159.“คุณรู้สึกเหมือนกันใช่มั้ย?”

อับราฮัมอุ้มร่างฉันไว้ราวกับเป็นเรื่องง่ายดายที่สุดในโลก เปิดขาฉันอ้าออกดุจคำเชื้อเชิญไร้เสียง อีกฟากของห้อง กระจกสะท้อนภาพอันอุจาดของส่วนเร้นลับที่สุดของฉัน เผยต่อดวงตาสีฟ้าคู่ที่แม้จะสว่างใส แต่ก็ไร้ซึ่งร่องรอยความเย็นชาเช่นเคยอีกต่อไป

คำบัญชาของเขายังคงอวลอยู่ในอากาศรอบตัวเรา ถ่วงหนักลงบนนิ้วที่ฉ...