170 — “ขอบคุณนางฟ้าตัวน้อยของฉัน”

“เคยเป็นงั้นเหรอ” ฉันมองจูเลียนอย่างอ่อนโยน กลัวว่าจะไปแตะเรื่องละเอียดอ่อนเข้า ฉันบีบมือเขาเบาๆ อย่างปลอบโยน

จูเลียนถอนหายใจ มองไปยังมุมห้องอีกด้าน

“การตายของแจ็คทำให้เราแตกสลาย โดยเฉพาะแม่ของฉัน เรื่องของโรคซึมเศร้าก็คือมันมักจะย่องตามมาเหมือนเงา มันอยู่ตรงนั้นเสมอแม้ตอนที่เราคิดว่าหายดีแล้ว แม้ตอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ