claire, die haar verdrietige gezicht zag, vroeg zachtjes: "Ben je nog steeds verliefd op Alexander?"

Zoey sneerde. "Ik ben niet zo goedkoop. Hij heeft noch het lichaam noch het karakter. Het is beter om een mannelijke model leuk te vinden dan hem."

Terwijl ze sprak, flitste haar gedachten terug naar die wazige nacht drie jaar geleden. Ze kon zich het gezicht van de man niet herinneren, maar het intense plezier bleef levendig in haar lichaam.

Claire, die er een beetje van wist, plaagde haar met een knipoog. "Waarom gebruik je deze gelegenheid niet om die man te vinden? Tenslotte, als hij je zwanger heeft gemaakt van een enkele ontmoeting, moet hij van goede kwaliteit zijn."

Zoey gaf haar vriendin een lichte tik en plaagde speels: "Jij perverse vrouw."

Maar de goed getimede grap verlichtte ook haar subtiele verdriet.

Ze temperde haar uitdrukking en zei serieus: "Laten we gaan, en mijn lieve familie een verrassing geven!"