บทที่ 142

ผมถอนตัวออกจากโซเฟียอย่างไม่เต็มใจ ปล่อยเธอไปทั้งที่แขนผมยังอยากจะกอดเธอไว้

มันทรมานใจที่เห็นเธอเป็นแบบนี้ แต่ผมจะแสดงความอ่อนแอมากไม่ได้ในตอนนี้ ไม่ใช่ต่อหน้าเธอ ไม่ใช่ในตอนที่ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการที่เราต้องคุมสติไว้ และผมต้องแสดงให้เห็นว่าผมเป็นแค่ไอ้สารเลวใจดำที่ไร้ความรู้สึก...

"มาเถอะ เราลงไ...