13.

Mina en Zarif

"Prinses?"

"Prinses? Ben je wakker?" De zware Russische stem wekte Mina uit haar diepe slaap; ze was moe van het late gesprek met haar familie. Iedereen was opgewonden om Nikolai eindelijk weer thuis te hebben, hij had toegezegd naar het bal te komen, maar weigerde tot die avond een voet buiten hun vleugel te zetten. Hij was een meester in het maskeren van verschillende geuren en manipulatie, iets waar de anderen nog steeds moeite mee hadden.

"ангел" (Engel) zei de stem. Het was veel duidelijker en dichter bij haar oor. Wat haar echt wakker maakte, was de koosnaam die de persoon haar gaf. Mina werd meteen wakker en nam de persoon voor haar in zich op. Een blos verscheen op haar wangen toen ze de beste vriend van haar broer, Rusland's sterkste Beta, Zarif Voldev, in zich opnam. Zijn krullende blonde haar was een rommel, zijn blauwe ogen straalden als de zonnestralen door haar dunne gordijnen. Hij was gekleed in simpele versleten jeans en een blauw T-shirt dat perfect bij zijn ogen paste. De stoppels op zijn gezicht maakten hem des te aantrekkelijker.

"Z---Zarif. Hoi. W-wat doe je hier?" Mina rolde inwendig met haar ogen toen ze haar gestotter opmerkte. Ze was altijd een complete warboel in zijn aanwezigheid sinds ze kinderen waren. Haar kleine verliefdheid was uitgegroeid tot een volwaardige liefde voor hem, die ze voor zichzelf hield omdat ze voor hem slechts de zus van zijn beste vriend was.

Zarif glimlachte naar haar, altijd verbaasd over haar natuurlijke schoonheid. Zijn wolf, Rahn, onderwierp zich altijd in haar aanwezigheid en drong er bij zijn menselijke kant op aan om haar elke wens, elke verlangen te vervullen wanneer ze daarom vroeg. "We gaan naar de kermis, toch?" vroeg Zarif terwijl hij dichter naar haar toe stapte, verlangend om haar geur nog meer in zich op te nemen. Vanille en amandelen.

Ze bevochtigde haar lippen met haar tong en knikte, zich herinnerend aan het verzoek dat ze aan haar broer had gedaan. Ze had teleurstelling verwacht, maar deze wake-up call was zelfs nog beter. "Ummmm..... Hoe zit het als ik -ik je ontmoet in de ontbijtkamer en dan kunnen we op weg gaan. Ik beloof je dat je het geweldig zult vinden," zei ze opgewonden.

Hij boog voor haar, hield oogcontact en antwoordde, "We zullen plezier hebben, toch? Tot het ontbijt, mijn prinses." Daarmee draaide hij zich om en verliet haar kamer.

"Oh, mijn godin," riep ze opgewonden uit terwijl ze terug op haar bed plofte. Mina en haar wolf konden het opgewonden gevoel niet onderdrukken toen hij 'mijn prinses' zei. Het klonk niet als respect voor haar titel, maar als iets meer. Ze kon er haar vinger niet op leggen, maar ze wist dat ze het niet erg zou vinden als hij haar dat nog eens zou noemen.

Zittend naast een van zijn mannen, legde Zarif hem uit welke voorzorgsmaatregelen genomen moesten worden voor het bal van die avond en momenten terwijl hij weg was van hun alfa. Hij was halverwege zijn zin toen de enige persoon die hem sprakeloos kon maken door haar verschijning de ontbijtkamer binnenstapte, druk bezig met haar telefoon. Beide mannen stonden op en hielden hun hoofd laag terwijl ze haar in hun moedertaal een goede morgen wensten. Ze keek naar hen beiden, maar Zarif wist dat haar ogen alleen op hem gericht waren, haar prachtige groene ogen straalden terwijl ze de groet beantwoordde. De beta wist niet wanneer de schildwacht naast hem vertrok; hij werd zich pas weer bewust van de realiteit toen Mina naast hem ging zitten, wachtend tot hij weer zou gaan zitten.

"Je ziet er prachtig uit vandaag," zei hij zachtjes tegen haar. Hij nam haar blonde krullen in zich op die langs haar schouders vielen, ze droeg geen make-up en dat vond hij geweldig. Gekleed in een eenvoudige witte jumpsuit met bijpassende schoenen was ze precies de engel die hij haar vond. Zarif wenste dat hij haar nu alles kon vertellen, maar hij hield te veel van haar om haar af te leiden van het bereiken van haar doelen in het leven. Hij was bang dat als ze het wist, ze zich onder druk zou voelen om te doen wat 'juist' was.

"Dank je," antwoordde ze voordat ze rechtop ging zitten toen haar maaltijd werd gebracht. Terwijl ze in stilte aten, kon ze het niet laten om naar hem te kijken. Het was maanden geleden dat ze hem voor het laatst had gezien en het had haar gekweld om de telefoon op te pakken en hem te bellen. Wat zou hij denken als ze hem zomaar uit het niets zou bellen om zijn stem te horen? Om haar woede of zenuwen te kalmeren wanneer iemand haar zo liet voelen. Recentelijk had ze met haar wolf gesproken over hun gevoelens voor Zarif, maar beiden besloten het te laten rusten uit angst voor afwijzing.

'We zijn slechts een klein zusje voor hem. Ik weet zeker dat zijn aandacht gewoon vriendelijkheid is,' zei haar wolf met verdriet in haar stem. Mina zuchtte voordat ze verder at.

Na een stille ontbijt liepen Zarif en Mina zij aan zij naar de binnenplaats waar drie Range Rovers geparkeerd stonden. Elk met een chauffeur en bewaker. "Ik heb een vriendin als gast hier op het kasteel, ze zou hier zo moeten zijn met Prins Matthew," kondigde Mina aan. Bij het horen van Matthew zag Mina hoe Zarif's lichaam verstijfde. Hij knikte enkel ter erkenning. Het duurde niet lang voordat de twee op de binnenplaats aankwamen waar de wachtende Beta en Prinses waren. Mina merkte de verwarring en bewondering in Sienna's uitdrukking toen ze Zarif zag, de prinses voelde een gevoel van trots wetende dat Zarif overal waar hij kwam de aandacht trok.

"Beta Zarif. Ik moet zeggen dat ik verrast ben om je hier in dit land te zien," zei Matthew terwijl hij een bezitterige arm om Sienna sloeg.

"Goedemorgen Prins Matthew," antwoordde Zarif en gaf hem een lichte buiging hoewel hij de kleine prins haatte.

Matthew knikte. "Mina, je hebt me niet verteld dat Nikolai hier is. Hij heeft zijn fort echt verlaten?" plaagde hij.

"Is je broer hier?" riep Sienna uit.

"Mijn excuses. Prins Nikolai is niet hier in het land. Zoals Prins Matthew weet, ben ik de liaison voor de prins in alle buitenlandse zaken," antwoordde de beta koel.

"Hmmm, ik denk dat het me ontschoten is. Jammer dat hij niet bij zijn familie kan zijn, we hebben hem echt gemist."

Zarif stond op het punt om te antwoorden toen Mina subtiel zijn hand vastpakte en erin kneep, waardoor hij zich inhield. Hij glimlachte naar Matthew en stormde toen weg naar een jeep. Mina richtte haar aandacht op haar neef terwijl hij Zarif's terugtrekkende rug een vurige blik toewierp voordat hij Sienna weer met een aanbiddende blik aankeek. "Matthew. Wees alsjeblieft beleefd tegen Zarif," smeekte Mina hem.

"Je hebt gelijk. Ik zal beleefd zijn tegen de Rus van wie je zoveel houdt," sneerde Matthew.

De prinses hapte naar adem van schok dat iemand het wist, dat iemand het had doorzien. "Dacht dat niemand het wist. Je kunt die verlangende blikken niet verbergen, Mina. Hoe voelt het om van iemand te houden die je niet meer dan een zus ziet? Wanneer hij zijn partner vindt, zul je voor hem niet meer van belang zijn," ging Matthew verder.

"Matt. Wat is er in je gevaren? Je kunt niet zo tegen je nicht praten," protesteerde Sienna terwijl ze zich uit zijn greep wurmde.

Mina glimlachte naar haar dierbare nicht, ondanks de pijn die ze voelde, "Het is oké, Sienna. Ik ben er wel aan gewend. Ik hoop dat je ook naar je eigen woorden hebt geluisterd. Ik ben niet de enige die gekwetst zal worden wanneer degene van wie ze houden hun partner vindt," zei ze tegen hen voordat ze vertrok.

De rit naar het festivalterrein was gespannen, Mina's gedachten waren mijlenver weg, nadenkend over wat Matthew had gezegd. Haar hart deed zo'n pijn bij de gedachte aan Zarif en zijn partner, een vrouw die elk klein onbeduidend detail van de knappe beta zou opmerken. Ze wenste dat ze op die dag mijlenver van hem vandaan zou zijn, waarschijnlijk met haar eigen partner. "Angel, we zijn er," hoorde ze zijn stem en ze knikte alleen maar terwijl ze zelf uitstapte.

Ze begaven zich naar een podium dat voor hen was gebouwd om het festival officieel te openen; ze ging op haar aangewezen stoel zitten terwijl Zarif achter haar stond. Even later kwamen de andere kinderen van de royals het podium op, zittend volgens hun positie. Matthew zat naast haar en ze wenste dat ze op dat moment thuis in New York was. Koning Caiden was de laatste die het podium betrad; het was geen lange opening, een korte toespraak, erkenning van de roedels en daarna het doorknippen van het lint.

Caiden kwam aan het einde van alles naar Mina en Zarif om Zarif in zijn huis te verwelkomen en hem te prijzen voor zijn aanwezigheid voor de jonge prins. De beta beantwoordde de vragen van de koning koel maar hield een oogje op Mina, opmerkte hoe somber ze eruitzag. Nadat hij zijn gesprek met de koning had afgerond, leidde hij Mina weg toen hij de naderende verschijning van de tweeling aan haar zijde opmerkte. "Mina? Ben jij dat?" riep Reign. Zarif hoorde de spottende toon in de stem van de kroonprinses maar schonk er geen aandacht aan. Mina verstijfde bij het horen van haar naam en draaide zich stijfjes om naar haar oudere nicht.

"Uwe Majesteiten," zei Zarif respectvol terwijl hij boog. "Oh hallo, Beta Zarif, ik wist niet dat je er ook was," zei Reign met een zoetelijke stem terwijl ze dichter naar hem toe kwam. "Late aankomst," was alles wat hij zei terwijl hij zijn uitdrukking koud hield.

"Ah!! Jammer. Hoe is het met onze neef? Ik hoorde van de aanvallen in zijn gebied. Ik hoop dat alles geregeld is," merkte Cain op.

"Prins Nikolai maakt het goed. Hij zorgde heel vriendelijk voor de overlevenden, zoals een geweldige alpha betaamt," zei de beta met trots in zijn stem toen hij over zijn beste vriend sprak.

"Eh... ik zie jullie vanavond wel. Ik had beloofd Zarif het terrein te laten zien," zei Mina nerveus terwijl ze Zarif weg trok. Zodra ze in de menigte verdwenen waren, liet ze zijn hand los, weigeren toe te geven aan het aangename gevoel van zijn aanraking. Hij wilde haar hand zo lang mogelijk vasthouden, maar voelde zich een beetje gekwetst toen ze losliet. Mina zei niets tegen hem, behalve hem domme kermisspellen te laten zien en alphas aan te wijzen waar hij niets om gaf. Hij raakte steeds meer in de war waarom ze zo formeel tegen hem deed sinds ze terug bij hem in de auto was. Niet in staat het langer te verdragen, trok Zarif haar naar een open plek achter een grote tent. "Wat doe je?" riep ze uit.

Hij zei niets, maar keek haar alleen met intense focus aan. Ze keek overal behalve naar hem, ze ging zelfs zover dat ze een paar stappen van hem weg deed. "ангел" begon hij te zeggen.

"Niet. Noem me dat niet," bracht ze uit, ze kon het niet overleven als hij haar dat weer zou noemen, wetende dat hij zijn mate dat binnenkort zou noemen. Hij was verrast door haar woorden, waardoor ook hij zichzelf van elke emotie weerhield. Hij zou alles doen wat ze vroeg, maar hij had een knagend gevoel dat er iets slechts aankwam.

Met haar ogen naar de grond gericht, stelde Mina haar eerste vraag, "Wil je je mate snel vinden?" Hij zei niets maar hield zijn blik op haar gericht, zijn hart deed pijn terwijl Rahn en hijzelf vochten om zichzelf bij zinnen te houden, hun drang om haar verdriet weg te nemen was sterk. "Ja," zei hij een beetje verstikt.

Mina slikte een snik door die in haar keel zat. "Heb je ooit gedacht aan bij iemand anders zijn totdat je haar vindt?"

"Ik wil haar geen pijn doen omdat ze al te speciaal voor me is," zei hij hopend dat ze tussen de regels door zou lezen.

"Wat als iemand zoveel van je houdt dat het pijn doet. Pijn dat wanneer je je mate vindt, ze niets meer dan een vreemde voor je zou zijn." Tegen die tijd stroomden tranen van verdriet over haar wangen. Zarif's hart werd verbrijzeld toen hij alles bij elkaar legde. Mina hield van hem. Zijn engel hield van hem. Met gebalde vuisten jankte Rahn, huilend van verdriet terwijl ze beiden haar zagen huilen, maar ze moesten het doen. Ze moesten haar laten gaan, haar haar dromen laten volgen voordat ze het haar vertelden.

"Ang---- Mina," zei hij schor.

Ze lachte bitter, "Het is oké. Ik was dom. Ik bedoel, wat had ik verwacht? Dat je verliefd op me zou worden en we samen de zonsondergang tegemoet zouden rijden? Wat een droom, hè?" Gehaast veegde ze haar tranen weg en keek hem aan, hem een droevige glimlach gevend.

"Om het op te helderen. Ik hou van jou. Mijn crush is over de jaren in liefde veranderd. Net zoals eerder, brak mijn hart na kwetsende woorden van mijn hatelijke neef. Ik doe mezelf pijn door van jou te houden en het zou me meer pijn doen als je die liefde aan je mate teruggeeft. Zielig, hè! Sorry dat ik onze trip verpest heb maar ik moet gaan." zei ze het allemaal met een glimlach en tranen in haar ogen. Zarif's hart bonsde in zijn oren, zijn eigen tranen welden op in zijn ogen terwijl hij met zijn wolf vocht. Zijn engel had pijn door hem; hij wilde haar alles vertellen maar kon de kracht niet vinden.

Hij wilde iets zeggen, maar Mina rende snel weg van hem, veranderde in haar wolf en verdween in het bos. "Ik hou ook van jou, mijn engel." zei hij meer tegen zichzelf.