149

Loco zat later die avond op de rand van zijn bed, zijn ellebogen op zijn knieën, zijn gezicht begraven in zijn handen. De kamer was stil, op het zachte tikken van de oude klok aan de muur na.

Selene was na hun wandeling naar huis gegaan, warm glimlachend, zich niet bewust van de storm die ze in zij...

Log in en ga verder met lezen