Hoofdstuk 472

Het ochtendlicht filterde door de dunne gordijnen en wierp een zachte gloed op het bed. Zoey kon het zachte gemurmel van stemmen buiten haar deur horen.

Ze knipperde met haar vermoeide ogen. De slaap van afgelopen nacht was zo fragiel als dun ijs, klaar om op elk moment te breken.

"Mama slaapt nog...

Log in en ga verder met lezen