Rozdział 337

W ciszy, która zapadła za mną, nie odrywam wzroku od Kapitana.

Wyprostował się, ponownie patrząc na mnie z zaskoczeniem.

Jeśli mam być szczera, myślę, że spodziewał się załamania – oczekiwał, że będę protestować, krzyczeć i domagać się ponownego rozważenia. Krótko mówiąc, myślę – całkiem szczerze – ...