♥ บทที่ 9 ♥
ออเรเลีย ดัสก์
แต่ถึงแม้จะเผชิญกับความสิ้นหวังอย่างท่วมท้น ฉันรู้ว่าฉันยอมแพ้ไม่ได้ ฉันต้องหาความแข็งแกร่งเพื่อต่อต้าน เพื่อต่อสู้หาแสงแห่งความหวังท่ามกลางความมืดมิด แม้ว่าทุกอณูในร่างกายจะร่ำร้องให้หลีกหนี ฉันต้องหาความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับวันต่อไปในคุกนรกแห่งนี้
"เร็วเข้าสิวะ!!!" ผู้คุมตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด เสียงของเขาสะท้อนก้องไปตามทางเดินพร้อมคำขู่ที่แฝงอยู่
"กำลังไป!" เสียงของฮินะผสมผสานระหว่างความโกรธและความมุ่งมั่น ความกล้าหาญของเธอเป็นแรงบันดาลใจให้ฉันแม้ในช่วงเวลาที่มืดมนที่สุด
เราปิดฝักบัวและแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ทุกการเคลื่อนไหวคือการต่อสู้กับความเจ็บปวดและความอัปยศที่ยังคงแผดเผาบนผิวหนังของฉัน
ผู้คุมพาเรากลับไปที่ห้องขัง การปรากฏตัวที่กดขี่ของเขาค้ำอยู่เหนือเราเหมือนเงาที่น่าสะพรึงกลัว
"ไปกินข้าว!!!" เขาสั่ง และฮินะก็จับมือฉันไว้ มุ่งมั่นที่จะปกป้องฉันแม้จะต้องเผชิญกับความโหดร้ายเช่นนี้
"เราต้องเอาอะไรไปให้ทริกซ์ด้วย" ฉันพูดอย่างยากลำบาก ลำคอยังคงแสบร้อนด้วยความเจ็บปวด
"ฉันรู้" เสียงของฮินะหนักแน่น ความมุ่งมั่นของเธอไม่สั่นคลอนแม้ต้องเผชิญกับความทุกข์ยาก
เราลงบันไดเหล็กและมุ่งหน้าไปที่แถวเพื่อรับอาหาร ท้องของฉันปั่นป่วนด้วยความขยะแขยงเมื่อนึกถึงการต้องกินอะไรหลังจากสิ่งที่เกิดขึ้น
"สวัสดีตอนเช้าจ้ะสาวๆ!" เสียงตื่นเต้นของทีน่าดังแหวกอากาศ แต่เมื่อดวงตาของเธอสบกับฉัน รอยยิ้มของเธอก็จางหายไปเป็นความกังวล "ที่รัก เกิดอะไรขึ้นกับหนู?"
ฉันก้มหน้าลง ไม่สามารถสบตาเธอได้ ความอับอายและความเจ็บปวดบดขยี้ฉันอยู่ข้างใน
"ไอ้ฮอว์คอายมันบังคับให้เธออมนกเขาให้มัน" ฮินะพูดด้วยความดุร้ายที่ถูกสะกดกลั้น เสียงของเธอสั่นเทาด้วยความโกรธที่อัดอั้น
"ไอ้สารเลวนั่น" ทีน่ากอดฉันอย่างอ่อนโยน ความเห็นอกเห็นใจของเธอห่อหุ้มฉันเหมือนผ้าห่มอุ่นๆ ในพายุ "เดี๋ยวมันก็โอเคนะ"
ฉันรู้ว่าเธอพยายามโน้มน้าวฉัน แต่คำพูดของเธอดูห่างไกลเหลือเกิน เป็นไปไม่ได้ที่จะเชื่อท่ามกลางความมืดมิดของตัวเอง ราวกับว่าฉันกำลังจมลงสู่ห้วงเหวที่ไร้ก้นบึ้ง โดยไม่มีแสงสว่างใดๆ นำทางฉันกลับสู่ผิวน้ำ
"ขอบคุณนะ" ฉันพึมพำ คำพูดของฉันเป็นเพียงเสียงกระซิบแผ่วเบาท่ามกลางความโกลาหลรอบตัว
เธอจูบหน้าผากฉัน และเราก็หันกลับไปสนใจแถว รับอาหารของเรา และมุ่งหน้าไปยังโต๊ะที่ห่างจากคนอื่นๆ
"ทริกซ์อยู่ไหน?" โดร่าถามเมื่อเรานั่งลงที่โต๊ะ
ฮินะกับฉันถอนหายใจพร้อมกัน ความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นถ่วงหนักเหมือนสมอในใจเรา
"เธอปกป้องฉันจากการถูกไอ้เอ็กซิคิวชันเนอร์ข่มขืน... ตอนนี้เธออยู่บนเตียง" ฉันพึมพำเบาๆ คำพูดหลุดออกจากริมฝีปากด้วยความรู้สึกขอบคุณและเสียใจระคนกัน
"ไอ้เวรนั่น ถ้าฉันใจกล้าพอนะ ฉันจะฆ่ามัน เพราะฉันแน่ใจว่าแทงทีเดียวมันไม่ตายหรอก ต้องหลายๆ ที แต่ไอ้หมอนั่นตัวใหญ่เกินไป" โดร่าพูด เสียงของเธอเต็มไปด้วยความโกรธที่ไร้ทางออก
รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของฉันเมื่อเห็นความมุ่งมั่นของเธอ
"เอาล่ะ กินข้าวกันก่อน แล้วค่อยไปดูทริกซ์" ฮินะพูด และเราก็พยักหน้าเห็นด้วย
ขณะที่เรากินข้าว โรงอาหารก็เต็มไปด้วยนักโทษคนอื่นๆ เสียงจอแจดังต่อเนื่องไปทั่ว ฉันไม่สนใจมัน รู้ดีว่ามันเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่นี่
ทันใดนั้น ความเงียบก็เข้าปกคลุมโรงอาหาร ฉันมองฮินะด้วยสีหน้าสงสัย
"เกิดอะไรขึ้น?" ฉันถาม และหัวใจก็เริ่มเต้นเร็วขึ้นในอก
เธอถอนหายใจหนักๆ
ฉันมองไปในทิศทางที่เธอชี้ และเห็นชายร่างสูง กล้ามเป็นมัด ร่างกายประดับด้วยรอยสักต่างๆ และสีหน้าของเขาดูจริงจังเกินไปจนฉันรู้สึกไม่สบายใจ เขาดูราวกับปีศาจจำแลงกายมาเกิด เป็นภูตผีแห่งอำนาจและอิทธิพลที่ครอบงำพื้นที่โดยรอบด้วยกลิ่นอายของอันตรายที่ใกล้เข้ามา รอยสักทุกรอยบนผิวหนังของเขาเปรียบเสมือนเครื่องหมายแห่งความโหดร้าย และกล้ามเนื้อที่ตึงเครียดทุกมัดคือคำมั่นสัญญาถึงความรุนแรงที่ถูกกักเก็บไว้
เขานั่งลงที่โต๊ะที่ดราก้อนอยู่ และเริ่มกินอาหารเงียบๆ ฉันสังเกตเห็นว่าทุกคนรอบตัวเขาเริ่มขยับตัวอีกครั้ง แต่อยู่ในความเงียบที่น่าอึดอัด ราวกับว่าพวกเขาทั้งหมดถูกสะกดด้วยการปรากฏตัวที่น่าเกรงขามของเขา
ฉันเห็นเนบิวล่าเดินเข้าไปหาเขาและจูบเขา ฉากนั้นทำให้ท้องไส้ฉันปั่นป่วนด้วยความรังเกียจ
"อีดอกนั่นไม่รอช้าเลยนะ" ทีน่าพูด เสียงของเธอเต็มไปด้วยความดูถูกและเหยียดหยาม
ฉันมองกลับไปที่ "คู่รัก" ที่กำลังจูบกัน แล้วทันทีที่พวกเขาหยุดจูบ สายตาของเราก็สบกัน
ฉันตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นสีตาของเขา ดำสนิทจนดูเหมือนจะดูดกลืนแสงสว่างรอบข้างทั้งหมด ราวกับว่าฉันกำลังจ้องมองความมืดมิดที่ปรากฏเป็นตัวตน ห้วงเหวอันไร้ที่สิ้นสุดที่คุกคามจะกลืนกินทุกสิ่งในเส้นทางของมัน ทุกสายตาเปรียบเสมือนมีดคมกริบ กรีดผ่านจิตวิญญาณของฉันและเปิดเผยความกลัวที่ลึกที่สุดและความลับที่ดำมืดที่สุดทั้งหมดของฉัน ฉันรู้สึกเหมือนถูกพันธนาการด้วยสายตาของเขา ไม่สามารถหลบหนีจากอิทธิพลที่สะกดจิตของเขาได้ ราวกับว่าฉันติดอยู่ในฝันร้ายที่ไม่มีวันตื่น
"ออเรเลีย!" ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของฮินะ รู้สึกว่าหัวใจเต้นรัวอยู่ในอก
"มีอะไรเหรอ?" ฉันมองไปที่พวกเธอ เห็นความประหลาดใจบนใบหน้า "เป็นอะไรไป?"
"เธอทำอะไรน่ะ? อย่าไปสบตามันเด็ดขาดนะ" ทีน่าพูด เสียงของเธอเต็มไปด้วยความกังวลและความเร่งรีบ "มันเกลียดใครก็ตามที่ท้าทายมัน พวกเราเตือนเธอแล้วนะ"
ความรู้สึกเย็นเยียบแล่นไปตามกระดูกสันหลังเมื่อฉันนึกถึงคำเตือน ความกลัวแทรกซึมผ่านเส้นเลือดเหมือนงูพิษ ทำให้ฉันเป็นอัมพาตด้วยความหวาดกลัวอย่างแท้จริง
"ฉิบหายแล้ว!" ฉันอุทาน เอามือปิดหน้า ราวกับว่านั่นจะปกป้องฉันจากสายตาที่แทงทะลุของเขาได้ "ฉันนี่มันซวยจริงๆ"
พวกเธอยังคงเงียบ แต่ฉันยังคงรู้สึกได้ถึงสายตาของผู้ชายคนนั้นที่แผดเผาอยู่บนแผ่นหลังของฉัน - ความรู้สึกเย็นเยือกและน่าสะพรึงกลัวที่ทำให้ฉันสั่นสะท้านไปถึงแก่น ราวกับว่ากำลังถูกจับจ้องโดยสัตว์ร้ายที่ซุ่มซ่อนอยู่ในความมืด
เวรเอ๊ย ฉันทำอะไรลงไปวะเนี่ย?
