Hoofdstuk 14 Mijn vrouw is zo lief

"Jouw familie is behoorlijk interessant," zei Howard met een veelbetekenende grijns.

Diana trok een gezicht, haar ogen ijzig en afstandelijk.

Howard keek in Diana's heldere ogen en vroeg kalm: "Dus, wat is je volgende stap?"

Hij had de details van het telefoongesprek niet meegekregen, maar aan Diana's gezicht kon hij wel raden wat er speelde.

Denkend aan Diana's idee om de familie Getty aan te pakken, grijnsde Howard.

"Dat is het, ik ga niet terug!" verklaarde Diana, en besloot dat Laura's lot haar niets aanging.

Diana staarde naar haar stille telefoon, haar ogen koud.

In dit leven zou ze de Gettys niet makkelijk laten wegkomen.

De volgende dag stond Diana vroeg op.

Na een onrustige nacht moest ze Sophia bezoeken met donkere kringen onder haar ogen.

"Diana, heb je niet goed geslapen?" vroeg Sophia, terwijl ze de donkere kringen opmerkte.

Diana schudde glimlachend haar hoofd. "Oma, ik ben gewoon nog niet gewend aan de nieuwe plek. Over een paar dagen gaat het wel beter."

"Goed. Ik laat Amelia wat soep voor je maken. Drink wat, en als je verder niets te doen hebt, neem dan een dutje."

"Oké," knikte Diana gehoorzaam.

Toen, alsof ze zich iets herinnerde, zei Diana: "Maar oma, ik moet vandaag iets doen en moet even weg."

"Goed, ga maar. Kom gewoon vroeg terug en wees voorzichtig," zei Sophia, zonder naar details te vragen, maar herinnerde Diana eraan om vroeg terug te komen.

Bij het zien van de oprechte bezorgdheid in Sophia's ogen, voelde Diana een warmte in haar anders koude hart.

"Maak je geen zorgen, oma. Ik ben vroeg terug," beloofde Diana met een glimlach.

Na onder Sophia's waakzame oog een kom soep te hebben gegeten, deed Diana een kort dutje voordat ze vertrok.

Toen ze de Spencer Villa verliet, ging Diana rechtstreeks naar de antiekwinkel.

"Mevrouw Getty, u bent er," begroette Joshua haar hartelijk. "Ik heb alles wat u vroeg."

Na hem te hebben bedankt, ging Diana naar de werkplaats en begon een oud schilderij te restaureren.

De dag vloog voorbij terwijl ze werkte. Toen ze eindelijk haar penseel neerlegde en haar pijnlijke schouders wreef, keek ze op haar telefoon.

Ze had de hele dag in de winkel doorgebracht, en haar telefoon toonde meer dan een dozijn gemiste oproepen van Howard en Sophia, wat haar hoofd deed bonzen.

Ze was zo in haar werk opgezogen dat ze de tijd uit het oog had verloren, en Sophia moest zich zorgen maken.

Diana pakte snel haar tas in en haastte zich de werkplaats uit.

"Meneer Thomas, het schilderij is klaar. Zoals gewoonlijk, maak het bedrag over naar mijn bankrekening," zei ze voordat ze de winkel uit rende.

Gelukkig was de winkel niet ver van de Spencer Villa. Als ze een taxi nam, kon ze binnen een uur terug zijn.

Denken aan dit, haalde Diana haar telefoon tevoorschijn om een taxi te bellen.

"Diana!" riep een bekende maar vreemde stem van achteren. Voordat ze kon reageren, greep iemand haar pols.

Diana draaide zich om met een koude blik, kijkend naar een enigszins knap en verzorgd gezicht.

Eens had dit gezicht haar verward en verliefd gemaakt.

Nu voelde ze alleen maar afkeer.

"Laat los!" Diana's stem was ijzig.

In plaats van los te laten, verstevigde Robert zijn greep op Diana's pols.

"Diana, luister! Laura heeft je nu nodig. Kom met me mee terug!"

"Ze wil alleen maar mijn nier," sneerde Diana. "Robert, als je zo veel om haar geeft, waarom geef je haar niet jouw nier? Daar zou ze blijer van worden."

Bij het horen hiervan werd Robert lijkbleek. "Diana, wat voor onzin praat je? Jij bent Laura's zus; alleen jouw nier is geschikt voor haar."

Diana barstte plotseling in hysterisch gelach uit. "Robert, je maakt me misselijk!"

"Diana..."

"Noem mijn naam niet, dat is walgelijk!" schreeuwde Diana naar Robert, haar ogen rood. "Laat me los, klootzak!"

Diana's woedende uitbarsting trok de aandacht van voorbijgangers. In paniek was Robert bang dat Diana iets vernederends zou zeggen, dus probeerde hij haar weg te sleuren.

Diana probeerde woedend Roberts hand los te wrikken, maar het verschil in kracht tussen mannen en vrouwen was duidelijk, en ze kon zich niet losmaken.

Net toen Robert Diana in een zwarte auto wilde dwingen, klonk er een plotseling luid geluid dat de omstanders deed opschrikken. Ze keken in verbijstering toe hoe Howard, met een koude uitdrukking, naar Diana en Robert toeliep, Robert gemakkelijk neerhaalde en Diana achter zich beschermde.

Diana knipperde met haar ogen, kijkend naar de brede rug die haar beschermde, en haar hart begon plotseling oncontroleerbaar te bonzen.

Ze klemde haar hand stevig tegen haar borst, haar wangen rood kleurend.

"Howard?" fluisterde Robert.

In Smaragdstad kende iedereen Howard, de rijkste man in de stad, aanbeden door veel society dames.

Hierdoor was Robert jaloers op Howard.

Toen hij zag dat Diana door Howard werd beschermd, laaide Roberts jaloezie op, en hij kon het niet laten venijnig te spreken: "Meneer Spencer, dit is mijn familiezaak. Bemoei je er niet mee."

"Jouw familiezaak?" Howard trok een geamuseerde wenkbrauw op. "Je gedroeg je ongepast tegenover mijn vrouw in het openbaar. Hoe is dat niet mijn zaak?"

Bij deze woorden waren niet alleen Robert, maar ook de roddelende omstanders verbaasd. Niemand had gehoord dat Howard getrouwd was.

Roberts gezicht werd bleek van woede, zijn vuisten zo strak gebald dat zijn knokkels kraakten. "Je liegt! Diana is nog steeds mijn verloofde. Hoe kan ze bij iemand zoals jij zijn!"

Howard trok een wenkbrauw op, zijn ogen vol spot.

"Schat," riep Howard plotseling zachtjes.

Voordat Diana kon reageren, werd haar taille gegrepen, en Howards dominante, warme adem omsloot haar.

Haar strak gesloten tanden werden door Howards krachtige kus geopend, zijn tong drong haar mond binnen, haar adem opeisend.

"Laat me los!" worstelde Diana.

Na wat een eeuwigheid leek, liet Howard Diana eindelijk los, haar ogen vochtig, haar wangen en de hoeken van haar ogen rood, haar lippen gezwollen en uitnodigend.

"Schat, je bent zo zoet," mompelde Howard, terwijl hij Diana's lippen een lichte kus gaf voordat hij zich tot de bleke, ongelovige Robert wendde.