บทที่ 141

มุมมองของวินเซนต์

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านมู่ลี่เข้ามาขณะที่ผมนั่งอยู่บนขอบเตียง เอาศอกเท้าเข่า จ้องมองพื้นเบื้องล่าง ผมกำหมัดแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือ กรามก็รู้สึกเหมือนถูกล็อกค้างไว้ตลอดทั้งคืน

โซเฟียหลับไปได้งีบหนึ่งเมื่อคืน ซึ่งทำให้ผมประหลาดใจ แต่ผมก็ปลุกเธอแต่เช้าตรู่วันนี้ เพราะเราตั้งใ...