บทที่ 171

เนธาน

ผมสูดลมหายใจอย่างอดรนทนไม่ไหว รู้สึกถึงความหงุดหงิดที่แผ่ซ่านไปทั่ว

"ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม" ดูเหมือนเธอจะกระวนกระวาย

"นี่มันดึกแล้วนะ..."

"แป๊บเดียว"

"ไม่ดีมั้ง มีอา แล้วผมไม่คิดว่าเรามีเรื่องอะไรต้องคุยกันนะ"

"แค่นาทีเดียว" เธอกล่าว ก่อนจะมุดลอดแขนผมเข้ามา

"มีอา..." เธอหยุดอยู่ใกล้เตียง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ