Hoofdstuk 4 Tijdreizen?
"Hoe is dat mogelijk?" dacht Anna bij zichzelf, stomverbaasd en verward. Anna's mond viel open van schok.
John trok zich terug bij haar vreemde uitdrukking en barstte in lachen uit. Hij had altijd gezegd dat ze grappig was, zelfs als ze dat niet bedoelde.
"Ik ben altijd in voor een beetje afleiding, vooral op onze trouwdag."
"Hou je mond," zei ze terwijl ze hem zachtjes op zijn schouder sloeg. "Mijn hoofd doet pijn." John streelde haar lichaam waardoor ze rilde. Anna liet haar hand over het duifgrijze dekbed glijden terwijl het besef door haar brein raasde dat ze in haar oude slaapkamer moest zijn. Ze probeerde helder te denken, maar alles was verward en als ze eerlijk was, voelde ze zich nog steeds een beetje misselijk. Ze duwde hem zachtjes weg, legde haar hand op haar buik en bad dat ze niet zou overgeven.
"Ik voel me echt niet goed," zei Anna terwijl ze haar hoofd wreef.
"Ik moet in shock zijn, of ik heb een soort psychotische inzinking gehad?" dacht ze wild terwijl ze naar John keek. "Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?"
John zuchtte en ging naast haar liggen. Hij wikkelde zich om haar heen, één grote, warme, been over die van haar en ze vond het heerlijk, oh, wat had ze het gemist.
"Ik denk dat de lege wijnflessen de reden kunnen zijn," zei John lachend, haar interne dialoog onderbrekend.
"Ik heb het niet alleen gedronken."
"Excuusjes, excuusjes." Hij lachte luid terwijl hij zijn vingers langs haar ruggengraat liet glijden en haar tegen zich aantrok. Hij speelde met een rode krul en haar adem stokte. Ze haatte hoe ze in een gemakkelijk plagerijtje met hem viel. Ze kende John al sinds ze kinderen waren en zelfs nu voelde het natuurlijk aan.
"Je denkt altijd dat je zo grappig bent."
"Ik heb mijn momenten, maar jij bent altijd de grappige geweest, prinses," zei hij zachtjes terwijl hij haar gezicht naar hem toe draaide, "zelfs als je er nu uitziet als Kermit de kikker."
"Dan ben jij Miss Piggy toch?" gromde ze zachtjes, proberend de pijn die zijn bijnaam veroorzaakte niet te tonen. Hij had haar zo genoemd sinds de middelbare school, zelfs toen was hij haar redder geweest. Anna sloot haar ogen terwijl zijn lippen elk ooglid, haar wangen en uiteindelijk haar lippen kusten. Ze zonk erin weg terwijl de draaierigheid in haar hoofd doorging. Ze was zo lang gebroken geweest, en nu, als ze niet gek was, was ze weer in John's armen. Ze merkte nauwelijks dat de bliksem was gestopt omdat haar hart zo luid bonkte.
"Knor, knor," zei hij met een lach terwijl hij zijn stoppelige kaak in haar nek begroef.
"Nee!" gilde ze terwijl ze probeerde weg te draaien. Ze voelde de elektrische schok van bewustzijn langs haar ruggengraat racen terwijl de kippenvel op haar armen verscheen. Haar maag draaide en de kleur trok weg uit haar gezicht.
"Je gaat toch niet over me heen kotsen, hè?" vroeg hij zachtjes terwijl hij stopte met het knabbelen aan haar nek. Zijn ogen twinkelden als sterren.
"Ik denk het niet, misschien." mompelde ze terwijl hij zuchtte, proberend afgewezen te kijken terwijl hij haar tegen zijn borst nestelde. Hij hield haar strakker vast en ze kreunde luid. Hij lachte en tilde haar kin op zodat ze zijn ogen kon ontmoeten. Zijn blik was vurig en vol belofte dat ze plotseling meer dan wat dan ook wilde toegeven aan wat ze allebei wilden, ondanks de verwarring die nog steeds in haar hoofd zwom en de misselijkheid die in haar maag draaide.
"Misschien wacht ik dan maar tot morgen om je af te leiden." Hij zuchtte en nestelde zich in. Hij deed alsof hij teleurgesteld was, maar ze voelde de glimlach tegen haar voorhoofd terwijl zijn ademhaling gelijkmatig werd en hij in slaap viel met zijn hand op haar naakte borst. Ze wilde niets liever dan zich bij hem voegen, maar een deel van haar was bang om te slapen. Ze keek naar het laatste van de storm buiten terwijl haar ogen naar het nachtkastje gleden.
Hoe was het mogelijk dat dit haar trouwdag was en ze terug was in haar oude huis? Had ze echt een psychotische inzinking gehad, was ze echt terug in de tijd gereisd?
Wat moest ze doen?
