Hoofdstuk 8
Leopolds stem klonk ijskoud, waardoor Kevins hart sneller begon te kloppen. Hij probeerde zich nonchalant te gedragen, terwijl hij de tijd nam om de papieren op te rapen om zijn zenuwen te verbergen. "Meneer Neville, dat meisje is een mysterie. Dit is alles wat we nu hebben." Hij had de rest stiekem weggegooid.
"Wegwezen!" blafte Leopold.
"Ja, meneer Neville!" Kevin wierp een blik op de papieren die naar beneden dwarrelden en rende de directeurskamer uit.
Zodra de deur dicht was, viel Leopolds blik op de foto in het inschrijvingsformulier. Hij moest toegeven, Agnes's natuurlijke uitstraling was best schattig.
Vooral haar ogen waren verbluffend.
Leopold wreef over zijn kloppende slapen en sloeg een document over Agnes's foto, waardoor haar gezicht volledig bedekt werd.
Het voelde alsof hij haar gezicht met het papier sloeg, en pas toen voelde hij zich iets beter.
Wat was Agnes Tudor's relatie met de Tudor-familie?
Zijn privételefoon zoemde, waardoor hij uit zijn gedachten werd gehaald.
Ondertussen was het herfst op de Esdoornweg bij de school, en de esdoornbladeren kleurden van groen naar rood. Agnes had geen zin om van het uitzicht te genieten; ze sjokte voort terwijl ze op een blad na het andere stapte, terwijl Justin en Bella naast haar aan het dollen waren.
Na twee dagen twijfelen, had Agnes nog steeds niet de moed verzameld om naar Leopolds kantoor te gaan om over een scheiding te praten. Ook van Leopold geen enkel bericht. Gisteravond had ze Robert gevraagd, en blijkbaar had Leopold er nog niets mee gedaan, wat haar gek maakte!
Het begon allemaal een paar dagen geleden toen ze dat sms'je kreeg. [Agnes, ik kom terug naar het land.]
Haar broer kwam terug. Hij had zijn studie in het buitenland afgerond en maakte zich klaar om de plek van hun vader over te nemen.
Maar echt, wat had dat met haar te maken?
Als Agnes destijds niet zo teleurgesteld in hem was geweest, zou ze niet uit wrok met Leopold zijn getrouwd.
"Zo irritant!" riep Agnes plotseling, wat nieuwsgierige blikken trok.
"Agnes, ik heb je niet eens lastiggevallen, en je noemt me irritant!" Een gil volgde een zachte stem, en toen lag Grace op de grond voor haar.
Toen ze Grace daar zag liggen, rolde Agnes met haar ogen naar de hemel.
Haar geluk was vandaag waardeloos, weer tegen Grace aanlopen.
Agnes wierp een minachtende blik op Grace, die op de een of andere manier op de grond was beland. Met haar lange vloeiende haar en zuiver witte jurk kon niemand Grace overtreffen in het spelen van de onschuldige rol.
"Ga weg! Sta niet in mijn weg!" Agnes had geen zin om met haar om te gaan. Ze had haar niet eens aangeraakt, en Grace wist precies hoe ze op de grond was beland.
Grace's ogen vulden zich met tranen, en de jongens die toekeken, waren meteen gefascineerd door haar hulpeloze act.
Toen ze naar Agnes keken, waren hun ogen vol woede, maar ze was Agnes, en niet veel durfden het met haar aan te leggen op de School voor Economie en Management. Ze hielden gewoon hun mond.
"Agnes, je botste tegen me aan, en in plaats van sorry te zeggen, zeg je dat ik moet oprotten. Is dat niet te veel?" Grace's zielige blik trok snel een voorbijganger aan die haar hielp opstaan.
Ze schonk hem een dankbare glimlach, en hij bloosde en schoot snel weg.
"Je bent echt gestoord; je zou naar een dokter moeten gaan!" Agnes probeerde om haar heen te lopen, maar Grace verschoof iets, waardoor ze haar pad weer blokkeerde.
Grace leunde een beetje naar voren, nog steeds met een zielige blik, maar haar woorden aan Agnes waren vol zelfgenoegzaamheid. "Omdat je me zo haat, waarom maken we geen weddenschap? Als ik verlies, zal ik nooit meer voor je neus verschijnen!" Grace beet op haar onderlip en fluisterde.
Voor iedereen leek het alsof ze nederig haar excuses aanbood aan Agnes!
"Ben je niet goed bij je hoofd! Waarom zou ik met je wedden? Je kunt opduiken waar je maar wilt. Ga je niet eens naar huis?" sneerde Agnes.
"Natuurlijk ga ik naar huis. Maar als jij komt, verstop ik me. Wat dacht je daarvan?" zei Grace.
"Nee, ik heb geen zin om nu met je te ruziën. Als je me blijft tegenhouden, zul je er spijt van krijgen!" zei Agnes.
Grace zag dat Agnes in een slecht humeur was en durfde niet verder te duwen. "Ik weet al lang dat je me haat, en ik haat jou ook, zoals je weet. Waarom maken we geen weddenschap en lopen we een marathon? Je bent goed in langeafstandslopen, maar ik wil je laten zien dat je niets voorstelt vergeleken met mij!"
Haar laatste uitdaging trof doel, want ze kende Agnes goed. Psychologische trucjes op Agnes toepassen was een zekerheid!
Een halve marathon? "Prima!" Agnes was wanhopig om Grace uit haar leven te laten verdwijnen. Bovendien was hardlopen haar ding, en ze kon de race gebruiken om wat stoom af te blazen. Ze stemde zonder nadenken toe, en luid ook, waardoor Justin geen tijd had om haar tegen te houden.
Agnes wist niet dat een voormalige zilveren medaillewinnaar zou deelnemen aan de halve marathon. Om een pro te verslaan, zou Agnes nog een paar jaar training nodig hebben!
Agnes wierp een zijwaartse blik op Grace. "Wat als jij wint?"
Grace onderdrukte haar lach en deed een stap naar voren. "Als ik win..."
Terug op de slaapzaal, na het betalen van het inschrijfgeld voor de halve marathon, zat Agnes op haar bed, woedend. Hoe had ze zo impulsief in Grace's val kunnen trappen?
Grace die haar plotseling confronteerde, moest gepland zijn. Prima! Ze zou later wel een manier vinden om met Grace af te rekenen!
Maar ze kon Grace niet helemaal de schuld geven; het was haar eigen gebrek aan kalmte dat haar ertoe bracht impulsief akkoord te gaan met de weddenschap.
Nu had ze zich ingeschreven voor de halve marathon. Als ze niet als eerste zou eindigen, zou ze achter nog een rijkeluiszoon op school aan moeten jagen: Austin Perez, de jongste zoon van de Perez-familie in Lumina City.
Iedereen wist dat Austin gay was. Grace wilde haar gewoon vernederen!
Of ze moest stiekem het kantoor van de directeur binnensluipen en hem daar opsluiten.
Geen van beide opties beviel haar. Op dit moment was de directeur die altijd op school was Ethan Perez, de oudste zoon van de Perez-familie. Er waren talloze redenen waarom ze elke betrokkenheid met Ethan wilde vermijden.
Maar Agnes klikte met haar tong. Directeurs op andere scholen waren meestal in de vijftig of zestig, maar hun directeur, Ethan, was pas 30!
Ethan was sinds vorig jaar een van de ere-directeurs van hun school. Zijn moordende uiterlijk en talent maakten hem de jongen waar alle meisjes voor vielen.
Als ze met Ethan zou rotzooien, zou ze worden geroosterd door alle meisjes die een oogje op hem hadden.
Een andere grote reden was dat Ethan goed bevriend was met Leopold, een van de vier grote rijke jongens in Lumina City.
Ze kon het zich niet veroorloven om iemand die met Leopold verbonden was, boos te maken!
Gelukkig hadden Justin en een paar anderen zich ook voor de marathon ingeschreven, dus ze was in ieder geval niet alleen.
Ze dacht aan de marathon van maar liefst 21 kilometer. 'Oh God! Het is een nachtmerrie!'
Maar ze had een derde optie: een plek vinden en tien keer roepen: "Leopold, ik hou van je!"
Grace moest geweten hebben dat Leopold een hekel had aan meisjes die hem achterna zaten en had haar expres in de val gelokt, toch?
